Η καταγωγή του γράμματος Ζ φτάνει μέχρι το πρωτοσημιτικό αλφάβητο. Το «τζε» συμβόλιζε ένα «σπαθί«. Στο φοινικικό αλφάβητο το έβδομο γράμμα τζαγίν σημαίνει «σπαθί» ή «όπλο». Στο Ελληνικό αλφάβητο το γράμμα ζήτα είχε αρχικά την μορφή του φοινικικού τζαγίν, μέχρι που στην κλασσική εποχή η κάθετη γραμμή έγινε οριζόντια, ίσως για να διαφοροποιηθεί από το γράμμα «γιώτα».
Οι Ετρούσκοι υιοθέτησαν το γράμμα ζήτα όπως ήταν και στο Φοινικικό αλφάβητο. Το ίδιο και οι Ρωμαίοι. Επειδή όμως το γράμμα αυτό, έτσι όπως το πρόφεραν οι Ετρούσκοι δεν χρησιμοποιούνταν στα λατινικά, το κατάργησαν περίπου τον 5ο αιώνα π.Χ.. Οι Ρωμαίοι αργότερα, τον πρώτο αιώνα π.Χ. υιοθέτησαν τα γράμματα «ύψιλον» και «ζήτα» από το Ελληνικό αλφάβητο για χάριν της σωστής προφοράς και γραφής των Ελληνικών λέξεων και ονομάτων. Έτσι τα γράμματα «Υ» και «Ζ» έλαβαν τις δύο τελευταίες θέσεις στο λατινικό αλφάβητο.
Αυτό το λήμμα γλωσσολογίας χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!
