Via Triumphalis
Η Via Triumphalis δηλαδή «Θριαμβική Οδός» (ιταλ.: Via Trionfale) είναι Ρωμαϊκή οδός που οδηγεί στη Ρώμη και εντός της Ιταλίας. [1] Επρόκειτο για αρχαίο δρόμο, που ένωνε τη Ρώμη με τους Βηίους (Veii). [2] [3] Το βόρειο τέρμα της Οδού συνδέεται με τη Via Cassia.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα που δόθηκε στην Οδό πιθανότατα χρονολογείται από τη νίκη του Mάρκου Φούριου Κάμιλλου επί της πόλης των Βηίων γύρω στο 396 π.Χ., για την οποία του παραχωρήθηκε το δικαίωμα θριάμβου στην οδό, που οδηγούσε από τους Βηίους στον λόφο του Καπιτωλίου (Mons Campitolius). Στους Ρωμαίους στρατηγούς απένειμαν έναν θρίαμβο, που παραδοσιακά προχωρούσε από το Άρεως Πεδίον κατά μήκος αυτού του δρόμου ως το Καπιτώλιο. Η διαδρομή ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης και περιγράφτηκε από τον Φλάβιο Μπιόντο στο έργο του Roma Triumphans, βιβλίο X. Σημαντικά αρχαία τοπόσημα ήταν η Θριαμβική Γέφυρα (Pons Neronianus) επάνω από τον Τίβερη, τώρα κατεδαφισμένη, η Θριαμβική Πύλη (Porta Triumphalis), η Αψίδα των Αρκαδίου, Ονωρίου και Θεοδοσίου Α΄ και ο τερματισμός της διαδρομής στον ναό του Ιανού Τετραμέτωπου (Janus Quadrifrons). [4]
Το βιβλίο του 1828 Μία περιήγηση στην Ιταλία και τη Σικελία σημειώνει ότι η Via Trionfale ήταν «μόλις οκτώ πόδια πλάτος και τελείως αψιδωτή με δέντρα» εκείνη τη χρονική περίοδο. [2] Το βιβλίο αναφέρει επίσης ότι ο δρόμος ήταν «στρωμένος με πέτρες μεγέθους δύο ή τριών ποδιών, ακανόνιστες, αλλά στενά προσαρμοσμένες μεταξύ τους, και τόσο βαθιά βυθισμένες στο έδαφος, που ακόμη είναι σε καλή κατάσταση μετά την πάροδο τόσων αιώνων». [2] Εκείνη την εποχή, σημειώθηκε επίσης ότι ορισμένες από τις πέτρες είχαν σκαλισμένα τα αρχικά "VN", που σημαίνει "via numinis". [2]
Ιστορικά ορόσημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το αναβρυτήριο της πλατείας Πίου υπάρχει στη διαδρομή. Αυτό κατασκευάστηκε το 1862 από τον πάπα Πίο Θ΄, αντικαθιστώντας μία παλαιότερη κρήνη του πάπα Παύλου Ε΄ από το 1614. Το αναβρυτήριο σχεδιάστηκε από τον Φιλίππο Μαρτινούκι. Δεν φαίνεται πια, λόγω της ανύψωσης και της διεύρυνσης της Οδού Θριάμβων. [5]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Fletcher, C. (2012). The Divorce of Henry VIII: The Untold Story from Inside the Vatican. St. Martin's Press. σελ. 58. ISBN 978-1-137-00058-3. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Simond, L. (1828). A Tour in Italy and Sicily. Longman, Orme, Brown, and Green. σελίδες 308–309. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Schraven, M. (2014). Festive Funerals in Early Modern Italy: The Art and Culture of Conspicuous Commemoration. Visual Culture in Early Modernity. Ashgate. σελ. 115. ISBN 978-0-7546-6524-3. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Temple, Nicholas (2011). renovatio urbis: Architecture, Urbanism and Ceremony in the Rome of Julius II. Routledge. σελ. 65. ISBN 978-0-415-47385-9. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2019.
- ↑ Pulvers, M. (2002). Roman Fountains: 2000 Fountains in Rome : a Complete Collection. "L'Erma" di Bretschneider. σελ. 752. ISBN 978-88-8265-176-3. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2019.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Paolo Liverani, Paolo and Spinola, Giandomenico (2006). Η νεκρόπολη του Βατικανού κατά μήκος της Via Trionfale, στο Ferdinando Buranelli (επιμ.), Μουσεία του Βατικανού. Οι οδηγοί, Ρώμη, De Luca Editori d'Arte. (ISBN 978-88-8016-752-5)
|