Antonio Sciesa (υποβρύχιο)
 Τα υποβρύχια Antonio Sciesa και Enrico Toti στο Νταρ ες Σαλάμ (1933). | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | υποβρύχιο κλάσης Balilla |
| Ναυπηγείο | Odero-Terni-Orlando |
| Έναρξη ναυπήγησης | 20 Οκτωβρίου 1925 |
| Καθέλκυση | 12 Αυγούστου 1928 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 12 Απριλίου 1929 |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 1450 t (1427 LT) στην επιφάνεια 1904 t (1874 LT) σε κατάδυση |
| Πρόωση | 2 κινητήρες ντίζελ των 2450 bhp 2 ηλεκτρικοί κινητήρες των 1100 hp |
| Ταχύτητα | 17,5 kn στην επιφάνεια 8,9 kn σε κατάδυση |
| Αυτονομία | 12000 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 7 kn στην επιφάνεια 110 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 5,6 kn σε κατάδυση |
| Μεγ. βάθος κατάδυσης | 110 m |
| Πλήρωμα | 77 αξιωματικοί και ναύτες |
| Οπλισμός | 6 τορπιλοσωλήνες των 533 mm 1 πυροβόλο των 120 mm 2 πολυβόλα των 13,2 mm |
Το Antonio Sciesa ήταν ένα από τα τέσσερα υποβρύχια κλάσης Balilla που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Διαδραμάτισε ήσσονος σημασίας ρόλο κατά την εμπλοκή της Ιταλίας στον Ισπανικό Εμφύλιο προς υποστήριξη των Εθνικιστών.
Περιγραφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα σκάφη της κλάσης Balilla ήταν τα πρώτα «καταδρομικά υποβρύχια» (ωκεανοπόρα) του ιταλικού ναυτικού. Είχαν εκτόπισμα 1450 t (1427 LT) στην επιφάνεια και 1904 t (1874 LT) σε κατάδυση. Είχαν μήκος 86,5 m, πλάτος 7,8 m και βύθισμα 4,7 m.[1] Μπορούσαν να επιχειρούν σε βάθος έως και 110 m[2] και το πλήρωμά τους αποτελούνταν από 77 αξιωματικούς και ναύτες.[1]
Στην επιφάνεια προωθούνταν από δύο κινητήρες ντίζελ ισχύος 2450 bhp. Όταν ήταν σε κατάδυση ισχύ παρείχαν δύο ηλεκτροκινητήρες των 1100 hp. Επίσης διέθεταν έναν επικουρικό κινητήρα ντίζελ χάρη στον οποίο μπορούσαν να φθάνουν σε ταχύτητα 7 kn στην επιφάνεια. Η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης στην επιφάνεια ανέρχονταν σε 17,5 kn και σε κατάδυση σε 8 kn. Η ακτίνα δράσης έφθανε τα 12000 ναυτικά μίλια στην επιφάνεια με ταχύτητα πλεύσης 7 kn και τα 110 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 3 kn σε κατάδυση.[2]
Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από έξι τορπιλοσωλήνες των 533 mm, τέσσερις στην πλώρη και δύο στην πρύμνη, για τους οποίους έφεραν δώδεκα τορπίλες. Επίσης υπήρχε ένα πυροβόλο των 120 mm, χάρη στο οποίο μπορούσαν να πληγούν στόχοι όταν το υποβρύχιο ήταν στην επιφάνεια, καθώς και δύο πολυβόλα των 13,2 mm που παρείχαν αντιαεροπορική προστασία.[1]
Επιχειρησιακή ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η ναυπήγηση του Antonio Sciesa ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 1925 στις εγκαταστάσεις της Odero-Terni-Orlando στο Muggiano, καθελκύστηκε στις 12 Αυγούστου 1928 και ολοκληρώθηκε στις 12 Απριλίου του επόμενου έτους.[3] Στο διάστημα 6-20 Αυγούστου 1937, ενώ μαινόταν ο Ισπανικός Εμφύλιος, επιχείρησε χωρίς επιτυχία να πλήξει δύο πλοία στα ανοιχτά της Αλικάντε.[4]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bagnasco, Erminio (1977). Submarines of World War Two. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-962-6.
- Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
- Chesneau, Roger, επιμ. (1980). Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. Greenwich, UK: Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-146-7.
- Frank, Willard C., Jr. (1989). «Question 12/88». Warship International XXVI (1): 95–97. ISSN 0043-0374.
- Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
| Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) | |
|---|---|
| Πολεμικό Ναυτικό της Βραζιλίας | |
