Ωγκύστ Ανισέ-Μπουρζουά
Ωγκύστ Ανισέ-Μπουρζουά | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Auguste Anicet-Bourgeois (Γαλλικά) |
Γέννηση | 23 Δεκεμβρίου 1806[1][2] Παρίσι |
Θάνατος | 13 Ιανουαρίου 1871[3] Πω |
Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[4] και Grave of Anicet-Bourgeois |
Ψευδώνυμο | Anicet[5] και Anicet-Bourgeois[5] |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[6][7] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας συγγραφέας-φάντασμα συγγραφέας[8] |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1849)[1] |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ωγκύστ Ανισέ-Μπουρζουά (γαλλ. Auguste Anicet-Bourgeois, 25 Δεκεμβρίου 1806[9] – 12 Ιανουαρίου 1871)[10] ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, που γεννήθηκε στο Παρίσι.
Το πρώτο έργο που έφερε το όνομά του ήταν το L'Ami et le mari, ou le Nouvel Amphitryon, ένα μονόπρακτο βοντβίλ που συγγράφηκε το 1825, όταν ο συγγραφέας ήταν μόλις 18 ετών και εργαζόταν ως γραφιάς. Κατά τη διάρκεια της συγγραφικής του δράσεως ο Ανισέ-Μπουρζουά συνέγραψε περισσότερα από διακόσια έργα, όπως βοντβίλ, μελοδράματα, κωμειδύλλια, με ρυθμό μέχρι και δέκα ανά έτος. Ωστόσο η ίδια η φύση της θεατρικής συνεργασίας την εποχή εκείνη ήταν τέτοια ώστε το μέγεθος της συνεισφοράς του σε οποιοδήποτε από τα έργα αυτά είναι συζητήσιμο. Είναι γνωστό από την άλλη ότι βοήθησε τον Αλέξανδρο Δουμά (πατέρα) στη συγγραφή αρκετών έργων (π.χ. των Térésa, Angèle, Le Mari de la Veuve, La Vénitienne), κάποιες φορές χωρίς αυτό να αναφέρεται κάπου. Ο Ωγκύστ Ανισέ-Μπουρζουά είναι ο ήρωας ενός ανεκδότου στο κείμενο του Δουμά με τίτλο «Πώς έγινα δραματουργός» («Comment je devins auteur dramatique»), που δημοσιεύθηκε το 1833 στη Revue des Deux Mondes. Μερικοί άλλοι συγγραφείς με τους οποίους συνεργάσθηκε ο Ανισέ-Μπουρζουά ήταν οι Ντυμανουάρ, Ζυλιέν ντε Μαγιάν, Βικτόρ Ντυκάνζ, Φρανσίς Κορνύ, Λοκρυά, Εντουάρ Μπριζμπάρ, Μισέλ Μασόν και Πωλ Φεβάλ.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του, πέρα από κάποια σύνδεση με το στράτευμα. Ο Ανισέ-Μπουρζουά ήταν έγγαμος με την Αναΐς Κλεμεντίν Μελανί Γκατ (Anaïs Clémentine Mélanie Gatte) και απέκτησαν μαζί μία κόρη, την Αναΐς Στεφανί Μπουρζουά (1837-1913). Ο συγγραφέας τιμήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1849 με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.[9] Απεβίωσε στο Πω, στους πρόποδες των Πυρηναίων, σε ηλικία 64 ετών, ένα δεκαπενθήμερο πριν τη λήξη της Πολιορκίας των Παρισίων το 1871 και την είσοδο των Γερμανών στην πόλη. Η σορός του τάφηκε στο Τμήμα 4 του Κοιμητηρίου του Περ-Λασαίζ, στο Παρίσι.
Μερικά έργα του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Gustave, ou le Napolitain (= «Γουσταύος ή ο Ναπολιτάνος»), με τον Μπενζαμέν Αντιέ, τρίπρακτο, 1825
- Les Deux Diligences, μονόπρακτη κωμωδία-βοντβίλ, 1832
- Père et parrain' (= «Πατέρας και νουνός»)
- Nôtre-Dame des Anges, δράμα σε 6 πράξεις και 8 tableaux 1848
- La Sonnette du Diable, φανταστικό δράμα σε 5 πράξεις και 12 tableaux, «μετά προλόγου και επιλόγου», 1849
- Les Sept Péchés capitaux, δράμα σε 7 πράξεις, 1850
- Marianne, δράμα σε 7 πράξεις, 1851
- Les Maréchaux de l'empire, δράμα σε 5 πράξεις και 15 tableaux, 1852
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
- ↑ 2,0 2,1 gallica
.bnf .fr /ark: /12148 /bpt6k24236w /f66. - ↑ resident registration.
- ↑ 4,0 4,1 Jules Moiroux: «Le cimetière du Père-Lachaise». (Γαλλικά) Le cimetière du Père-Lachaise. Παρίσι. 1908. σελ. 48.
- ↑ 5,0 5,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0022281. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2020.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12655133z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 118011491.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ 9,0 9,1 Facsimile of the document
- ↑ Αλεξάνδρου Δουμά υιού: Entr'actes, τόμ. 2, σελ. 351, εκδ. Lévy, 1878
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Τάσος Ν. Πετρής: Το λήμμα «Ανισέ-Μπουρζουά Αύγουστος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σσ. 744-745