Χρήστης:Spap29/πρόχειρο
[[Κατηγορία:Β' Παγκόσμιος Πόλεμος]]
 |
Αυτή η σελίδα είναι το κύριο «πρόχειρο χρήστη» του Spap29. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας. |
[1]ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ-ΦΩΤΕΙΝΟΣ - Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και οργανωτές της Εθνικής Αντίστασης[2], 1941-1944, στη Δ. Μακεδονία, ξεχωρίζει η μορφή του Δημήτρη Κυρατζόπουλου, που είναι περισσότερο γνωστός ως Φωτεινός. Ο Δημήτρης Κυρατζόπουλος-Φωτεινός γεννήθηκε στο χωριό Κυδωνιές Γρεβενών το 1908. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό του χωριού του και αποφοίτησε με άριστες επιδόσεις από το ιστορικό Γυμνάσιο Τσοτυλίου. Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό στα χρόνια 1928-1930 με το βαθμό του έφεδρου ανθ/γού πεζικού της Στρατιωτικής Σχολής Υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Το1930 δέχθηκε τα συγχαρητήρια των συνυποψηφίων της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών για την πρώτη θέση στον κατάλογο των επιτυχόντων, για να βρεθεί την επόμενη μέρα ως πρώτος επιλαχών. Ύστερα από αυτή την άθλια πράξη φοίτησε στη σχολή των ΤΤΤ Αθηνών και το 1931 διορίστηκε προϊστάμενος στο ταχυδρομείο Γρεβενών 1931-1939 και 1940-1946 προϊστάμενος Τσοτυλίου. Για τις δημοκρατικές του ιδέες διώχθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Το 1939 με ατομική πρόσκληση κλήθηκε στο 27ο σύν/γμα της 9ης μεραρχίας. Επιστρέφει στη θέση του και το 1940-1941 επιστρατεύεται στην ίδια θέση του -λόγω των επικείμενων στρατιωτικών επιχειρήσεων με τους Ιταλούς- ως προωθημένου κέντρου διαβιβάσεων και πληροφοριών. Για τη σημαντική του προσφορά στον τομέα των διαβιβάσεων και πληροφοριών απέσπασε τις ευχαριστίες του διοικητή του αποσπάσματος συν/ρχη Δαβάκη και της χωροφυλακής. Με την κατάρρευση του μετώπου δεν εγκατέλειψε τη θέση του και δεν υποτάχθηκε στις εντολές των Ιταλών κατακτητών. Ενήμερος για τις κινήσεις των κατακτητών από τη θέση που κατείχε, ανέπτυξε συνομωτική πατριωτική δράση και από τις πρώτες μέρες της ιταλικής κατοχής αναδεικνύεται επικεφαλής οργανωτής της πολιτικής και διαφωτιστικής αντιστασιακής δράσης στην περιοχή Βοΐου-Γρεβενών, για να ξεπηδήσουν στο τέλος του 1942 τα ένοπλα τμήματα της περιοχής, καλά οργανωμένα και πειθαρχημένα, δεμένα με τις αντιστασιακές οργανώσεις. Επικεφαλής του ένοπλου αγώνα στην περιοχή ως αρχηγός της Πίνδου, διηύθυνε τις μάχες στο Σνίχοβο και στο Φαρδύκαμπο[3], τις επιχειρήσεις ενάντια στη μεραρχία Πινερόλο, με αποτέλεσμα να ηττηθούν και να υποχωρήσουν οι Ιταλοί και να συντριβούν οι συνεργάτες των κατακτητών και να δημιουργηθεί η ελεύθερη Ελλάδα του βουνού και της υπαίθρου από Καλαμπάκα-Δεσκάτη-Μέτσοβο-Ορεινό όγκο Πίνδου-Κόνιτσας, ως τα σύνορα Αλβανίας-Γιουγκοσλαβίας. Από τον Ιούλιο του 1943 μέχρι την απελευθέρωση, διοικητής, καπετάνιος του 53ου συντάγματος, διευθύνει πολλές επιχειρήσεις κατά των Γερμανών και συνεργατών στους Αρχαγγέλους-Κόνιτσα-Παλκοσύλι, στο Βόιο, στο Σινιάτσικο, στην Πτολεμαΐδα, στο Βέρμιο, στην απελευθέρωση της Κοζάνης και σε άλλες μάχες. Με τη δημιουργία της 9ης μεραρχίας αναλαμβάνει διαδοχικά διοικητής και καπετάνιος του 53ου συν/τος, Δ/ντής του 2ου επιτελικού γραφείου και στρατιωτικός σύμβουλος της μεραρχίας. Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς τον απέλυσε από την υπηρεσία και τον επικήρυξε με 100.000 δραχμές και κατέφυγε στο εξωτερικό. Το διωγμό υπέστη και η σύζυγος Σουλτάνα, οι κόρες του Ηλέκτρα, Θάλεια και Κασσιανή, οι γονείς και τα αδέρφια. Στον εμφύλιο υπηρέτησε στο ΔΣΕ σε διάφορες επιτελικές θέσεις των μονάδων του ΔΣΕ. Το ήπιο κριτικό πνεύμα και το θάρρος της γνώμης του τον έβγαζαν από τον στενό κύκλο των στελεχών της απόλυτης εμπιστοσύνης της ηγεσίας του ΚΚΕ. Στην αναγκαστική υπερορία δεν έπαψε ούτε στιγμή να αγωνίζεται για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και τη συγγραφή των απομνημονευμάτων και πλήθος άλλων εργασιών, άρθρων, επιστολών που αφορούν την Εθνική Αντίσταση αλλά και τη νεότερη ιστορία μας. Διετέλεσε εκλεγμένος αντιπρόεδρος της Οργάνωσης Αντιστασιακών Τασκένδης και το 1969 παίρνει μέρος στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Ομοσπονδίας Αντιστασιακών του Εξωτερικού που έγινε στη Βαρσοβία. Επαναπατρίσθηκε το 1976 και συνέχισε τον αγώνα για την αναγνώριση και προβολή της Εθνικής Αντίστασης με άρθρα στον κεντρικό και τοπικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο, με επιστολές και υπομνήματα σε πολιτικούς και κυβερνητικούς παράγοντες, μέχρι την τελευταία πνοή της ζωής του, το 1991.
- ↑ Κυρατζόπουλος-Φωτεινός, Δημήτρης (2004). Δυτική Μακεδονία - Η Ελεύθερη Ελλάδα της Κατοχής. Θεσσαλονίκη: Κώδικας. σελ. Πρώτο εσώφυλο. ISBN 960-8384-03-6.
- ↑ «Η ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΡΕΒΕΝΩΝ- ΒΟΪΟΥ (1941- Άνοιξη 1943)».
- ↑ Παπαδημητρίου, Χρήστος. «Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΦΑΡΔΥΚΑΜΠΟΥ». Εθνική Αντίσταση - Κατοχή.
[[Κατηγορία:Β' Παγκόσμιος Πόλεμος]] [[Κατηγορία:Ηγέτες]]