Χρήστης:Παναγιώτης Τσουκνίδας/πρόχειρο/Νίκος Καρακώστας
 |
Αυτή η σελίδα είναι ένα «πρόχειρο χρήστη» του Παναγιώτης Τσουκνίδας. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας. |
Ο Νίκος ή Νικόλας Καρακώστας, όπως ήταν γνωστός, γεννήθηκε στην Κρανιά ή στον Κλεινοβό, στην περιοχή Ασπροποτάμου του νομού Τρικάλων, το 1881 ή 1885 και πέθανε το 1955. Οι γνώμες για τον τόπο γέννησής του και όσα αφορούν εκείνον διχάζονται, διότι έχουν γίνει κατά καιρούς πολλές προσπάθειες να μάθουμε περισσότερα στοιχεία από τα παιδιά του, που είναι στρατιωτικοί και γιατροί, όμως δεν θέλουν να μιλήσουν για τον πατέρα τους. Ο Νίκος Καρακώστας ήταν τσαρουχοποιός, όπου όμως πήγαινε, ότι και αν έκανε, είχε το κλαρίνο από κοντά. Στην αρχή είχε μια φλογέρα. Αυτοδίδακτος μουσικός ήταν. Ο πατέρας του έπαιζε βιολί στα πανηγύρια. Δίδαξε πολλούς στο κλαρίνο. Κάποιοι από αυτούς έγιναν ξακουστοί κλαρινίστες μετέπειτα, όπως ο Τζάρας, ο ξάδελφός του και κάποιος Καρράς, ο οποίος έκανε και αυτός σε μικρή έκταση δισκογραφία και μάλιστα σε ένα δίσκο ακούγεται να φωνάζει η τραγουδίστρια: "Γεια σου Καρρά, τσιράκι του Καρακώστα!". Το παίξιμό του ήταν το κάτι άλλο και διακρινόταν από των υπολοίπων. Τα πλαίσια της δημοτικής μουσικής είναι αυστηρά. Όπως λένε οι μουσικοί, όταν παίζεις σε ένα μουσικό δρόμο (μείζονα ή ελάσσονα κλίμακα) αυτόν ακολουθείς μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Ο Καρακώστας, όχι πως το επεδίωξε, έτσι του βγήκε, ξεκινούσε από ένα μουσικό δρόμο και στην πορεία άλλαζε, χωρίς να χαλάει το τραγούδι. Είναι φοβερά δύσκολο αυτό. Γι' αυτό τον έλεγαν και μινοροματζόρε. Ο αυτοσχεδιασμός του επίσης ήταν το κάτι άλλο. Στο τέλος κάθε τραγουδιού, όταν σταματάει το κυρίως μέρος, τότε ο σολίστας κάνει ένα βέρσο, ένα ταξίμι, ένα σόλο. Αυτά για να τα κάνεις χρειάζεται φαντασία, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε. Εκεί φαίνεται όλη η αξία και επιδεξιότητα του οργανοπαίχτη. Και να ξέρετε ότι εκεί στηρίζεται η παραδοσιακή μας μουσική. Τα άλλα μέρη του κάθε τραγουδιού μπορεί να προσομοιάζουν με άλλη μουσική, ακόμα και από άλλη χώρα. Παρθενογένεση στη μουσική, όπως είπε και ο Χατζηδάκις, δεν υπάρχει. Στο σόλο όμως, αυτό δεν γίνεται ποτέ. Σε αυτό ο Καρακώστας ήταν άπαιχτος. Εκεί δήλωνε καταλυτικά την δημοτικότητα του τραγουδιού και την ελληνική του παράδοση. Από την άλλη, το στυλ και ο ρυθμός του ήταν διαφορετικός. Ήταν αλέγκρος, γρήγορος, με πολλούς δακτυλισμούς, αλλά όχι περιττούς, παρά μόνο εκεί που χρειαζόταν και όχι σε όλα τα τραγούδια. Είχε λοιπόν πηγαία έμπνευση για το παραδοσιακό τραγούδι. Έπαιζε με πάθος. Μετά ο Καρακώστας έπαιζε με πανελλήνιο μοτίβο και ηχόχρωμα. Έπαιζε πανελλήνια
Το κείμενο αυτό ειναι "απόσπασμα" της συνέντευξης του γιατρού και υπηρέτη της παραδοσιακής μας μουσικής Σωτήρη Τόγελου στην Τρικαλινή εφημερίδα "Πρωινός Λόγος"