Φιλίπ Πουτού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φιλίπ Πουτού
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Philippe Poutou (Γαλλικά)
Γέννηση17  Μαρτίου 1967
Βιλμόμπλ
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
συνδικαλιστής
εργαζόμενος
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαLutte Ouvrière (1985–1997)
Revolutionary Communist League (2000–2009)
New Anticapitalist Party (2009–present)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαd:Q65476861 (από 2020)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φιλίπ Πουτού (γαλ.: Philippe Poutou) (γεννημένος στις 14 Μαρτίου 1967)[1] είναι Γάλλος ακροαριστερός πολιτικός, πρώην συνδικαλιστής και εργάτης εργοστασίου αυτοκινήτων. Ήταν υποψήφιος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 2012, του 2017 και του 2022, στις οποίες έλαβε αντίστοιχα 1,15%, 1,09% και 0,8% των ψήφων.

Συνδικαλιστική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πουτού ήταν γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων στην Ford Motor Company στην περιοχή Aquitaine της Γαλλίας. Ήταν εργαζόμενος στη βιομηχανία αυτοκινήτων μέχρι το κλείσιμο του εργοστασίου του το 2019.[2] Το 2007, διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις του συνδικάτου με την εταιρεία για την πιθανή κατάργηση 2. 000 θέσεων εργασίας- ήταν εκπρόσωπος του συνδικάτου στα μέσα ενημέρωσης.[3][4]

Πρώιμη πολιτική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πουτού ήταν υποψήφιος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Συνδέσμου στις βουλευτικές εκλογές του 2007. Ήταν υποψήφιος στην 5η εκλογική περιφέρεια της Gironde, όπου συγκέντρωσε 1. 582 ψήφους (2,7%) και κατέλαβε την όγδοη θέση, καθώς το κόμμα δεν κατάφερε να κερδίσει έδρα στην Εθνοσυνέλευση. Στη συνέχεια ηγήθηκε του κόμματος που το διαδέχθηκε, του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, στις περιφερειακές εκλογές του 2010 στην περιοχή του, την Ακουιτανία. Απέτυχε να εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος, καθώς η λίστα της οποίας ηγείτο έλαβε 2,5% των ψήφων.[5][6] Ο Πουτού έθεσε εκ νέου υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του 2012, στις οποίες συγκέντρωσε 1. 264 ψήφους (2,12%) και κατέλαβε την όγδοη θέση για δεύτερη φορά. Στις ευρωεκλογές του 2014 ηγήθηκε της λίστας του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Νοτιοδυτική Γαλλία, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί ευρωβουλευτής.

Προεδρικές υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

2012[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πουτού σε προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία τον Μάρτιο του 2012 στην Τουλούζη.

Τον Ιούνιο του 2011 επιλέχθηκε από το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα ως υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 2012. Τα μέσα ενημέρωσης σημείωσαν ότι ήταν σχεδόν άγνωστος στο κοινό, καθώς και ότι μπορεί να δυσκολευτεί να διαδεχθεί τον προηγούμενο υποψήφιο Olivier Besancenot, μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα που ήταν δημοφιλής πέρα από το ίδιο το κόμμα. Επιπλέον, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις διαιρέσεις εντός του κόμματος σχετικά με το αν θα πρέπει να συνεργαστεί περισσότερο με το Αριστερό Μέτωπο, με στόχο την ενοποίηση των πολιτικών δυνάμεων στα αριστερά του κεντροαριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος.[7][8]

Για μεγάλο μέρος της εκστρατείας, παρέμεινε ελάχιστα γνωστός στο ευρύ κοινό- περιγράφηκε ότι δεν είχε τη δημοτικότητα, το χάρισμα και την ευκολία με τα λόγια του Besancenot. Παραδεχόμενος ελεύθερα ότι δεν ήθελε ιδιαίτερα να είναι υποψήφιος και ότι δεν είχε ως στόχο να εκλεγεί, ιδίως καθώς μία από τις πολιτικές του ήταν η κατάργηση της προεδρίας υπέρ ενός πλήρως κοινοβουλευτικού συστήματος, είδε το προφίλ και τη δημοτικότητά του να αυξάνονται κάπως στα τελευταία στάδια της εκστρατείας, όταν όλοι οι υποψήφιοι που επιβεβαιώθηκαν από το Συνταγματικό Συμβούλιο έλαβαν ίσο χρόνο προβολής στα μέσα ενημέρωσης, όπως απαιτεί ο νόμος. Ειδικότερα, η αντισυμβατική συμπεριφορά του τράβηξε την προσοχή κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής Des paroles et des actes που παρουσίαζε ο David Pujadas στο France 2, μαζί με τα ασυνήθιστα προεκλογικά κλιπ του - όπως ένα βασισμένο στην ταινία The Artist, ή ένα άλλο που παρωδούσε το τηλεπαιχνίδι Questions pour un champion και έπαιζε με το γεγονός ότι ο Πουτού παρέμενε ελάχιστα γνωστός στο κοινό.

Όπως και η τροτσκίστρια υποψήφια Nathalie Arthaud της Lutte Ouvrière, το μήνυμά του ήταν ότι οι βελτιώσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων θα έρθουν μέσα από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και όχι μέσα από την κάλπη.[9][10][11] [12][13][14] Λαμβάνοντας το 1,15% των ψήφων, τερματίζοντας όγδοος στους δέκα, ο Πουτού κάλεσε τους ψηφοφόρους να "ψηφίσουν κατά του Σαρκοζί" στον δεύτερο γύρο. Ο Τύπος εξήγησε εν μέρει το χαμηλό του αποτέλεσμα με το γεγονός ότι ο Jean-Luc Mélenchon, του Αριστερού Μετώπου, είχε προσελκύσει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της "αριστεράς της αριστεράς".[15][16] Ο Πουτού εξήγησε ότι, αν και ελπίζει ότι ο Ολάντ θα κερδίσει και όχι ο Σαρκοζί, το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα θα πρέπει να βοηθήσει στη δημιουργία μιας "αριστερής αντιπολίτευσης" στη νέα κυβέρνηση.[17][18]

2017[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 20 Μαρτίου 2016, ο Πούτου προτάθηκε από το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2017. Σε τηλεοπτική συζήτηση στις 4 Απριλίου 2017, κατήγγειλε τους "διεφθαρμένους πολιτικούς" και τάχθηκε υπέρ της μείωσης των μισθών των εκλεγμένων αξιωματούχων. Οι παρατηρήσεις του κέρδισαν το χειροκρότημα του συνυποψηφίου του Jean-Luc Mélenchon της La France Insoumise. Επιτέθηκε στον Φρανσουά Φιγιόν και τη Μαρίν Λεπέν, η πρώτη εκ των οποίων προειδοποίησε ότι θα μπορούσε να υποβάλει μήνυση για τους ισχυρισμούς περί διαφθοράς που διατύπωσε ο Πουτού.[19] Επιπλέον, ο Πούτου απευθύνθηκε στους συντονιστές δηλώνοντας ότι "δεν είναι επειδή δεν έχω γραβάτα που πρέπει να με διακόπτουν". Για αρκετούς παρατηρητές των μέσων ενημέρωσης, ο Poutou ήταν ο πιο εξέχων συμμετέχων στο ντιμπέιτ.[20][21][22] Στις εκλογές έλαβε το 1,09% των ψήφων και κατέλαβε την όγδοη θέση μεταξύ έντεκα, καθώς ο Mélenchon, ο αριστερός υποψήφιος με την καλύτερη θέση στην τέταρτη θέση, είχε συγκεντρώσει πάνω από 3 εκατομμύρια επιπλέον ψήφους σε σχέση με το 2012.

2022[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά τις αρχικές του δηλώσεις ότι δεν θα είναι υποψήφιος το 2022, το κόμμα του τον τοποθέτησε για τρίτη φορά στις προεδρικές εκλογές του 2022. Δήλωσε ότι έχει "πολλά πράγματα να πει" στον νυν πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.[23] Ο Πουτού υποστήριξε και συμμετείχε στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, στο πλαίσιο των ευρύτερων διαδηλώσεων κατά του Εμανουέλ Μακρόν, δηλώνοντας ότι ήταν "η έκφραση ενός κουρασμένου από μια κοινωνία που είναι βαθιά άδικη".[24] Στις 28 Ιουνίου 2020, ανέλαβε καθήκοντα δημοτικού συμβούλου και μητροπολιτικού συμβούλου του Μπορντό, μετά τις δημοτικές εκλογές του 2020, στις οποίες διεξήγαγε προεκλογική εκστρατεία κυρίως υπέρ της δωρεάν δημόσιας συγκοινωνίας. Προηγούμενες προσπάθειες να κερδίσει μια έδρα στο δημοτικό συμβούλιο ως επικεφαλής υποψήφιος το 2001 και το 2014 απέτυχαν. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2022 έλαβε 265. 834 ψήφους, δηλαδή το 0,8% των συνολικών ψήφων.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Programme de Philippe Poutou candidat à l'élection présidentielle 2017». Le Monde. http://www.lemonde.fr/personnalite/philippe-poutou/programme/. Ανακτήθηκε στις 6 April 2017. 
  2. ↑ "Philippe Poutou, officiellement licencié de l'usine Ford", RTL (in French), 31 January 2020.
  3. ↑ "Le NPA se choisit un candidat pour 2012 mais ne s'épargne pas les doutes", Le Monde (in French), 26 June 2011.
  4. ↑ "2012 : le NPA mise sur l'ouvrier Philippe Poutou", Le Parisien (in French), 25 June 2011.
  5. ↑ "Le NPA se choisit un candidat pour 2012 mais ne s'épargne pas les doutes", Le Monde (in French), 26 June 2011.
  6. ↑ "2012 : le NPA mise sur l'ouvrier Philippe Poutou", Le Parisien (in French), 25 June 2011.
  7. ↑ "Le NPA se choisit un candidat pour 2012 mais ne s'épargne pas les doutes", Le Monde (in French), 26 June 2011.
  8. ↑ "2012 : le NPA mise sur l'ouvrier Philippe Poutou", Le Parisien (in French), 25 June 2011.
  9. ↑ "Retour sur la campagne : la sélection du service politique du "Monde"", Le Monde (in French), 21 April 2012.
  10. ↑ "Et Philippe Poutou creva soudain l'écran...", Le Monde (in French), 12 April 2012.
  11. ↑ "Philippe Poutou est... "The Anticapitaliste"", La Dépêche (in French), 20 April 2012.
  12. ↑ "Clip officiel: The Anticapitalist" Αρχειοθετήθηκε 2012-04-23 στο Wayback Machine., official campaign website, 18 April 2012.
  13. ↑ "Clip officiel : Questions pour une élection" Αρχειοθετήθηκε 2012-04-18 στο Wayback Machine., official campaign website, 11 April 2012.
  14. ↑ "Poutou s'est fait un nom", Le Figaro (in French), 23 April 2012.
  15. ↑ " Petit score pour Poutou et Arthaud, phagocytés par Mélenchon", Agence France Presse (in French), 23 April 2012.
  16. ↑ "Au QG de Philippe Poutou : "Il s'est vraiment révélé !"", Le Nouvel Observateur (in French), 22 April 2012.
  17. ↑ "Poutou perd en voix mais gagne en popularité" Αρχειοθετήθηκε 2016-11-21 στο Wayback Machine., Le Journal du Dimanche (in French), 23 April 2012.
  18. ↑ "Poutou vote à Bordeaux, évoque une "opposition de gauche" à construire", Le Point (in French), 22 April 2012.
  19. ↑ "«Grand débat» de la présidentielle : la charge de Poutou contre Fillon et Le Pen", Le Parisien (in French), 5 April 2017.
  20. ↑ "Débat des onze candidats : comment Poutou a marqué les esprits", Europe 1 (in French), 5 April 2017.
  21. ↑ "Comment Poutou s'est démarqué lors du débat en dénonçant les affaires", BFM TV (in French), 5 April 2017.
  22. ↑ "Présidentielle : les dix fois où Philippe Poutou s'est fait remarquer pendant "Le Grand Débat", francetvinfo (in French), 5 April 2017.
  23. ↑ "Présidentielle: Philippe Poutou a «plein de choses à dire» à Emmanuel Macron", Libération (in French), 9 February 2022.
  24. ↑ "Mélenchon, Besancenot, Poutou... Ces politiques qui défilent aux côtés des « gilets jaunes » à Paris", CNews (in French), 23 March 2019.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Philippe Poutou στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φιλίπ_Πουτού&oldid=10128469"