Τζουζέπε Ταρτίνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γκιουζέπε Ταρτίνι
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Giuseppe Tartini (Ιταλικά)
Γέννηση8  Απριλίου 1692[1][2][3]
Πιράν[4][5][6]
Θάνατος26  Φεβρουαρίου 1770[1][2][3]
Πάντοβα[7][4][5]
Τόπος ταφήςchurch of St. Catherine
Χώρα πολιτογράφησηςΒενετική Δημοκρατία
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Πάδοβας
Ιδιότητασυνθέτης, μουσικολόγος, θεωρητικός της μουσικής, βιολιστής[5] και μουσικός παιδαγωγός
Κίνημαμπαρόκ μουσική
Όργαναβιολί
Είδος τέχνηςμπαρόκ μουσική
Καλλιτεχνικά ρεύματαμπαρόκ μουσική
Σημαντικά έργαViolin Sonata in G minor
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Τζουζέπε Ταρτίνι (Giuseppe Tartini, 8 Απριλίου 1692 – 26 Φεβρουαρίου 1770) ήταν Ιταλός συνθέτης και βιολονίστας της εποχής του μπαρόκ.[8]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην Πιράν της χερσονήσου της Ίστρια της Δημοκρατίας της Βενετίας.[9]

Φαίνεται ότι οι γονείς του τον προόριζαν να γίνει Φραγκισκανός μοναχός και με αυτόν τον τρόπο έλαβε μουσική εκπαίδευση. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πάντουα, όπου έγινε ικανός ξιφομάχος. Έπειτα από το θάνατο του πατέρα του το 1710, παντρεύτηκε την Ελιζαμπέτα Πρεμαζόρε, η οποία ήταν ευνοουμένη του καρδιναλίου Τζόρτζιο Κορνάρ, ο οποίος κατηγόρησε τον Ταρτίνι για απαγωγή (είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας). Ως αποτέλεσμα, ο Ταρτίνι κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, όπου . επιδόθηκε στο βιολί.

Το 1721 διορίστηκε διευθυντής ορχήστρας (Maestro di Cappella) στη βασιλική του Αγίου Αντωνίου στην Πάντουα. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του, γνωρίστηκε και έγιναν φίλοι με τον επίσης συνθέτη Φραντσέσκο Βαλότι.

Ο Ταρτίνι ήταν ο πρώτος γνωστός ιδιοκτήτης ενός βιολιού που κατασκευάστηκε από τον Αντόνιο Στραντιβάρι το 1715. Το 1726 άνοιξε τη δική του σχολή βιολιού.

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σήμερα το γνωστότερο έργο του Ταρτίνι είναι η "σονάτα του διαβόλου". Έγραψε περί τα 135 κονσέρτα για βιολί και σονάτες για το ίδιο μουσικό όργανο. Έγραψε επίσης θρησκευτικά έργα, όπως τον 51ο ψαλμό (Miserere, 1739-41)[10] και ένα Stabat Mater,που συνέθεσε το 1769.[11] Συνέθεσε επίσης τρεις σονάτες και μία συμφωνία σε λα. Η μουσική του παρουσιάζει προβλήματα στους λόγιους της μουσικής και στους ερευνητές, επειδή ο ίδιος δεν χρονολόγησε ποτέ τα χειρόγραφά του.

Συνολικά 62 χειρόγραφα με μουσική του Ταρτίνι βρίσκονται σήμερα στην κοινοτική βιβλιοθήκη Λουτσιάνο Μπενινκάζα , στην Ανκόνα.[12]

Ο Ταρτίνι ήταν επίσης θεωρητικός της μουσικής.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13900296j. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6qr50hj. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. 4,0 4,1 «Tartini, Giuseppe» (Γερμανικά) σελ. 101.
  5. 5,0 5,1 5,2 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 9160. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  6. Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 9160.
  7. «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  8. Giuseppe Tartini Encyclopaedia Britannica on line
  9. Tartini The official web site of Portorož and Piran
  10. Βιογραφία στο istrianet.org
  11. Βιογραφία στο Allmusic.
  12. Biblioteca Communale Luciano Benincasa (AN)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]