Τίνιαν
Συντεταγμένες: 15°00′N 145°38′E / 15.000°N 145.633°E
| Tinian | |
|---|---|
 Το Τίνιαν νοτιοδυτικά της Σαϊπάν | |
 | |
| Γεωγραφία | |
| Τοποθεσία | Δυτικός Ειρηνικός Ωκεανός |
| Αρχιπέλαγος | Μαριάνες Νήσοι |
| Έκταση | 101,01 km² |
| Υψόμετρο | 171 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Mount Lasso |
| Χώρα | |
| Κοινοπολιτεία | Βόρειες Μαριάνες Νήσοι |
| Μεγαλύτερος οικισμός | Σαν Χοσέ |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 3.136 (απογραφής 2010) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Τίνιαν (αγγλικά: Tinian) είναι ένα από τα τρία κύρια νησιά της Κοινοπολιτεία των Βορείων Μαριανών Νήσων, μιας μη εγγεγραμμένης επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών, στο δυτικό Ειρηνικό ωκεανό. Ο δήμος Τίνιαν συμπεριλαμβάνει και το γειτονικό ακατοίκητο νησί Aguijan, και είναι ένας από τους τέσσερις δήμους των Βορείων Μαριανών. Ο πληθυσμός του νησιού ανέρχεται σε 3.136 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2010 και ο μεγαλύτερος οικισμός του Τίνιαν είναι το Σαν Χοσέ.
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Τίνιαν βρίσκεται περίπου 5 ναυτικά μίλια (9,3 χλμ.) νοτιοδυτικά της νήσου Σαϊπάν, από την οποία χωρίζεται με τον πορθμό Σαϊπάν. Έχει έκταση 101 τ.χλμ., και μέγιστο υψόμετρο στο Όρος Lasso στα 171 μέτρα.
Το νησί διαθέτει μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, ασβεστολιθικά βράχια και σπηλιές. Επίσης υπάρχει ποικιλία θαλάσσιας ζωής και κοραλλιογενείς ύφαλοι που περιβάλλουν το νησί. Τα καθαρά και ζεστά νερά του είναι ιδανικά για κολύμβηση με αναπνευστήρα, καταδύσεις και αλιεία.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προϊστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έχουν βρεθεί, από αρχαιολόγους, ίχνη ανθρώπινων οικισμών στο Τίνιαν ηλικίας άνω των 4.000 χρονών, συμπεριλαμβανομένων των αρχαίων πετρών «latte», και άλλα αντικείμενα που δείχνουν μια πολιτιστική συγγένεια με την περιοχή της Μελανησίας και με παρόμοια πέτρινα μνημεία στη Μικρονησία και το Παλάου. Πριν από περίπου 3000 χρόνια, το Τίνιαν το κυβέρνησε ο Τσαμόρο αρχηγός Τάγκα, ο οποίος δημιούργησε το μεγαλύτερο πέτρινο σπίτι πάνω σε πέτρες latte.
Ισπανική αποικιακή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πιθανόν πρωτοαντίκρυσαν το Τίνιαν και τη Σαϊπάν, ήταν οι άνδρες της ισπανικής αποστολής του Φερδινάνδου Μαγγελάνου, ο οποίος έφτασε στις Νότιες Μαριάννες στις 6 Μαρτίου του 1521.[1] Το 1522 το είδε πιθανότατα και ο Gonzalo Gómez de Espinosa με το ισπανικό πλοίο Trinidad, σε μια προσπάθεια να φτάσει στον Παναμά μετά το θάνατο του Φερδινάνδου Μαγγελάνου.[2] Η πρώτη αποδεδειγμένη ευρωπαϊκή άφιξη στο νησί ήταν όταν το πλοίο Σάντα Μαργαρίτα υπό τις διαταγές του Juan Martínez de Guillistegui, ναυάγησε νοτιοανατολικά της Σαϊπάν τον Φεβρουάριο του 1600 και οι επιζώντες του οποίου έμειναν για δύο χρόνια στα νησιά έως ότου 250 διασώθηκαν από τα πλοία Santo Tomas και Jesus María.[3] Οι Ισπανοί κατέλαβαν επίσημα το Τίνιαν το 1669, με την ιεραποστολική αποστολή του Diego Luis de San Vitores που το ονόμασε Buenavista Mariana (Goodsight Mariana). Από το 1670, έγινε λιμένας για ισπανικά και περιστασιακά αγγλικά, ολλανδικά και γαλλικά πλοία ως σταθμός προμήθειας τροφίμων και νερού. Ο ιθαγενής πληθυσμός, ο οποίος εκτιμάται στις 40.000 την εποχή της ισπανικής άφιξης, συρρικνώθηκε σε λιγότερο από 1400 λόγω ευρωπαϊκών ασθενειών και συγκρούσεων για τη γη. Οι επιζώντες μεταφέρθηκαν βίαια στο Γκουάμ το 1720 για καλύτερο έλεγχο και αφομοίωση. Υπό την ισπανική κυριαρχία, στο νησί αναπτύχθηκε η εκτροφή βοοειδών και χοίρων, με τα οποία ανεφοδίαζαν τα ισπανικά πλοία στο ταξίδι τους προς το Μεξικό.
Γερμανική αποικιακή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τον Ισπανοαμερικανικό πόλεμο του 1898, το Τίνιαν καταλήφθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εντούτοις, πουλήθηκε στη συνέχεια από την Ισπανία στη Γερμανική Αυτοκρατορία το 1899. Η Γερμανία έθεσε τα νησιά στη διοίκηση της αποικίας της Γερμανικής Νέας Γουινέας και έκανε λίγα από την άποψη της ανάπτυξης.
Ιαπωνική αποικιακή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1914, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το νησί κατελήφθη από την Ιαπωνική Αυτοκρατορία. Το 1919, η Κοινωνία των Εθνών έδωσε όλα τα νησιά της Γερμανίας στον Ειρηνικό ωκεανό που βρίσκονται βόρεια του Ισημερινού, συμπεριλαμβανομένων των Βόρειων Μαριάνων, κατ' εντολή στην Ιαπωνία. Κάτω από αυτή τη διευθέτηση, οι Ιάπωνες διέθεταν έτσι τις Βόρειες Μαριάνες ως τμήμα της Εντολής του Νότιου Ειρηνικού. Κατά την ιαπωνική κατοχή στο Τίνιαν εγκαταστάθηκαν Ιάπωνες, Κορεάτες και κάτοικοι των νησιών Οκινάουα ενώ το ζαχαροκάλαμο έγινε η κύρια βιομηχανία του νησιού.[4] Κατά την ιαπωνική κατοχή, σημειώθηκε εκτεταμένη ανάπτυξη υποδομών, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής λιμενικών εγκαταστάσεων, υδροηλεκτρικών σταθμών, σταθμών ηλεκτροπαραγωγής, ασφαλτόστρωση δρόμων και κατασκευή σχολείων, καθώς και εγκαταστάσεις διασκέδασης και χτίσιμο ιερών Shinto. Οι αρχικές προσπάθειες εποίκισης του νησιού αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένης μόλυνσης από έντομα, και μια σοβαρή ξηρασία το 1919. Ωστόσο, οι προσπάθειες επαναλήφθηκαν υπό την αιγίδα του Nanyo Kohatsu Kabushiki Kaisha το 1926, με νέους εποίκους από την Οκινάουα καθώς και από τους νομούς της Φουκουσίμα και Yamagata. Επίσης εισήχθη η καλλιέργεια του καφέ και του βαμβακιού ως εμπορικές καλλιέργειες εκτός από τη ζάχαρη και η κατασκευή ενός εργοστασίου επεξεργασίας Katsuobushi. Μέχρι τον Ιούνιο του 1944, περίπου 15.700 Ιάπωνες πολίτες κατοικούσαν στο Τίνιαν (συμπεριλαμβανομένων 2.700 Κορεατών και 22 Τσαμόρο).
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Τίνιαν δεν φρουρούνταν από τον ιαπωνικό στρατό μέχρι τα τελευταία στάδια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν οι Ιάπωνες συνειδητοποίησαν τη στρατηγική σημασία του ως πιθανή βάση για τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα της Αμερικανικής Boeing B-29 Superfortress. Το νησί καταλήφθηκε από τους Συμμάχους κατά τη διάρκεια της Μάχης του Τίνιαν από τις 24 Ιουλίου έως την 1η Αυγούστου του 1944. Από την ιαπωνική φρουρά των 8.500 ατόμων, μόνο 313 επέζησαν της μάχης. Την εποχή εκείνη, στο νησί υπήρχαν περίπου 15.700 Ιάπωνες πολίτες (συμπεριλαμβανομένων 2.700 Κορεατών). Πολλές εκατοντάδες σκοτώθηκαν κατά την ανταλλαγή πυρών, είτε αυτοκτόνησαν είτε εκτελέστηκαν από τον ιαπωνικό στρατό για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Αμερικανούς.[5]
Το Τίνιαν βρίσκεται περίπου 2.400 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική Ιαπωνία και ήταν κατάλληλο για να αποτελέσει βάση για συνεχείς βομβαρδιστικές επιθέσεις στα ιαπωνικά νησιά. Αμέσως μετά την κατάληψη του νησιού από τις Ηνωμένες Πολιτείες, άρχισαν οι εργασίες κατασκευής της μεγαλύτερης αεροπορικής βάσης του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, η οποία κάλυπτε ολόκληρο το νησί, εκτός από τις τρεις ορεινές περιοχές. Η βάση ήταν μια εγκατάσταση 40.000 ατόμων και η Navy Seabees (110η NCB) σχεδίασε τη βάση με ένα μοτίβο δρόμων πόλης που μοιάζει με το νησί του Μανχάταν της Νέας Υόρκης και ονομάστηκαν αντίστοιχα οι δρόμοι. Η πρώην ιαπωνική πόλη Sunharon ονομαζόταν "The Village" («Το Χωριό») επειδή η θέση της αντιστοιχούσε σε εκείνη του Greenwich Village. Μια μεγάλη τετράγωνη περιοχή μεταξύ δυτικών και βόρειων πεδίων, που χρησιμοποιήθηκε κυρίως για τη θέση των νοσοκομείων και έμεινε ανέπαφη, ονομαζόταν Central Park.[6]
Κατασκευάστηκαν δύο πεδία διαδρόμων, το Δυτικό Πεδίο (West Field) και το Βόρειο Πεδίο (North Field), με συνολικά έξι διάδρομους 2.600 μέτρων. Σήμερα, οι τέσσερις διάδρομοι στο Βόρειο Πεδίο είναι κατάφυτοι και εγκαταλελειμμένοι. Ένας από τους δύο διάδρομους του Δυτικού Πεδίου παραμένει σε χρήση ως μέρος του Διεθνούς Αεροδρομίου του Τίνιαν.[7]
Μεταπολεμική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, το Τίνιαν συμπεριλήφθηκε στο Έδαφος υπό εντολή των Νησιών του Ειρηνικού, το οποίο ανέθεσε την άμυνα και τις εξωτερικές υποθέσεις των νησιών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το νησί εξακολούθησε να διοικείται από το στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και μέχρι το 1962 ήταν τμήμα της περιφέρειας της Σαϊπάν. Από το 1978, το νησί είναι δήμος της Κοινοπολιτείας των Βορείων Μαριανών Νήσων.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Rogers, Robert F.; Ballendorf, Dirk Anthony (1989). «Magellan's Landfall in the Mariana Islands». The Journal of Pacific History (Taylor & Francis Ltd.) 24 (2): 198. doi:.
- ↑ Brand, Donald D. The Pacific Basin: A History of its Geographical Explorations The American Geographical Society, New York, 1967, p.118.
- ↑ Sharp, Andrew (1960). The discovery of the Pacific Islands. Oxford: Clarendon Press.
- ↑ Pacifics Wrecks: Tinian History
- ↑ Prefer, Nathan N. The Battle for Tinian: Vital Stepping Stone in America's War Against Japan. Havertown, PA: Casemate Publishers, 2012. (ISBN 978-1-61200-107-4). pp. 155–156.
- ↑ Carlson, Jen (29 Ιουλίου 2015). «These NYC Streets Are Located In The Middle Of The Pacific Ocean». Gothamist. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ Pacific Wrecks: Ushi North Field
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tinian στο Wikimedia Commons
|