Συμφωνία Σάικς–Πικό

Συμφωνία Σάικς–Πικό
	Χάρτης Συμφωνίας Σάικς–Πικό, περίγραμμα επιστολής Πωλ Καμπόν προς Σερ Έντουαρντ Γκρέι, 9 Μαΐου 1916
Δημιουργήθηκε	Νοέμβριος 1915 – Μάρτιος 1916
Παρουσιάστηκε	23 Νοεμβρίου 1917 από τη ρωσική κυβέρνηση των Μπολσεβίκων
Επικυρώθηκε	16 Μαΐου 1916
Συντάκτης	Μαρκ Σάικς; Φρανσουά Ζωρζ-Πικό;
Υπογράφοντες	Έντουαρντ Γκρέι; Πωλ Καμπόν;
Σκοπός	Ο καθορισμός των προτεινόμενων σφαιρών επιρροής και ελέγχου στη Μέση Ανατολή που θα έπρεπε να πετύχει η Τριπλή Αντάντ νικώντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία

Η Συμφωνία Σάικς–Πικό (αγγλικά: Sykes–Picot Agreement, γαλλικά: Accords Sykes-Picot) ήταν μυστικό σύμφωνο που συνήφθη τον Μάιο του 1916, ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία και είχε και τη συναίνεση της Ρωσίας. Με αυτό μοιράζονταν σε σφαίρες επιρροής και ελέγχου της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και αρχικά και της Ρωσίας, εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη σημερινή Τουρκία, τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ και τη Συρία. Η ονομασία του συμφώνου προέρχεται από τα ονόματα των Μαρκ Σάικς και Φρανσουά Ζωρζ-Πικό, που ήταν οι διπλωμάτες της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας αντίστοιχα και οι οποίοι διαμόρφωσαν τους όρους του.

Ειδικότερα το εν λόγω σύμφωνο προέβλεπε ότι μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου: α) η Ρωσία θα αποκτούσε την επαρχία του Ερζερούμ, του Βαν, της Τραπεζούντας και του Μπιλίς β) η Γαλλία θα αποκτούσε τον Λίβανο, τα παράλια της Συρίας, τα Άδανα, την Κιλικία, το Γκαζίαντεπ, την Ούρφα, το Μαρντίν, το Ντιγιάρμπακιρ και την Μοσούλη γ) η Μεγάλη Βρετανία θα αποκτούσε την νότια Μεσοποταμία με τη Βαγδάτη και τα λιμάνια της Χάιφας και της Άκρας (σημερινό Ισραήλ) και δ) η Παλαιστίνη θα ετίθετο υπο διεθνές καθεστώς. Επίσης προέβλεπε ότι στις περιοχές που θα ήταν στη βρετανική και στη γαλλική σφαίρα επιρροής θα σχηματιζόταν μια συνομοσπονδία αραβικών κρατών ή ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος.^[1]

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία (Οκτώβριος 1917) οι Μπολσεβίκοι ανακάλυψαν το μυστικό αυτό σύμφωνο και το δημοσίευσαν στις 23 Νοεμβρίου του 1917 στις εφημερίδες Izvestia και Pravda. Τρεις ημέρες αργότερα δημοσιεύτηκε και στη βρετανική Guardian.