Σπύρος Καγιαλές
| Σπύρος Καγιαλές | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1872 |
| Θάνατος | 1929 ή 5 Σεπτεμβρίου 1929 Χαλέπα Χανίων |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία Κρητική Πολιτεία Ελλάδα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός επαναστάτης |
Ο Σπύρος Καγιαλές Καγιαλεδάκης ήταν Κρητικός εθνικός αγωνιστής. Γεννήθηκε το 1872 και πέθανε το 1929.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1872. Η μητέρα του Μαρία, το γένος Ορνεράκη, ήταν από τα Σφακιά. Ο πατέρας του Δημήτρης, καταγόταν από τη Γραμβούσα.
Ο Καγιαλές καταγόταν από ιστορική οικογένεια. Όλοι οι άνδρες της οικογένειας έλαβαν μέρος σε όλους τους αγώνες της εποχής τους για την Ελευθερία και την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Ο πατέρας του ήλθε νωρίς, μαζί με την οικογένειά του, από τα Καμπιά και εγκαταστάθηκε στην οδό Λάκων, στη Χαλέπα. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκαν εκεί και τα παιδιά του με τις οικογένειές τους, ολόκληρη η γειτονιά αποκλήθηκε «Καγιαλεδιανά».
Στο Ακρωτήρι ο Σπύρος Καγιαλές υπηρέτησε από την αρχή της Επανάστασης του 1897 μαζί με τους αδελφούς του Γιώργο, Μανώλη, Αντώνη και Σήφη. Έγινε διάσημος για την γενναιότητα που επέδειξε ενώ είχε οχυρωθεί με άλλους αγωνιστές στον Προφήτη Ηλία -όπου και βρίσκονται σήμερα οι τάφοι των Βενιζέλων- στις 9 Φεβρουαρίου 1897. Όταν μια οβίδα θρυμμάτισε τον ιστό της Ελληνικής σημαίας αυτός την άρπαξε κάνοντας το ίδιο του το σώμα κοντάρι, κερδίζοντας έτσι τον θαυμασμό του στόλου των Μεγάλων Δυνάμεων που είχε κληθεί για να καταπνίξει την επανάσταση. Οι ναύαρχοι διέταξαν παύση πυρός, ενώ ο Ιταλός επικεφαλής του στόλου, υποναύαρχος Φελίτσε Κανεβάρο, έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ». Το γεγονός αυτό ήταν μια μεγάλη διπλωματική νίκη των Ελλήνων και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αυτονόμηση της Κρήτης λίγους μήνες αργότερα, λόγω της υποβολής, από τους ναυάρχους, ευνοϊκών εισηγήσεων προς τις κυβερνήσεις τους. Ο δήμος Ακρωτηρίου γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο του βομβαρδισμού της 9ης Φεβρουαρίου 1897 και καταθέτει στεφάνια στον ανδριάντα του Καγιαλέ, του οποίου τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 21 Ιουλίου 1997. [1]
Επίσης, έλαβε μέρος στις μάχες του Δρίσκου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, όπου και πάλι διακρίθηκε για την ανδρεία του και τιμήθηκε με την απονομή ειδικών μεταλλίων και διπλώματος.
Γενναίος πολεμιστής υπήρξε και ο μονάκριβος γιος του Γιώργος, που διακρίθηκε στα πεδία των μαχών στη Μακεδονία, όπου και έπεσε. Ο χαμός του αγαπημένου του γιου, σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή του και υπήρξε η πραγματική αιτία του θανάτου του, αργότερα. Από τη γυναίκα του Μαρία, το γένος Καπνισάκη, που ήταν από τα Κοντόπουλα των Κεραμειών, απόκτησε εκτός από τον Γιώργο και μία κόρη, την Ειρήνη.
Πέθανε στη Χαλέπα στις 5 Σεπτεμβρίου 1929 και αναπαύεται στον τάφο της οικογένειας στο νεκροταφείο της Αγίας Φωτεινής Χαλέπας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Ὁ ἥρωας πού ἔκανε τό κορμί του κοντάρι γιά τήν σημαία». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2019.
Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]