Σιδηροδρομική καταστροφή στο Καστέλ Μπολονιέζε
| Σιδηροδρομική καταστροφή στο Καστέλ Μπολονιέζε | |
|---|---|
| Χώρος | Ραβέννα (Ιταλία) |
| Ώρα | 13:52΄ |
| Ημερομηνία | 8 Μαρτίου 1962 |
| Τοποθεσία | Καστέλ Μπολονιέζε |
| Τύπος | Εκτροχιασμός επιβατικού συρμού |
| Αίτια | Καθυστερημένη πέδηση, αυξημένη ταχύτητα |
| Θάνατοι | 13 |
| Τραυματισμοί | 127 |
| Κατηγορούμενοι | Μηχανοδηγός συρμού Έννιο Κοβάτσι |
Η σιδηροδρομική καταστροφή στο Καστέλ Μπολονιέζε ήταν ένα σοβαρό δυστύχημα που συνέβη στις 8 Μαρτίου 1962, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Καστέλ Μπολονιέζε, κοντά στη Ραβέννα, στην Ιταλία. [1]
Το νυχτερινό τρένο Diretto 152 μεταξύ Μπάρι και Μιλάνου εκτροχιάστηκε στη 1:56΄ π.μ., λίγο πριν μπει στο σταθμό, σκοτώνοντας 13 και τραυματίζοντας 127 άτομα.
Ο εκτροχιασμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η μηχανή έλξης152, FS Class E428 .217, οδηγούμενη από τον μηχανικό Έννιο Κοβάτσι (Ennio Covacci) και τον βοηθό μηχανικό Οτέλλο Μάντσι (Otello Manzi), από το αμαξοστάσιο σιδηροδρόμων της Ανκόνα . Το τρένο ταξίδευε με κατεύθυνση προς βορράν με 90 km/h, μεταφέροντας περίπου 500 επιβάτες που προέρχονταν από πολλές επαρχίες της Νότιας Ιταλίας. Το καθημερινό τρένο είχε το προσωνύμιο τρένο της ελπίδας, καθώς χρησιμοποιούνταν κυρίως για να μεταφερει ανθρώπους από τον φτωχό νότο στις πλούσιες βιομηχανικές πόλεις της Βόρειας Ιταλίας, αναζητώντας δουλειά και μια καλύτερη ζωή.
Το τρένο επρόκειτο να αλλάξει γραμμή, λόγω εργασιών συντήρησης με κατεύθυνση βόρεια. Ειδικός περιορισμός ταχύτητας 30 km/h είχε επιβληθεί μέσω της υποχρεωτικής ειδοποίησης M40, αλλά τα σταθερά σήματα έδειχναν ότι η κατάσταση ήταν κανονική και το τρένο δεν κατάφερε να επιβραδύνει. [2]
Κατά την είσοδο στη διακλάδωση μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης γραμμής, η μηχανή εκτροχιάστηκε με ταχύτητα 102 km/h και έπεσε στη δεξιά πλευρά. Συνέχισε να κυλά για περίπου 100 μέτρα, σταματώντας στον πύργο συμπλήρωσης νερού του σταθμού. [3]
Το πρώτο Βαγόνι, ένα βαγόνι αποσκευών, ακολούθησε τη μηχανή και ανατράπηκε προς τα αριστερά. Κάποια κλουβιά πουλερικών στο εσωτερικό του έσπασαν και δεκάδες κότες ελευθερώθηκαν. Ένα φορτίο τρούφας υπέστη μικρές ζημιές, αλλά η έντονη μυρωδιά του έγινε χαρακτηριστική ανάμνηση για τα συνεργεία έκτακτης ανάγκης. Ένα φορτίο υποδημάτων από τεχνίτες του Μάρκε είχε αποθηκευτεί σε δευτερεύον βαγόνι αποσκευών και υπέστη σοβαρές ζημιές όταν αυτόκχτύπησε σε κτίριο του σταθμού.
Το τρίτο βαγόνι, τύπου Corbellini πετάχτηκε σε κοντινό χωράφι, τμήμα της γεωργικής έκτασης Πόντερε Μπόργκο (Podere Borgo), προκαλώντας ελαφρά τραύματα στους επιβαίνοντες. Λιγότερο τυχεροί ήταν οι επιβάτες του τέταρτου βαγονιού (ένα Corbellini επίσης). Το βαγόνι γύρισε στο πλάι και ένα τμήμα σιδηροτροχιάς που ανυψώθηκε από τα προηγούμενα βαγόνια τρύπησε το πάτωμά του, σηκώνοντας το βαγόνι και τρυπώντας το αμάξωμά του. Οι περισσότεροι από τους 13 νεκρούς προκλήθηκαν από τη χαλύβδινη αυτή σιδηροτροχιά.
Τα τρία τελευταία βαγόνια κατάφεραν ευτυχώς να μείνουν όρθια. Το πέμπτο βαγόνι βρισκόταν σε μια μικρή γέφυρα πάνω από ένα ρέμα, το οποίο υπέστη ελάχιστη έως καθόλου ζημιά όταν αυτό έγειρε ελαφρά.
Επιχειρήσεις διάσωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη ανταπόκριση ήρθε από τους σιδηροδρομικούς του Καστέλ Μπολονιέζε, με επικεφαλής τον σταθμάρχη Τζοβάννι Ταρλάτσι. Ειδοποιούμενοι για τη συντριβή, εγκατέλειψαν τα σπίτια και τα πόστα τους για να τρέξουν στο σημείο, παρέχοντας άμεση ανακούφιση στους τραυματίες. Ο επικεφαλής ελιγμών του σταθμού Ρομάνο Κορέλλι κατάφερε να σπάσει το δεξιό τζάμι της καμπίνας με μια πέτρα και επιτρέποντας στους μηχανικούς να διαφύγουν από το θρυμματισμένο πιλοτήριο. [3]
Οι επιζώντες περιφέρονταν στη σκηνή σοκαρισμένοι, εμποδίζοντας τις επιχειρήσεις διάσωσης. Κάποιοι προσπάθησαν να ανακτήσουν τις αποσκευές τους πολύ πριν ολοκληρωθούν οι επιχειρήσεις διάσωσης και τα συντρίμμια να καταστούν ασφαλή.
Δεν υπήρχε κεντρική διαχείριση έκτακτης ανάγκης εκείνη την εποχή στην Ιταλία, επομένως η διάσωση γινόταν κυρίως από εθελοντές και στο κοντινό νοσοκομείο, με ελάχιστο συντονισμό. Οι ανταποκρινόμενοι αργότερα κατήγγειλαν την έλλειψη φορείων, φανών και υδραυλικών εργαλείων διάνοιξης. Κλήθηκαν ασθενοφόρα από την Ίμολα, τη Φαέντσα και άλλες πόλεις, περισσότερα από όσα χρειαζόταν και μπήκαν το ένα στο δρόμο του άλλου. [2]
Αφού περισσότεροι άνθρωποι από κοντινή πόλη συμμετείχαν στις προσπάθειες, αναζητώντας επιζώντες και απομακρύνοντας νεκρούς από τα συντρίμμια, οι σιδηροδρομικοί Μπαλεαστράτσι (Balestrazzi) και Μόντι (Monti) άρχισαν εργασίες για την αποκατάσταση της βόρειας γραμμής ώστε να την επαναφέρουν σε τουλάχιστον στοιχειώδη κατάσταση λειτουργίας. Οι επιζώντες από το τρένο είδαν τους σιδηροδρομικούς και τους απείλησαν νομίζοντας ότι ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή. Έπρεπε να επιστρέψουν βιαστικά στο αμαξοστάσιο και να περιμένουν μέχρι να απομακρυνθούν οι επιζώντες.
Πολλοί άνθρωποι θεωρήθηκαν αρχικά αγνοούμενοι και το κοντινό ρέμα ερευνήθηκε καθώς υπήρξαν φόβοι ότι κάποιοι πιθανόν να είχαν πεταχτεί έξω από τα βαγόνι και θα μπορούσε να είχαν πνιγεί. Αυτοί οι φόβοι αποδείχθηκαν αβάσιμοι.
Τα πτώματα φυλάσσονταν στην κοντινή εκκλησία του Σαν Φραντσέσκο, ενώ συνεχίζονται οι εργασίες ανοικοδόμησης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: αυτό ήταν το πρώτο άνοιγμα του ναού μετά το τέλος του πολέμου το 1945 και το μοναδικό πριν ολοκληρωθεί τελικά τρία χρόνια αργότερα. [1]
Δημοπρασίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όπως συνηθίζεται, οι ιδιοκτήτες των εμπορευμάτων που αποστέλλονται με τα βαγόνια αποσκευών διεκδίκησαν αποζημιώσεις και τις έλαβαν, ενώ τα διασωθέντα ευπαθή αγαθά δημοπρατήθηκαν από τη σιδηροδρομική εταιρεία των Κρατικών Ιταλικών Σιδηροδρόμων (Ferrovie dello Stato).
Μεταξύ των ανακτημένων ευπαθών αγαθών ήταν αγελαδινό κρέας, ψάρια, κουνέλια, πουλερικά και τρούφες. Τα υποδήματα βρέθηκαν και στάλθηκαν στο κεντρικό γραφείο απωλεσθέντων αντικειμένων. [3]
Στον σταθμό βρέθηκε σοκαρισμένος και ένας σκύλος, πιθανότατα επιζών από την καταστροφή. Τον κράτησαν οι σιδηροδρομικοί και το προσωνύμιο Carlone από έναν αχθοφόρο σταθμού. Ο σκύλος έμενε στο σταθμό, αλλά ήταν πάντα τρομοκρατημένος βλέποντας τις ράγες. [4]
Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατηγορήθηκε ο μηχανικός Έννιο Κοβάτσι, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για πολλαπλές ακούσιες ανθρωποκτονίες.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο εκτροχιασμός προκλήθηκε επειδή ο Κοβάτσι δεν παρατήρησε το όριο ταχύτητας, πιθανότατα λόγω της ασυνήθιστης σηματοδότησης που χρησιμοποιήθηκε εκείνη τη στιγμή: το πράσινο σήμα επέτρεπε πλήρη ταχύτητα, εκτός από ορισμένα όρια που αναφέρονταν στο ειδικό δελτίο M40 . Ο Κοβάτσι έλαβε το δελτίο, αλλά διάβασε λάθος ορισμένους περιορισμούς. [3]
Το βαγόνι Corbellini στο χωράφι του Μπόργκο ανασύρθηκε με τη βοήθεια ενός γερανού βαρέος τύπου. Αρχικά τοποθετήθηκε όρθιο πάνω σε δρόμο, αργότερα τοποθετήθηκε σε νέους τροχούς, που παραλήφθηκαν από τον χώρο διάλυσης. Μια μικρή ράγα κατασκευάστηκε για να το επαναφέρει στη γραμμή.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Il disastro ferroviario del 1962» (στα Italian). Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011.
- ↑ 2,0 2,1 Contarini, Maurizio. «Il disastro ferroviario del 1962: testimonianza di Maurizio Contarini» (στα Italian). Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Tarlazzi, Giovanni. «Il Disastro ferroviario del 1962: foto-testimonianza di Giovanni Tarlazzi» (στα Italian). Castelbolognese.org. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011.
- ↑ «"Carlone", il cane della stazione». Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- La Settimana Incom 02197 newsreel, 15 Μαρτίου 1962