Πωλ Αλιβιζάτος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πωλ Αλιβιζάτος
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Παύλος Αλιβιζάτος (Ελληνικά)
Γέννηση12  Νοεμβρίου 1959
Σικάγο
ΥπηκοότηταΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Σικάγου και Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ
ΒραβεύσειςPresidential Young Investigator Award (1991), βραβείο Βολφ στη Χημεία (2012), Εθνικό Μετάλλιο των Επιστημών (2015), ISNSCE Nanoscience Prize (2009), συνεργάτης της Αμερικανικής Εταιρείας Φυσικής, βραβείο φον Χίπελ (2011), βραβείο της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών στις Χημικές Επιστήμες (2017), μέλος στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών, μετάλλιο Βίλχελμ Έξνερ (2018), βραβείο Έρνεστ Ορλάντο Λόρενς (2006), μετάλλιο Φρανκ Άλμπερτ Κότον (2019), Linus Pauling Award (2010), Glenn T. Seaborg Medal (2019), ACS Award in Colloid Chemistry (2005), Μετάλλιο Πρίστλυ (2021), Welch Award in Chemistry (2019), βραβείο Κόμπλεντζ (1994) και Clarivate Citation Laureates (2013)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ιδιότηταχημικός και διδάσκων πανεπιστημίου
Διδακτορικός καθηγητήςCharles B. Harris
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Πωλ Αλιβιζάτος (A. Paul Alivisatos, γενν. 12 Νοεμβρίου 1959) είναι Ελληνοαμερικανός επιστήμονας που έχει χαρακτηρισθεί ως πρωτοπόρος στην ανάπτυξη των νανοϋλικών[1][2] και είναι διεθνώς αναγνωρισμένη αυθεντία στην κατασκευή νανοκρυστάλλων και στη χρήση τους σε βιοϊατρικές και ενεργειακές εφαρμογές (ανανεώσιμης ενέργειας).[3] Για την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα κατατάχθηκε πέμπτος στον κατάλογο της Thomson Reuters με τους 100 κορυφαίους χημικούς του κόσμου, με κριτήριο τον αριθμό και τη σημαντικότητα των ερευνητικών τους δημοσιεύσεων.[4] Το 2009 έγινε διευθυντής στο Εθνικό Εργαστήριο Λώρενς στο Μπέρκλεϋ[5] και το 2014 του απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο Επιστήμης, η ανώτατη τιμητική διάκριση στις ΗΠΑ για τη συνολική συμβολή ενός Αμερικανού πολίτη σε τομέα της επιστημονικής έρευνας[6][7] Το 2016 ορίσθηκε Αντιπρύτανης Ερευνών του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϋ[8] ενώ από την 1η Ιουλίου 2017 είναι ο Εκτελεστικός Αντιπρύτανης του ίδιου Πανεπιστημίου.[9]

Ο Αλιβιζάτος έχει κατοχυρώσει περισσότερες από 20 ευρεσιτεχνίες στις ΗΠΑ (μέχρι το 2014).[10]

Παιδική ηλικία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πωλ Αλιβιζάτος γεννήθηκε στο Σικάγο, όπου και έζησε μέχρι την ηλικία των δέκα ετών, όταν μετακόμισαν με την οικογένειά του στην Αθήνα. Ο επιστήμονας έχει πει για τα χρόνια που πέρασε στην Ελλάδα ότι του επεφύλασσαν σημαντικές εμπειρίες και προκλήσεις, επειδή έπρεπε να μάθει την ελληνική γλώσσα και να «προλάβει» τους συμμαθητές του σε αυτό. Σχετικά έχει δηλώσει: «`Οταν έβρισκα κάτι πολύ ενδιαφέρον, έπρεπε σε κάποιες περιπτώσεις να παλέψω για να το καταλάβω με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Αυτή η ανάγκη να δουλέψω σκληρότερα υπήρξε ένα σημαντικό κίνητρο για μένα.» Ο Αλιβιζάτος επέστρεψε στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου.[11]

Σπουδές και σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1981 ο Αλιβιζάτος πήρε πτυχίο χημείας με άριστα από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Το 1986 πήρε το διδακτορικό του στη φυσικοχημεία από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ, με επιβλέποντα τον Τσαρλς Χάρις.[12] Το θέμα της διδακτορικής διατριβής του αφορούσε τη φωτοφυσική διεγερμένων μορίων κοντά σε επιφάνειες μετάλλων και ημιαγωγών. Στη συνέχεια πήγε στα Εργαστήρια Bell της AT&T, όπου συνεργάσθηκε με τον Λούις Ε. Μπρους και άρχισε έρευνες στο πεδίο της νανοτεχνολογίας.

Ο Αλιβιζάτος επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ το 1988 για να λάβει θέση επίκουρου καθηγητή χημείας εκεί. Το 1993 προάχθηκε σε αναπληρωτή καθηγητή και το 1995 σε καθηγητή. Το 1991 άρχισε να εργάζεται και στο Εθνικό Εργαστήριο Λώρενς στο Μπέρκλεϋ, διοριζόμενος στον Τομέα Επιστήμης των Υλικών.[13] Από το 2005 ως το 2007 ήταν υποδιευθυντής του Εργαστηρίου για τις Φυσικές Επιστήμες και όταν, το 2009, ο τότε διευθυντής Στήβεν Τσου παραιτήθηκε για να αναλάβει Υπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ, ο Αλιβιζάτος έγινε ο έβδομος στην ιστορία διευθυντής του φημισμένου Εργαστηρίου του Μπέρκλεϋ.[5]

Ο Τσου έχει δηλώσει για τον Αλιβιζάτο ότι είναι «ένας απίστευτος επιστήμονας με καταπληκτική κριτική ικανότητα σε ποικιλία θεμάτων. Είναι ισορροπημένος, λογικός και ήρεμος, και έχει μια ικανότητα να εμπνέει ανθρώπους. [Μπορεί να] αναλάβει προγράμματα από την επιστήμη των υλικών μέχρι τις εφαρμογές στον πραγματικό κόσμο.»[14]

Συνεισφορά στις νανοεπιστήμες και οι νανοκρύσταλλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πωλ Αλιβιζάτος είναι μία διεθνώς αναγνωρισμένη αυθεντία στη νανοχημεία και πρωτοπόρος στη σύνθεση «κβαντικών κηλίδων» ημιαγωγών, καθώς και τεχνητών νανοδομών σε πολλά σχήματα.[15] Επιπλέον, είναι ειδικός στη χημεία των νανοκρυστάλλων: μία από τις σχετικές με το θέμα ερευνητικές εργασίες του (δημοσ. στο Science, τόμος 271, σσ. 933-937, το 1996) έχει περισσότερες από 9100 ετεροαναφορές.[16] Επίσης έχει ασχοληθεί με το πώς οι νανοκρύσταλλοι μπορούν να εφαρμοσθούν σε πρακτικές εφαρμογές, π.χ. ως βιολογικοί σημαντήρες (π.χ. Science, τόμ. 281, σσ. 2013-16, έτος 1998, εργασία με πάνω από 7400 ετεροαναφορές[17]). Οι έρευνές του στη νανοτεχνολογία του DNA απέδειξαν την εκπλήττουσα ποικιλία δυνητικών εφαρμογών αυτού του μορίου: το έχει χρησιμοποιήσει για να κατευθύνει την ανάπτυξη κρυστάλλων και να δημιουργήσει νέα υλικά (Nature, τόμ. 382, σσ. 609-611, έτος 1996), ακόμα και για να μετρήσει αποστάσεις στη νανοκλίμακα (Nature Nanotechnology, τόμ. 1, σσ. 47-52, έτος 2006).[18]

Οι νανοκρύσταλλοι είναι συσσωματώματα μερικών εκατοντάδων έως δεκάδων χιλιάδων ατόμων, στα οποία τα άτομα σχηματίζουν μία κρυσταλλική μορφή ύλης γνωστή ως «cluster» («σμήνος»). Συνήθως οι νανοκρύσταλλοι έχουν διαστάσεις μερικών νανόμετρων και έτσι εμφανίζουν συχνά ενδιάμεσες φυσικές και χημικές ιδιότητες μεταξύ των ιδιοτήτων των μεμονωμένων ατόμων και των στερεών αντικειμένων που τα άτομα αυτά σχηματίζουν. Με βάση το λεγόμενο ότι ένας νανοκρύσταλλος «είναι όλος επιφάνεια και καθόλου εσωτερικό», οι ιδιότητές του μπορεί να ποικίλλουν πολύ καθώς αυξάνεται σε μέγεθος.

Πριν από τις έρευνες του Αλιβιζάτου, όλοι οι μη μεταλλικοί νανοκρύσταλλοι είχαν σχήμα «κηλίδας», δηλαδή ήταν ουσιαστικά μονοδιάστατοι. Δεν ήταν γνωστή κάποια μέθοδος για την κατασκευή διδιάστατων ή ραβδόμορφων νανοκρυστάλλων ημιαγωγών, οι οποίοι να έχουν και ομοιόμορφο μέγεθος. Σε μία εργασία-ορόσημο, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 2ης Μαρτίου 2000 του περιοδικού Nature[19], η ερευνητική ομάδα του Αλιβιζάτου ανέφερε τεχνικές με τις οποίες μπορεί να επιλεγεί σταθερό μέγεθος και ταυτοχρόνως ποικίλα σχήματα για τους παραγόμενους νανοκρυστάλλους. Αυτή η εξέλιξη χαιρετίστηκε ως μείζων σταθμός στην κατασκευή νανοκρυστάλλων, καθώς οι ραβδόμορφοι νανοκρύσταλλοι ημιαγωγών είναι στην ουσία μικροσκοπικά σύρματα, που μπορούν να συμπλεχθούν για να δημιουργήσουν ηλεκτρονικά νανοκυκλώματα.

Ο Αλιβιζάτος αναγνωρίζεται ευρύτατα ως ο πρώτος που απέδειξε ότι νανοκρύσταλλοι ημιαγωγών μπορούν να αναπτυχθούν σε πολύπλοκα διδιάστατα σχήματα, εκτός από απλά «μηδενικής διαστάσεως» σφαιρίδια.[18][20] Απέδειξε ακόμα ότι ο έλεγχος της αναπτύξεως των νανοκρυστάλλων αποτελεί το κλειδί για τον έλεγχο όχι μόνο του μεγέθους, αλλά και του σχήματός τους. Αυτό το επίτευγμα άλλαξε το τοπίο στη νανοεπιστήμη και άνοιξε τον δρόμο για πολλές νέες δυνητικές εφαρμογές, όπως την ιατρική διάγνωση, επαναστατικά νέα φωτοβολταϊκά κύτταρα και υλικά για LED.[21]

Μεταφορά τεχνολογίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πωλ Αλιβιζάτος είναι ιδρυτής της εταιρείας «Quantum Dot Corporation»[22], η οποία κατασκευάζει νανοκρυσταλλικές «ετικέτες» που βρίσκουν εφαρμογή στη μελέτη της συμπεριφοράς των κυττάρων.[23] (σήμερα υπάγεται στην εταιρεία «Life Technologies») Επιπλέον, έχει ιδρύσει την εταιρεία νανοτεχνολογίας «Nanosys»[24] και το πρόδρομο σχήμα της εταιρείας φωτοβολταϊκών «Siva Power».[25] Οι έρευνές του έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη εφαρμογών στη βιοαπεικόνιση (π.χ. η χρήση κβαντικών κηλίδων για τη φωτεινή σήμανση βιολογικών ιστών), στις επίπεδες οθόνες (το «στρώμα εκπομπής κβαντικής κηλίδας βρίσκεται σε οθόνη τάμπλετ υψηλής ευκρίνειας)[26] και σε εφαρμογές για τη συλλογή της ηλιακής ενέργειας.

Στο Εργαστήριο του Μπέρκλεϋ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπό την ηγεσία του Αλιβιζάτου (2009-2016), το Εθνικό Εργαστήριο Λώρενς στο Μπέρκλεϋ ανακαίνισε τις στρατηγικές επιστημονικές υποδομές του, ενώ μετατόπισε τις προτεραιότητές του στα πιο διεπιστημονικά πεδία της ανανεώσιμης ενέργειας και των ερευνών πάνω στην κλιματική αλλαγή.[1][2] Τότε άρχισε η ανέγερση νέων κτηρίων για έρευνες στους υπολογιστές, στην ενεργειακή καταλληλότητα των κτιρίων, στην ηλιακή ενέργεια και στις βιολογικές επιστήμες. Επιπροσθέτως, ο Αλιβιζάτος ενίσχυσε την ασφάλεια του Εργαστηρίου και αύξησε το άνοιγμά του προς την κοινωνία.[27] Ταυτοχρόνως, παρέμεινε προσηλωμένος στην ενσωμάτωση του Εργαστηρίου στο σύστημα καινοτομίας των ΗΠΑ, ιδίως στους τομείς της ενέργειας και του περιβάλλοντος. Για τον σκοπό αυτό, επεχείρησε να εκμεταλλευθεί την ευρεία γκάμα επιστημονικών δυνατοτήτων του Εργαστηρίου με προσέγγιση διάφορων βιομηχανιών και εταιρειών για συνεργασίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά τεχνολογίας σε μεγάλη ποικιλία βιομηχανιών, από αυτοκινητοβιομηχανίες μέχρι ιατρικού εξοπλισμού.[28]

Εκτός από την έμφαση που έδωσε στην καινοτομία και στην προσέγγιση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, ο Αλιβιζάτος εργάσθηκε και για τη δημιουργία ενός στενότερα συνδεδεμένου δικτύου των 17 εθνικών Εργαστηρίων που υπάγονται στο Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ. Διετέλεσε πρόεδρος του Συμβουλίου Διευθυντών Εθνικών Εργαστηρίων και ενεθάρρυνε τον μεγαλύτερο συντονισμό και συνεργασία μεταξύ τους σε θέματα όπως η ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού τους.

Ο Αλιβιζάτος αναδεικνύει επίσης με τόλμη το θέμα της χρηματοδοτήσεως της βασικής επιστημονικής έρευνας σε ομοσπονδιακό επίπεδο και της ικανότητας των ΗΠΑ να παραμείνουν ανταγωνιστικές στην παγκόσμια επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη.[29]

Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Προεδρικό Βραβείο Νέου Ερευνητή (1991-1995)
  • Υποτροφία του Ιδρύματος Alfred P. Sloan (1991)[30]
  • Βραβείο Coblentz για Προόδους στη Μοριακή Φασματοσκοπία (1994)[31]
  • Βραβείο Wilson του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ
  • Βραβείο του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ για Εξέχον Επιστημονικό έργο στη Χημεία των υλικών (1994)
  • Βραβείο Εξέχοντος Νέου Ερευνητή της Εταιρείας Ερευνών Υλικών (1995)[32]
  • Βραβείο Κολλοειδών και Χημείας των επιφανειών της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας (2005)
  • Βραβείο E.O. Lawrence (2006)[33]
  • Βραβείο Rank (οπτοηλεκτρονική, 2006)[34]
  • Βραβείο Διακεκριμένου Αποφοίτου του Πανεπιστημίου του Σικάγου (επαγγελματικά επιτεύγματα) (2006)[35]
  • Βραβείο Νανοεπιστήμης από τη Διεθνή Εταιρεία Επιστήμης Νανοκλίμακας, Υπολογισμών & Μηχανικής (2009)[36]
  • Medaglia teresiana του Πανεπιστημίου της Παβία (2010)[37]
  • Βραβείο Linus Pauling της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας (2011)[38]
  • Βραβείο Von Hippel της Εταιρείας Ερευνών Υλικών (2011)[39]
  • Βραβείο Βολφ Χημείας (2012)
  • Εθνικό Μετάλλιο Επιστήμης (2014)
  • Βραβείο ACS στη Χημεία των υλικών (2014)[40]
  • Βραβείο Axion της Ελληνοαμερικανικής Επαγγελματικής Εταιρείας (2015)[41]
  • Βραβείο Spiers της Βασιλικής Εταιρείας Χημείας (2015)[42]
  • Βραβείο Νταν Ντέιβιντ για το Μέλλον (2016)[43]
  • Βραβείο Χημικών Επιστημών NAS (2017)[44]

Εκτός των παραπάνω, ο Πωλ Αλιβιζάτος εκλέχθηκε μέλος της αμερικανικής Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών[45] και της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.[46]

Αξιόλογες δημοσιεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Wilson, E. (8 Φεβρουαρίου 2010). «Paul Alivisatos: LBNL’s new director focuses on renewable energy, climate». Chemical and Engineering News 88 (6): 55. doi:10.1021/cen-v088n006.p055. https://archive.org/details/sim_chemical-engineering-news_2010-02-08_88_6/page/55. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «National Award Recipient Citations». www.acs.org. American Chemical Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  3. ↑ «Paul Alivisatos: Berkeley Lab director navigates uncertain times with a focus on research». SPIE Newsroom. SPIE: The International Society for Optics & Photonics. 30 Μαΐου 2014. http://spie.org/x108554.xml. Ανακτήθηκε στις June 11, 2014. 
  4. ↑ «Science Watch: Top 100 Chemists, 2000-2010: Special Report on High-Impact Chemists». Thomson Reuters. 10 Φεβρουαρίου 2011. http://archive.sciencewatch.com/dr/sci/misc/Top100Chemists2000-10/. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2014. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «About the Director-Berkeley Lab». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2017. 
  6. ↑ http://nationalmedals.org/laureates/armand-paul-alivisatos
  7. ↑ White House to honor Alivisatos, Hu with National Medals of Science, Technology, Berkeley News
  8. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2017. 
  9. ↑ http://evcp.berkeley.edu/evcp-paul-alivisatos
  10. ↑ «Alivisatos - United States». uspto.gov. United States Patent and Trademark Office. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2014. 
  11. ↑ «Lawrence Berkeley National Lab: Leadership: Berkeley Lab Director Paul Alivisatos». www.lbl.gov. Lawrence Berkeley National Lab. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2014. 
  12. ↑ «Outstanding Young Investigator Award Given to Alivisatos for Nanocrystal Research». MRS Bulletin 20 (2): 63. Feb 1995. 
  13. ↑ «A. Paul Alivisatos». http://www.aip.org/. Array of Contemporary American Physicists. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2014.  Εξωτερικός σύνδεσμος στο |website= (βοήθεια)
  14. ↑ Castle, K. (Απρίλιος–Μάιος 2010). «Raising the Energy Level at the Berkeley Lab». Innovation 8 (2). http://www.innovation-america.org/raising-energy-level-berkeley-lab. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2014. 
  15. ↑ Yarris, L. (12 Ιανουαρίου 2012). «Berkeley Lab Director Paul Alivisatos Wins Wolf Prize in Chemistry». Berkeley Research University of California News. University of California Berkeley. http://vcresearch.berkeley.edu/news/berkeley-lab-director-paul-alivisatos-wins-wolf-prize-chemistry. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  16. ↑ «Science, 271: 933-937, 1996». scholar.google.com. Google. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2014. 
  17. ↑ «Science, 281, 1998, alivisatos». scholar.google.com. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2014. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Emsley, J. «DNA Nanotechnology: Chemistry». sciencewatch.com. Thomson Reuters. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  19. ↑ Peng, X.G.; Manna, L.; Yang, W.D.; Wickham, J.; Scher, E.; Kadavanich, A.; Alivisatos, A.P. (2000). «Shape control of CdSe nanocrystals». Nature 404 (6773): 59–61. doi:10.1038/35003535. 
  20. ↑ «Nanotechnology expert Paul Alivisatos wins Wolf Prize in Chemistry». Nanowerk News. Nanowerk. 12 Ιανουαρίου 2012. http://www.nanowerk.com/news/newsid=23945.php. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  21. ↑ Bernstein, M. (19 Ιανουαρίου 2012). «ACS Nano Letters co-editors A. Paul Alivisatos and Charles M. Lieber win prestigious Wolf Foundation Prize». press release (American Chemical Society). http://www.acs.org/content/acs/en/pressroom/newsreleases/2012/january/acs-nano-letters-co-editors-a-paul-alivisatos-and-charles-m-lieber-win-prestigious-wolf-foundation-prize.html. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  22. ↑ Chang, K. (22 Φεβρουαρίου 2005). «Tiny Is Beautiful: Translating ‘Nano’ Into Practical». article. New York Times. https://www.nytimes.com/2005/02/22/science/22nano.html?pagewanted=print&module=Search&mabReward=relbias%3Ar. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  23. ↑ Feder, B.J. (15 Μαρτίου 2004). «Bashful vs. Brash in the New Field of Nanotech». article. New York Times. https://www.nytimes.com/2004/03/15/business/technology-bashful-vs-brash-in-the-new-field-of-nanotech.html. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  24. ↑ Kanellos, M. (10 Αυγούστου 2010). «Samsung Invests in Nanosys, Licenses Technology». article. greentechsolar (greentechmedia). http://www.greentechmedia.com/articles/read/samsung-invests-in-nanosys-licenses-technology. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  25. ↑ Wesoff, E. (21 Νοεμβρίου 2013). «Solexant Rebrands as Siva and Looks to Scale CIGS Thin-Film Solar». article. greentechmedia. http://www.greentechmedia.com/articles/read/Solexant-Rebrands-as-Siva-and-Looks-to-Scale-CIGS-Thin-Film-Solar. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  26. ↑ Chatterjee, S.; Maan, L. (13 Αυγούστου 2014). «With sharp focus, quantum dot makers scale up to meet demand». article. Reuters (Thomson Reuters). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-24. https://web.archive.org/web/20150924203421/http://www.reuters.com/article/2014/08/13/electronics-quantum-dots-idUSL4N0PB2LM20140813. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2014. 
  27. ↑ «Director's Q&A». diversity.lbl.gov. Lawrence Berkeley National Lab. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  28. ↑ Storar, S. (26 Μαρτίου 2013). «Lab Researchers Earn Royalties». article. Today at Berkeley Lab (Lawrence Berkeley National Lab). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-01-25. https://web.archive.org/web/20170125132536/http://today.lbl.gov/wp-content/uploads/sites/3/FY12royalty_event_final.pdf. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2014. 
  29. ↑ Alivisatos, P., Isaacs, E., & Mason, T. (12 Μαρτίου 2013). «The Sequester Is Going to Devastate U.S. Science Research for Decades». The Atlantic. https://www.theatlantic.com/politics/archive/2013/03/the-sequester-is-going-to-devastate-us-science-research-for-decades/273925/. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  30. ↑ «Past Fellows». www.sloan.org. Alfred P. Sloan Foundation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2014. 
  31. ↑ «The Coblentz Award». www.coblentz.org. The Coblentz Society. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  32. ↑ «Past Outstanding Young Investigator Recipients». www.mrs.org. Materials Research Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  33. ↑ «Award Laureates». science.energy.gov. U.S. Dept. of Energy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  34. ↑ «Prizes awarded by the Optoelectronics Fund». www.rankprize.org. The Rank Prize Funds. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  35. ↑ «Alumni Awards recipients: Professional Achievement Award». http://alumniandfriends.uchicago.edu/. University of Chicago Alumni Association. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014.  Εξωτερικός σύνδεσμος στο |website= (βοήθεια)
  36. ↑ «The Nanoscience Prize». www.isnsce.org. International Society for Nanoscale Science, Computation, Engineering. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  37. ↑ «Medaglia teresiana». http://shelf3d.com/i/University%20of%20Pavia. University of Pavia. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014.  Εξωτερικός σύνδεσμος στο |website= (βοήθεια)
  38. ↑ «Recipients of the Linus Pauling Medal». college.up.edu. University of Portland. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  39. ↑ «Von Hippel Award». www.mrs.org. Materials Research Society. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014. 
  40. ↑ «ACS 2014 National Award Winners». Chemical & Engineering News 91 (36): 84–86. 9 Σεπτεμβρίου 2013. http://cen.acs.org/articles/91/i36/ACS-2014-National-Award-Winners.html?h=1506832942. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2014. 
  41. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Hellenic American Professional Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2016. 
  42. ↑ «Spiers Memorial Award». Royal Society of Chemistry. Royal Society of Chemistry. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2016. 
  43. ↑ «2016 Dan David Prize Laureates». The Dan David Foundation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2016. 
  44. ↑ NAS Award in Chemical Sciences 2017
  45. ↑ «Member Directory, "A. Paul Alivisatos"». National Academy of Sciences. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2014. 
  46. ↑ «Book of Members» (PDF). www.amacad.org. American Academy of Arts & Sciences. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πωλ_Αλιβιζάτος&oldid=10365141"