Πρώτη γραμμή (οργάνωση)
Η Πρώτη γραμμή (ιταλικά: Prima Linea) ήταν μαρξιστική-λενινιστική τρομοκρατική οργάνωση, που δραστηριοποιήθηκε στην Ιταλία από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Επισκόπηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη μεγάλης κλίμακας σειρά βιομηχανικών ενεργειών στη Βόρεια Ιταλία το 1969-70, οι πράξεις πολιτικής ανυπακοής και μαζικών διαδηλώσεων συχνά μετατράπηκαν σε βίαιες αντιπαραθέσεις μεταξύ αριστερών αγωνιστών και των αρχών επιβολής του νόμου του ιταλικού κράτους. Ξεκίνησε μια περίοδος άνευ προηγουμένου κοινωνικών συγκρούσεων στα αστικά κέντρα της Ιταλίας, με πράξεις βίας να πραγματοποιούνται σχεδόν καθημερινά τόσο από δεξιές όσο και από αριστερές οργανώσεις. Πολλοί αγωνιστές και των δύο άκρων στράφηκαν στον αστικό ανταρτοπόλεμο, που επίσημα χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατία. [1]
Ιστορικό και δημιουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα κίνημα αυτονομιστικής ιδεολογίας διατυπωνόταν μεταξύ της αριστερής νεολαίας το 1974, την ίδια χρονιά που η οργάνωση Κομμουνιστικές Επιτροπές για την Εργατική Εξουσία (Comitati comunisti per il potere operaio) ξεκίνησε να ιδρύσει ένα «στρατιωτικό δίκτυο». [2] Την περίοδο μεταξύ της άνοιξης και του φθινοπώρου του 1974, υπήρξε έντονος εσωτερικός διάλογος μεταξύ των τάξεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστερής οργάνωσης Lotta Continua (Συνεχής Αγώνας) για τη μελλοντική της πορεία. Ορισμένα μέλη, κυρίως της υπηρεσίας ασφαλείας της ομάδας, και ιδιαίτερα εκείνοι που εδρεύαν στο Μιλάνο, το Τορίνο, τη Νάπολη και την Μπριάνζα, επέκριναν την «υπερβολικά διανοητική γραμμή» που φαινομενικά ακολουθούσε η Λότα. Αντιθέτως, πρότειναν μια «πιο παρεμβατική, εξεγερτική πρωτοβουλία». Η πρόταση ισοδυναμούσε ουσιαστικά με την ένταξη της Λόττα στον ένοπλο αγώνα και, ως εκ τούτου, απορρίφθηκε από την ηγεσία, μια εξέλιξη που οδήγησε σε διάσπαση στις τάξεις της. [3] Κατά την ίδια περίπου περίοδο, ορισμένα πρώην μέλη της «Εργατικής Εξουσίας» (Potere Operaio), η οποία είχε διαλυθεί τον προηγούμενο χρόνο, ενώθηκαν με δύο ομάδες μιλανέζων μαχητών που είχαν εγκαταλείψει τη Λόττα . [2] Μέχρι το 1975, ορισμένοι από αυτούς που είχαν εγκαταλείψει τη Λόττα είχαν δημιουργήσει σύνδεση και συνεργάστηκαν με μαχητές από άλλους σχηματισμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, εκτός από την «Εργατική Εξουσία». Είχαν αρχίσει επίσης επαφές με τους ανθρώπους που εξέδιδαν το περιοδικό πολιτικού λόγου Senza Tregua (Σκληρός στόχος), το οποίο προωθούσε τον «μαχητικό αντιφασισμό». Το φθινόπωρο του 1976, και μετά από πολυάριθμες συναντήσεις, εμφανίστηκαν τρεις ομάδες οργανωμένου στρατιωτικού και ένοπλου αγώνα: «Επαναστατικές Κομμουνιστικές Επιτροπές» (Comitati comunisti rivoluzionari), «Κομμουνιστικές Μονάδες Μάχης» (Unità comuniste combattenti) και η «Πρώτη Γραμμή» (Prima Linea) [3] :18
Ιδεολογία και δομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με ανάλυση των υπηρεσιών εσωτερικής ασφάλειας του ιταλικού κράτους, η Πρώτη Γραμμή, αντί της «κρατοκεντρικής» προσέγγισης, βασισμένης στην κοσμοθεωρία «ταξικού αγώνα ενάντια στο κράτος» άλλων μαχόμενων ομάδων, και ιδιαίτερα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, υποστήριξε μια κοινωνική έννοια του ταξικού πολέμου που διαμορφώνεται ως ιστορική σύνδεση μεταξύ μιας μαχόμενης οργάνωσης και του ένοπλου αυθορμητισμού των μαζών. Επομένως, αντί να είναι η πρωτοπορία του κόμματος της εργατικής τάξης, η Πρώτη Γραμμή φιλοδοξούσε να εκπροσωπήσει την πρωτοποριακή συνιστώσα των μαζών, σε άμεση επαφή μαζί τους. [4]
Ως εκ τούτου, το ίδιο το όνομα της οργάνωσης, αντιπροσωπεύει μια «ημι-στρατιωτικοποιημένη δύναμη», αφιερωμένη στον αγώνα ενάντια στους ιδεολογικούς αντιπάλους και στην «υπεράσπιση των κομμουνιστών συντρόφων». Ορίζοντας τον εαυτό της ως « πλουραλιστικό και επίπεδο μόρφωμα», η Πρώτη Γραμμή στόχευε να είναι λιγότερο σεχταριστική από τον στρατιωτική ιεραρχία των Ερυθρών Ταξιαρχιών και, στην πραγματικότητα, μακριά από την «ελιτίστικη λογική» των λενινιστών. [4] Ο συνιδρυτής της Πρώτης Γραμμής, Ενρίκο Τσίκο Γκαλμότσι, έγραψε σε ένα βιβλίο του 2019 [5] ότι έδιναν σημασία να υπάρχουν εργάτες μέσα στον οργανισμό με ρίζες στα εργοστάσια.
Σημαντικές ενέργειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη φορά που η οργάνωση έδρασε στρατιωτικά ήταν το 1976, όπου στις 29 Νοεμβρίου, μια ομάδα πέντε μελών της Πρώτης Γραμμής' στο Τορίνο επιτέθηκε στα κεντρικά γραφεία του ομίλου της Fiat . [6] Τρεις άνδρες και δύο γυναίκες, όλοι οπλισμένοι με πιστόλια και τουφέκια, εισέβαλαν στα γραφεία της Fiat, έδεσαν με αλυσίδες τους υπαλλήλους που βρίσκονταν εκεί, «απαλλοτρίωσαν» όλα τα χρήματα της εταιρείας που βρήκαν στις εγκαταστάσεις και έφυγαν, αφού έγραψαν με μπογιά το όνομα Πρώτη Γραμμή στους τοίχους. Το φυλλάδιο που άφησαν πίσω είχε εν μέρει ως εξής: [2]
Δεν είμαστε μια προέλευση άλλων ένοπλων οργανώσεων, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ή τα NAP [οι Ένοπλες Προλεταριακές Πυρήνες], αλλά μια ένωση ανταρτικών ομάδων που μέχρι σήμερα λειτουργούσαν με διαφορετικά ακρωνύμια, με στόχο τη δημιουργία και την οργάνωση ένοπλης προλεταριακής εξουσίας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Montanelli, Indro (2018). L'Italia degli anni di piombo (στα Ιταλικά). Biblioteca Universale Rizzoli. ISBN 978-8817101424.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Tassinari, Ugo Maria (29 Νοεμβρίου 2019). «Prima Linea debutta a Torino attaccando i dirigenti Fiat» [Prima Linea makes its debut in Turin attacking Fiat executives] (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 Agasso Renzo, Agasso (2019). Aula 309. Storia del giudice Guido Galli ucciso da Prima Linea (στα Ιταλικά). Alpha Test. ISBN 978-8869350139.
- ↑ 4,0 4,1 «Movimentismo e militarismo: Prima Linea anima armata del '68» [Movementism and militarism: Prima Linea, armed soul of 1968]. Gnosis (στα Ιταλικά). Agenzia Informazioni e Sicurezza Interna. 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Galmozzi, Chicco (2019). Figli dell'officina - Da Lotta Continua a Prima Linea: le origini e la nascita (1973-1976) (στα Ιταλικά). Derive Approdi. ISBN 978-88-6548-293-3.
- ↑ Schaerf, Carlo· De Lutiis, Giuseppe· Silj, Alessandro· Carlucci, Francesco· Bellucci, Emilio· Argentini, Stefania (30 Απριλίου 2005). «Venti anni di violenza politica in Italia : 1969-1988» [Twenty years of political violence in Italy : 1969-1988]. Sistema Archivistico Nazionale (στα Ιταλικά). International School on Disarmament and Research on Conflicts, Ministry of Culture. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021.[νεκρός σύνδεσμος]