Μετάβαση στο περιεχόμενο

Περιφέρεια ειδικού καθεστώτος (Ιταλία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι πέντε Ιταλικές περιφέρειες ειδικού καθεστώτος.

Ως Περιφέρεια ειδικού καθεστώτος (ιταλικά: Regione a statuto speciale) ορίζεται στην Ιταλία, μια περιφέρεια, η οποία απολαμβάνει κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες αυτονομίας.

Οι ειδικές συνθήκες αυτονομίας καθορίζονται από το Περιφερειακό καταστατικό. Τα συγκεκριμένο καταστατικό ονομάζεται "Ειδικό καταστατικό" και έχει ως σκοπό τη ρύθμιση των αποκλειστικών αρμοδιοτήτων που χορηγούνται σε κάθε περιφέρεια ειδικού καθεστώτος.

Η κύρια διαφορά ανάμεσα στο "ειδικό καταστατικό" και το καταστατικό μιας περιφέρειας, η οποία δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις περιφέρειες ειδικού καθεστώτος, είναι ότι το ειδικό καταστατικό καθώς και οποιαδήποτε αλλαγή πάνω σε αυτό, πρέπει να επικυρωθεί με συνταγματικό νόμο ενώ στις υπόλοιπες περιφέρειες, η επικύρωση γίνεται με περιφερειακό νόμο.

Πέντε ιταλικές περιφέρειες είναι ενταγμένες σε αυτό το ειδικό καθεστώς, το οποίο έχει εγκρίθει από το Εθνικό Κοινοβούλιο της Ιταλίας και περιγράφεται αναλυτικά στο απόσπασμα του αναθεωρημένου άρθρου 116 [1] του Ιταλικού Συντάγματος.

Άρθρο 116: Το Φρίουλι Βενέτσια Τζούλια, η Σαρδηνία, η Σικελία, το Τρεντίνο-Άνω Αδίγης/Νότιο Τυρόλο και η Κοιλάδα της Αόστα διαθέτουν ειδικές μορφές και συνθήκες αυτονομίας σύμφωνα με τα αντίστοιχα ειδικά καταστατικά που εγκρίθηκαν με συνταγματικό νόμο.

Η Συνταγματική μεταρρύθμιση του 2001 [2] αύξησε τις εξουσίες των περιφερειών που δε συγκαταλέγονται σε αυτές που απολαμβάνουν το ειδικό καθεστώς, με αποτέλεσμα οι περιφέρειες ειδικού καθεστώτος να αντιδράσουν έντονα διότι όπως υποστήριξαν, η μεταρρυθμιση οδήγησε σε ένα σχετικό περιορισμό της δικής τους αυτονομίας.

Οι συγκεκριμένες περιφέρειες έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν τρία είδη νομοθετικής εξουσίας:

  • Την αποκλειστική νομοθετική εξουσία: η περιφέρεια έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να νομοθετήσει και να χειριστεί κάποια συγκεκριμένα θέματα ανέξαρτητα από το κράτος. Η συγκεκριμένη δυνατότητα είναι και η πιο χαρακτηριστική νομοθετική εξουσία των συγκεκριμένων περιφερειών.
  • Τη συντρέχουσα νομοθετική εξουσία: η περιφέρεια έχει τη δυνατότητα να νομοθετήσει και να χειριστεί κάποια συγκεκριμένα θέματα σε συνεργασία με το κράτος δηλαδή το κράτος θέτει κάποια νομοθετικά πλαίσια μέσα στα οποία νομοθετούν οι περιφέρειες και αυτή η σχέση "Κράτος-Περιφέρεια" είναι μια σχέση συνεργασίας αλλά ταυτόχρονα και μια ανταγωνιστική σχέση. Η συγκεκριμένη εξουσία έχει τους ίδιους περιορισμούς με τις υπόλοιπες περιφέρειες αλλά διαφέρει όσον αφορά τη θεματολογία που έχει να διαχειριστεί.
  • Την προσαρμοστική και εφαρμοστική εξουσία: η περιφέρεια έχει τη δυνατότητα να θεσμοθετήσει κάποιους κανονισμούς για ορισμένα θέματα και είναι σε θέση να προσαρμόσει την κρατική νομοθεσία με βάση τις δικές της ανάγκες.

Ωστόσο, οι εξουσίες και οι αρμοδιότητες των πέντε περιφερειών εμφανίζουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους.

Περιφέρειες ειδικού καθεστώτος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιφέρεια Πρωτεύουσα Συντομογραφία Συνταγματικός νόμος
Σικελία [3] Παλέρμο SIC Βασιλικό διάταγμα υπ' αριθ. 455 της 15/05/1946, το οποίο αντικαταστάθηκε με
το συνταγματικό νόμο υπ' αριθ. 2 της 26/02/1948.
Σαρδηνία [4] Κάλιαρι SAR Συνταγματικός νόμος υπ' αριθ. 3 της 26/02/1948.
Κοιλάδα της Αόστα [5] Αόστα VAO Συνταγματικός νόμος υπ' αριθ. 4 της 26/02/1948.
Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε [6] Τρέντο TAA Συνταγματικός νόμος υπ' αριθ. 5 της 26/02/1948.
Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια [7] Τεργέστη FVG Συνταγματικός νόμος υπ' αριθ. 1 της 31/01/1963.

Περιφέρεια της Σικελίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Περιφέρεια της Σικελίας (ιταλ. Regione Siciliana) είναι η 4η πολυπληθέστερη περιφέρεια της Ιταλίας με 5.029.550 κατοίκους και πρωτεύουσα της είναι το Παλέρμο. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν(ΑΕΠ) της περιφέρειας, με βάση τα στοιχεία του 2009, αντιστοιχεί σε 75.804.000 € και το κατά κεφαλήν εισόδημα σε 13.631 €. Πρόεδρος της περιφέρειας είναι ο Ροζάριο Κροτσέτα (από την 29 Οκτωβρίου 2012). [8]

Χρονικό της αυτονομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σημαία (τρινακρία) της Αυτόνομης Περιφέρειας της Σικελίας.

Η περίοδος αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολη για τη Σικελία, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλα και σε κοινωνικό με την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας. Αποσχιστικά κινήματα, όπως το Κίνημα για την Ανεξαρτησία της Σικελίας, το οποίο είχε τη στήριξη του εθελοντικού στρατιωτικού σώματος για την ανεξαρτησία της Σικελίας, ζητούσε επανειλημμένα την αυτονομία του νησιού από την Ιταλία. Στις 15 Μαίου του 1946 με το Βασιλικό διάταγμα υπ' αριθ. 455 το οποίο υπεγράφη από τον πρίγκιπα Ουμπέρτο B´ της Σαβοΐας για λογαριασμό του πατέρα του Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ´, η Σικελία έγινε η πρώτη περιφέρεια ειδικού καθεστώτος. Τον Απρίλιο του 1947, εξελέγη το πρώτο περιφερειακό κοινοβούλιο και το 1950 η κυβέρνηση του Αλτσίντε ντε Γκάσπερι ίδρυσε το ταμείο του Νότου (ιταλ. Cassa del Mezzogiorno), με σκοπό τη χρηματοδότηση βιομηχανικών σχεδίων που αποσκοπούσαν στην οικονομική ανάπτυξη της Νότιας Ιταλίας, προκειμένου να μειωθεί το χάσμα με τη Βόρεια Ιταλία.

Χάρη στo καταστατικό της αυτονομίας, η περιφέρεια της Σικελίας έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα πάνω σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων όπως η πολιτιστική κληρονομιά, η γεωργία, η αλιεία, οι τοπικοί οργανισμοί, το περιβάλλον, ο τουρισμός, η δασονομία κτλ. Κάθε αλλαγή στο ειδικό καθεστώς υπόκειται σε μια διαδικασία διπλής επικύρωσης από την περιφέρεια αλλά και το κράτος. Όσον αφορά τα οικονομικά θέματα, όλα τα έσοδα δηλαδή το 100% από τους φόρους που επιβάλλονται στη Σικελία, παραμένουν στο εσωτερικό της περιφέρειας και διανέμονται για τις ανάγκες της ίδιας της περιφέρειας. Επιπλέον, κάθε χρόνο το Ιταλικό κράτος παρέχει συγκεκριμένα οικονομικά κονδύλια για τη χρηματοδότηση της Σικελίας και το ύψος των κονδυλίων καθορίζεται με βάση ένα πενταετές πρόγραμμα το οποίο ορίζεται από το άρθρο 38 του καταστατικού της Σικελίας.

Αυτόνομη Περιφέρεια της Σαρδηνίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αυτόνομη Περιφέρεια της Σαρδηνίας (ιταλ. Regione Autonoma della Sardegna) είναι η 11η πολυπληθέστερη περιφέρεια της Ιταλίας με 1.674.996 κατοίκους και πρωτεύουσα της είναι το Κάλιαρι. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν(ΑΕΠ) της περιφέρειας, με βάση τα στοιχεία του 2009, αντιστοιχεί σε 29.422.000 € και το κατά κεφαλήν εισόδημα σε 15.895 €. Πρόεδρος της περιφέρειας είναι ο Φραντσέσκο Πιλιάρου (από την 12 Μαρτίου 2014). [9]

Χρονικό της αυτονομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σημαία της Αυτόνομης Περιφέρειας της Σαρδηνίας.

Με το ξέσπασμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Σαρδηνία αποτέλεσε τη βάση των αεροπορικών επιχειρήσεων στη Μεσόγειο, με αποτέλεσμα να υποστεί συνεχείς και σφοδρούς βομβαρδισμούς, οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα εκτεταμένες καταστροφές. Παρά τις δύσκολες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και τη συνέχιση του πολέμου, η πολιτική ζωή του νησιού δε διακόπηκε. Δημιουργήθηκαν οι Εθνικές Επιτροπές Απελευθέρωσης και οι Επιτροπές Ανασυγκρότησης και τον Σεπτέμβριο του 1944 η επιτροπή συνέστησε το Διοικητικό Συμβούλιο της Σαρδηνίας με εκπροσώπους από όλες τις αντι-φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, με επίκεντρο συζήτησης το θέμα της αυτονομίας, η οποία θεωρήθηκε από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ως απαραίτητη προυπόθεση για την αποκατάσταση των ζημιών του πολέμου και την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Με το Συνταγματικό νόμο υπ' αριθ. 3 της 26/02/1948, η Σαρδηνία αναγνωρίστηκε ως περιφέρεια ειδικού καθεστώτος.

Χάρη στo καταστατικό της αυτονομίας, η περιφέρεια της Σαρδηνίας είναι σε θέση να προσαρμόσει την κρατική νομοθεσία με βάση τις δικές της ανάγκες, σχετικά με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων όπως εκπαίδευση, απασχόληση, κοινωνική ασφάλεια και κοινωνική αρωγή, πολιτιστική κληρονομιά κτλ. Η Σαρδηνία είναι η μοναδική από τις πέντε αυτόνομες περιφέρειες ειδικού καθεστώτος στην Ιταλία και μια από τις δύο περιοχές, μαζί με το Βένετο, όπου το περιφερειακό καταστατικό ορίζει τους κατοίκους, από το 1971, ως "Λαός της Σαρδηνίας". Σε οικονομικό επίπεδο, μόνο το 30% των εσόδων της περιφέρειας από τη φορολογία καταλήγει στην κεντρική διοίκηση του Ιταλικού κράτους ενώ το 70% παραμένει στην περιφέρεια. [10]

Αυτόνομη Περιφέρεια της Κοιλάδας της Αόστα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αυτόνομη Περιφέρεια της Κοιλάδας της Αόστα (ιταλ. Regione Autonoma Valle d'Aosta, γαλ. Région Autonome Vallée d'Aoste) είναι η περιφέρεια με τον μικρότερο πληθυσμό σε όλη την Ιταλία με μόλις 128.810 κατοίκους και πρωτεύουσα της είναι η Αόστα. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν(ΑΕΠ) της περιφέρειας, με βάση τα στοιχεία του 2009, αντιστοιχεί σε 3.716.000 € και το κατά κεφαλήν εισόδημα σε 26.756 €. Πρόεδρος της περιφέρειας είναι ο Πιερλουίτζι Μαρκουίς (από την 10η Μαρτίου 2017). [11]

Χρονικό της αυτονομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σημαία της Αυτόνομης Περιφέρειας της Κοιλάδας της Αόστα.

Στην Κοιλάδα της Αόστα, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό οργανώθηκε από την Επιτροπή Απελευθέρωσης της Κοιλάδας της Αόστα (γαλ. Comité de Libération Valdotain), η οποία είχε διαμορφωθεί από το 1941. Κατά την περίοδο αμέσως μετά την ανακωχή της Ιταλίας, την 8η Σεπτεμβρίου 1943 τα γερμανικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Schmidt άρχισαν να καταλαμβάνουν την Κοιλαδα της Αόστα. Σύντομα άρχισε η οργάνωση των πρώτων ανταρτών. Οι αντάρτες πραγματοποιούσαν ενέργειες για την υποστήριξη των αιχμαλώτων, έκαναν σαμποτάζ κατά των υδροηλεκτρικών εγκαταστάσεων και των οδικών αξόνων προκειμένου να εμποδίσουν τη μετακίνηση των γερμανικών στρατευμάτων . Εκείνο που χαρακτήριζε την πάλη για την απελευθέρωση δεν ήταν μόνο η ανατροπή του φασισμού αλλά και μια προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός μοντέλου αυτοδιοίκησης. Σε αυτό το πλαίσιο τέθηκαν οι βάσεις για την αυτονομία της Κοιλάδας της Αόστα. Εν τω μεταξύ, στους κόλπους των αντιστασιακών υπήρχαν φωνές που υποστήριζαν την προσάρτηση της περιοχής στη Γαλλία και ο τότε Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Rene Massigli, είχε ταχθεί δημόσια υπέρ της προσάρτησης. Η συγκεκριμένη πρόταση έβρισκε πολλούς υποστηρικτές ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής εξαιτίας των αδικιών και της καταπιεστικής πολιτικής που είχαν βιώσει τα χρόνια του φασισμού. Από την άλλη πλευρά υπήρχαν και ορισμένοι οι οποίοι ήταν αντίθετοι σε αυτή την προοπτική προσάρτησης στη Γαλλία και υποστήριζαν θερμά την προοπτική της αυτονομίας εντός των Ιταλικών συνόρων και όχι την απόσχιση και πίστευαν ότι μια τέτοια λύση ήταν αναγκαία για να καθησυχάσει τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι δεν έδειχναν εμπιστοσύνη στο Ιταλικό κράτος. Στις 28 Απριλίου 1945, οι αντάρτες εισήλθαν στην ελεύθερη πλέον Κοιλάδα της Αόστα. Η Απελευθέρωση της Κοιλάδας της Αόστα οδήγησε σε νέα ένταση και σύγκρουση μεταξύ των αυτονομιστών και εκείνων που υπόστηριζαν την προσάρτηση στη Γαλλία. Η ένταση με τη Γαλλία εντάθηκε σε επικίνδυνο σημείο όταν την 6η Απριλίου, ο Γαλλικός στρατός πήρε έγκριση από τους Συμμάχους να εισέλθει, με μέγιστο όριο τα 20 χιλιόμετρα, στην Κοιλαδα της Αόστα αλλά οι Γάλλοι προχώρησαν και πέρα από αυτό το όριο. Οι Ιταλοί ζήτησαν την απόσυρση του Γαλλικού στρατού αλλά έλαβαν την κατηγορηματική άρνηση του Γάλλου στρατηγού Doyen. Η ένταση με τη Γαλλία έληξε την 7η Ιουνίου με το μήνυμα του Προέδρου Τρούμαν προς τον Σαρλ ντε Γκολ, τον οποίο απείλησε με διακοπή των στρατιωτικών προμηθειών προς τη Γαλλία. Στις 24 Ιουνίου, τα Γαλλικά στρατεύματα αποσύρθηκαν. Με το Συνταγματικό νόμο υπ' αριθ. 4 της 26/02/1948, η Κοιλάδα της Αόστα αναγνωρίστηκε ως περιφέρεια ειδικού καθεστώτος. [12]

Με βάση τα οικονομικά στοιχεία του 2009, η Αυτόνομη Περιφέρεια της Κοιλάδας της Αόστα παρουσιάζει το δεύτερο υψηλότερο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν κατά κεφαλήν σε όλη την Ιταλία, πίσω από την Αυτόνομη επαρχία του Μπολτσάνο, με 26.765 €. Σύμφωνα με το καταστατικό της περιφέρειας, το 90% των εσόδων από τους φόρους που επιβάλλονται παραμένει στην περιφέρεια.

Αυτόνομη Περιφέρεια του Τρεντίνο-Άνω Αδίγης/Νότιο Τιρόλο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αυτόνομη Περιφέρεια του Τρεντίνο-Άνω Αδίγης/Νότιο Τιρόλο (ιταλ. Regione Autonoma Trentino-Alto Adige, γερμ. Autonome Region Trentino-Südtirol) είναι η 16η πολυπληθέστερη περιφέρεια της Ιταλίας με 1.039.534 κατοίκους και πρωτεύουσα της είναι το Τρέντο. Με τη μεταρρύθμιση του 2001, του Ιταλικού συντάγματος, έγιναν ορισμένες αλλαγές στο καθεστώς της αυτονομίας. Κατοχυρώθηκε η προτεραιότητα των επαρχιών του Τρέντο και του Μπολτσάνο σε σχέση με την περιφέρεια: πρίν τη μεταρρύθμιση, ήταν η περιφέρεια που «συμπεριελάμβανε» τις δύο επαρχίες, ενω μετά τη μεταρρύθμιση, είναι οι επαρχίες που «αποτελούν» την περιφέρεια.[13] Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν(ΑΕΠ) της περιφέρειας, με βάση τα στοιχεία του 2009, αντιστοιχεί σε 30.601.000 € και το κατά κεφαλήν εισόδημα στην επαρχία του Τρέντο αντιστοιχεί σε 24.294 € ενώ σε εκείνη του Μπολτσάνο αντιστοιχεί σε 27.169 €. Πρόεδρος της περιφέρειας είναι ο Ούγκο Ρόσι (από την 27 Φεβρουαρίου 2014), ο οποίος είναι και πρόεδρος της επαρχίας του Τρέντο. Η προεδρία ασκείται εκ περιτροπής από τους προέδρους των δύο επαρχιών.[14]

Χρονικό της αυτονομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σημαία της Αυτόνομης Περιφέρειας του Τρεντίνο-Άνω Αδίγης/Νότιο Τυρόλο.

Τα εθνικιστικά μέτρα της φασιστικής κυβέρνησης του Μπενίτο Μουσολίνι είχαν σοβαρές επιπτώσεις, ιδιαίτερα στο γερμανόφωνο πληθυσμό της περιοχής του Νοτίου Τιρόλου. Η φασιστική κυβέρνηση οργάνωσε μια σημαντική εκστρατεία για την κοινωνικο-πολιτιστική εδραίωση της ιταλικής κουλτούρας στη περιοχή, απαγόρευσε την ομιλία άλλων γλώσσων πλην της ιταλικής, άλλαξε τα γερμανικά επίθετα των κατοίκων με ιταλικά και ακολούθησε μια πολιτική υπονόμευσης της δημογραφικής ισορροπίας με τη μεταφορά Ιταλών πολιτών απο άλλες περιοχές της χώρας. Με την υπογραφή του συμφώνου «Ντε Γκάσπερι-Γκρούμπερ», τέθηκαν οι βάσεις για την προστασία των δικαιωμάτων της γερμανόφωνης μειονότητας του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε και έθεσε τις βάσεις για την αυτόνομη άσκηση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στις επαρχίες του Μπολτσάνο και του Τρέντο. Με το Συνταγματικό νόμο υπ' αριθ. 5 της 26/02/1948, το Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε/Νότιο Τυρόλο αναγνωρίστηκε ως περιφέρεια ειδικού καθεστώτος. Το ειδικό καθεστώς που δόθηκε στην περιφέρεια προσδοκούσε να αποτελέσει μια επιπλέον εγγύηση για την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των δύο εθνοτικών ομάδων. Οι δύο επαρχίες της περιφέρειας, η Αυτόνομη επαρχία του Τρέντο και η Αυτόνομη επαρχία του Μπολτσάνο είναι οι μόνες αυτόνομες ιταλικές επαρχίες και ο θεσμικός τους ρόλος είναι πιο σημαντικός από εκείνον της περιφέρειας.

Το ειδικό καθεστώς αυτονομίας είναι ιδιαίτερα σημαντικό από φορολογικής πλευράς. Πάνω από το 90% των εσόδων από τους φόρους που επιβάλλονται στις δύο αυτόνομες επαρχίες, παραμένουν στο εσωτερικό τους για την εξυπηρέτηση των αναγκών τους. [15] Χάρη σε αυτή την ισχυρή δημοσιονομική αυτονομία, η περιφέρεια του Τρεντίνο-Άλτο Άντιτζε/Νότιο Τυρόλο, με περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους έχει προϋπολογισμό μεγαλύτερο από εκείνον της περιφέρειας του Βένετο, με 4,8 εκατομμύρια κατοίκους. Με βάση τα οικονομικά στοιχεία του 2009, η Αυτόνομη επαρχία του Μπολτσάνο παρουσιάζει το υψηλότερο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν κατά κεφαλήν σε όλη την Ιταλία με 27.169 € ενω η Αυτόνομη επαρχία του Τρέντο, το πέμπτο υψηλότερο με 24.294 € και συνολικά μπορεί να θεωρηθεί ως το πιό επιτυχημένο μοντέλο αυτονομίας στην Ιταλία. [16][17]

Αυτόνομη Περιφέρεια του Φρίουλι Βενέτσια Τζούλια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αυτόνομη Περιφέρεια του Φρίουλι Βενέτσια Τζούλια (ιταλ. Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia) είναι η 15η πολυπληθέστερη περιφέρεια της Ιταλίας με 1.235.623 κατοίκους και πρωτεύουσα της είναι η Τεργέστη. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν(ΑΕΠ) της περιφέρειας, με βάση τα στοιχεία του 2009, αντιστοιχεί σε 31.371.000 € και το κατά κεφαλήν εισόδημα σε 22.169 €. Πρόεδρος της περιφέρειας είναι η Ντέμπορα Σερρακκιάνι (από την 22 Απριλίου 2013). [18]

Χρονικό της αυτονομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σημαία της Αυτόνομης Περιφέρειας του Φρίουλι Βενέτσια Τζούλια.

Σε αντίθεση με τη Σικελία, το ειδικό καθεστώς του Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια δεν είχε ως σκοπό τη «νομιμοποίηση» της προηγούμενης κατάστασης αλλά την ενίσχυση και τη στήριξη του Ιταλικού κράτους προς τη συγκεκριμένη περιφέρεια. Υπήρξαν διάφοροι παράγοντες που δικαιολογούσαν την υιοθέτηση του ειδικού καθεστώτος και κατά κύριο λόγο το «Πρωτόκολλο του Λονδίνου» το 1954, με το οποίο η ελεύθερη ζώνη της Τεργέστης χωρίστηκε σε Ζώνη Α, υπό τον έλεγχο της Ιταλίας και Ζώνη Β, υπό τον έλεγχο της Γιουγκοσλαβίας. Το 1975, με το Σύμφωνο του Όζιμο, ορίστηκαν τα επίσημα σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας. Με το Συνταγματικό νόμο υπ' αριθ. 1 της 31/01/1963, το Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια αναγνωρίστηκε ως περιφέρεια ειδικού καθεστώτος.

Χάρη στo καταστατικό της αυτονομίας, η περιφέρεια έχει θεσπίσει κανονισμούς για την προστασία και την προώθηση της γλώσσας και του πολιτισμού της περιοχής του Φρίουλι και θεσμοθέτησε υπηρεσίες που αφορούν τις υπόλοιπες περιφερειακές και μειονοτικές γλώσσες και διαλέκτους διατηρώντας σε κάθε περίπτωση τον επίσημο χαρακτήρα της Ιταλικής γλώσσας. Η περιφερειακή διοίκηση, οι τοπικές αρχές και οι δήμοι μπορούν να χρησιμοποιούν τη Φριουλάνικη γλώσσα στα επίσημα έγγραφα και στα τοπονύμια. Περίπου το 60% των εσόδων από τους φόρους που επιβάλλονται στην περιφέρεια, παραμένει στο εσωτερικό της και μόνο το 40% κατευθύνεται προς την κεντρική διοίκηση του Ιταλικού κράτους. [19]

  1. La Costituzione della Repubblica Italiana,Parte seconda,Ordinamento della Repubblica,TITOLO V,LE REGIONI, LE PROVINCE, I COMUNI,Art.116.[1] Αρχειοθετήθηκε 2012-06-03 στο Wayback Machine.
  2. Legge costituzionale 18 ottobre 2001, n. 3, "Modifiche al titolo V della parte seconda della Costituzione", pubblicata nella Gazzetta Ufficiale n. 248 del 24 ottobre 2001.[2]
  3. Statuto regionale,Sicilia.[3]
  4. Statuto speciale per la Sardegna.[4]
  5. Statuto speciale Valle d'Aosta.[5]
  6. Normativa regioni a statuto speciale, Regione Autonoma Trentino-Alto Adige/Südtirol.[6] Αρχειοθετήθηκε 2012-11-20 στο Wayback Machine.
  7. Statuto Speciale della Regione autonoma Friuli Venezia Giulia.[7]
  8. Presidente Regione Sicilia,Rosario Crocetta.[8] Αρχειοθετήθηκε 2012-09-30 στο Wayback Machine.
  9. Francesco Pigliaru, il 12 marzo 2014 viene proclamato Presidente della Regione Sardegna.[9]
  10. «Statuto della Regione Veneto». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2012. 
  11. Presidenza della Regione VAO,Augusto ROLLANDIN[10]
  12. Le origini dell'Autonomia,Valle d'Aosta.[11] Αρχειοθετήθηκε 2012-10-14 στο Wayback Machine.
  13. «Autonomia modello». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2012. 
  14. Ugo Rossi presidente Giunta Trentino Alto Adige.[12][νεκρός σύνδεσμος]
  15. Manuale del nuovo diritto amministrativo,Italo Franco,[13]
  16. Trentino, autonomia che dà l'esempio, L'Adige.[14] Αρχειοθετήθηκε 2012-11-10 στο Wayback Machine.
  17. Pil pro capite regioni italiane, dati Istat 2009.[15] Αρχειοθετήθηκε 2013-03-10 στο Wayback Machine.
  18. Il Friuli Venezia Giulia ha il suo nuovo governatore. È Debora Serracchiani. [νεκρός σύνδεσμος]
  19. Il federalismo:le Regioni a statuto speciale.[16] Αρχειοθετήθηκε 2012-11-28 στο Wayback Machine.
  • Giuseppe Lauricella,Giovanni Guadalupi, Lo Statuto speciale della Regione Siciliana, Giuffrè, Milano, 2010
  • Temistocle Martines, Antonio Ruggeri, Carmela Salazar, Lineamenti di diritto regionale, Giuffrè, Milano, 2008

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]