Παράδοξο του Easterlin
Το παράδοξο του Easterlin είναι μια έννοια που συναντάτε συνήθως στο κλάδο των ετερόδοξων οικονομικών και ιδιαίτερα στα 'οικονομικά της ευτυχίας'. Ο όρος πήρε το όνομα του από τον οικονομολόγο καθηγητή Richard Easterlin, ο οποίος ερεύνησε τους παράγοντες, τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά τα οποία συμβάλουν στην ατομική ευτυχία.[1]
Θεωρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η θεωρία του Easterlin αμφισβητεί την εδραιωμένη άποψη στα 'οικονομικά της ανάπτυξης' ότι η αύξηση του πλούτου συνεπάγεται και αύξηση της ευτυχίας του ατόμου. Με την έρευνα του υποστήριξε ότι όντως, σε μια δεδομένη χώρα τα άτομα με υψηλότερα εισοδήματα ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν ότι είναι πιο ευτυχισμένοι, ωστόσο συγκρίνοντας χρονολογικά δεδομένα ή δεδομένα μεταξύ των χωρών η ίδια συσχέτιση έπαυε να ισχύει.[1] Η ανάλυση του κατέληγε ότι η ευτυχία δεν είχε στατιστική συσχετίση με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, όταν γινόταν σύγκριση μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών. Εξετάζοντας τις τάσεις εντός των εθνών, παρατήρησε επίσης ότι παρά την σημαντική αύξηση του εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ του 1946 και του 1970, τα επίπεδα ευτυχίας παρέμειναν στα ίδια επίπεδα και άρχισαν να μειώνονται μεταξύ του 1960 και του 1970. Τα αποτελέσματα του αμφισβητούν την σχέση ευτυχίας στο προσωπικό επίπεδο και οικονομικής ανάπτυξης στο επίπεδο της χώρας.[2]
Έρευνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αυτοαξιολόγηση της ευτυχίας αποτελεί μεθοδολογικό πρόβλημα ωστόσο πιο πρόσφατες έρευνες έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα μέτρα για την αποτύπωση της ευτυχίας, συμπεριλαμβανομένων των βιολογικών χαρακτηριστικών, δείχνοντας παρόμοια μοτίβα αποτελεσμάτων. Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός έγινε από τον Andrew Oswald από το Πανεπιστήμιο του Warwick το 1997,[3] οδηγώντας το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης για το θέμα. Σε νεότερη δημοσίευση του η ομάδα του καθηγητή Easterlin επιβεβαιώνει την ύπαρξη του παραδόξου αυξάνοντας το δείγμα χωρών και μελετώντας σύγχρονες βάσεις δεδομένων με κατηγοριοποιήσεις ανά κοινωνική ομάδα.[4]
Διαμάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 2003, οι Ruut Veenhoven και Michael Hagerty δημοσίευσαν μια ανάλυση που βασίζεται σε διάφορες πηγές δεδομένων, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει παράδοξο, και ότι οι χώρες πράγματι γινόταν πιο ευτυχισμένες συλλογικά με την αύξηση του εισοδήματος.[5] Σε απάντηση του, το 2005 ο Easterlin διατήρησε τη θέση του δηλώνοντας ότι οι επικριτές του, χρησιμοποίησαν ανεπαρκή δεδομένα.[6]
Το 2008, οι οικονομολόγοι Betsey Stevenson και ο Justin Wolfers, από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δημοσίευσαν μια επανεκτίμηση του παραδόξου του Easterlin με τη χρήση νέων χρονολογικών δεδομένων. Κατέληξαν στο συμπέρασμα, όπως οι Veenhoven et al. ότι, σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του Easterlin, η αύξηση σε απόλυτα ποσά εισοδήματος συνδέεται με την αυτο-αναφερθησα ευτυχία, τόσο για μεμονωμένα άτομα όσο και ολόκληρες χώρες.[7] Βρήκαν στατιστική λογαριθμική σχέση μεταξύ της ευτυχίας και του απόλυτου εισοδήματος, γεγονός που υποδηλώνει ότι η ευτυχία αυξάνεται πιο αργά από ό,τι το εισόδημα, αλλά δεν υπάρχει κορεσμός η αντίστροφή της σχέσης ποτέ.
Το 2010, Easterlin δημοσιευμένα νέα δεδομένα από ένα δείγμα 37 χώρων, επιβεβαιώνοντας το παράδοξο[8][9] το οποίο σύντομα αμφισβητήθηκε από τον Wolfers.[10] Σε μια έκθεση του 2012 για λογαριασμό των Ηνωμένων Έθνων, οι Richard Layard, Andrew Clark και Claudia Seni επισημαίνουν ότι άλλες μεταβλητές και όχι το εισόδημα, όπως ο δείκτης κοινωνικής εμπιστοσύνης, μπορούν να συσχετίσουν το κεφαλήν ΑΕΠ με την ευημερία.[11]
Το 2015, οι ψυχολόγοι Thomas Gilovich και Amit Kumar δημοσίευσαν έκθεση από την οποία προκύπτει ότι "βιωματικές αγορές (όπως οι διακοπές, τα ταξίδια, οι συναυλίες, και τα γεύματα στα εστιατόρια) τείνουν να αποφέρουν πιο διαρκή ευτυχία από ότι οι υλικές αγορές" επειδή, "σε σύγκριση με την κατοχή υλικών αγαθών, οι προσωπικές εμπειρίες, είναι λιγότερο επιρρεπείς σε ηδονική προσαρμογή".[12]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Easterlin (1974). Nations and Households in Economic Growth: Essays in Honor of Moses Abramovitz. New York: Academic Press, Inc.
- ↑ Diane J. Macunovich and Richard A. Easterlin, 2008 [1987], "Easterlin hypothesis," The New Palgrave Dictionary of Economics, 2nd ed.
- ↑ Oswald, A. (19 Ιανουαρίου 2006). «The Hippies Were Right all Along about Happiness» (PDF). Financial Times.
- ↑ «The happiness–income paradox revisited».
- ↑ Hagerty, M. R.; Veenhoven, R. (2003). «Wealth and Happiness Revisited – Growing National Income Does Go with Greater Happiness». Social Indicators Research 64: 1–27. doi:.
- ↑ Easterlin, R. A. (2005). «Feeding the Illusion of Growth and Happiness: A Reply to Hagerty and Veenhoven». Social Indicators Research 74 (3): 429–443. doi:.
- ↑ Stevenson, Betsey; Wolfers, Justin. «Economic Growth and Subjective Well-Being: Reassessing the Easterlin Paradox». Brookings Papers on Economic Activity 2008 (Spring): 1–87.
- ↑ Easterlin, R. A.; McVey, L. A.; Switek, M.; Sawangfa, O.; Zweig, J. S. (2010). «The happiness-income paradox revisited». Proceedings of the National Academy of Sciences 107 (52): 22463–22468. doi:.
- ↑ Alok Jha (13 Δεκεμβρίου 2010). «Happiness doesn't increase with growing wealth of nations, finds study». The Guardian.
- ↑ Justin Wolfers (13 Δεκεμβρίου 2010). «Debunking the Easterlin Paradox, Again». Freakonomics.com.
- ↑ Richard Layard· Andrew Clark· Claudia Senik (2 Απριλίου 2012). «First World Happiness Report Launched at the United Nations» (Report). Earth Institute, Columbia University New York.
- ↑ Thomas Gilovich· Amit Kumar (2015). Chapter Four – Advances in Experimental Social Psychology (PDF). 51. Elsevier Inc. σελίδες 147–187.