Παναγιώτης Αλεξιανός
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Παναγιώτης Αλεξιανός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Панагиотти (Панаиоти Павлович) Алексиано (Ρωσικά) |
| Όνομα γεννήσεως | Παναγιώτης Αλεξιανός |
| Γέννηση | 18ος αιώνας Ελλάδα |
| Θάνατος | 8 Ιουλίου 1788 Οτσάκιβ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Αντιναύαρχος και υποναύαρχος (counter admiral) |
| Πόλεμοι/μάχες | Ρωσοτουρκικός πόλεμος και Ρωσοτουρκικός πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Γ΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Δ΄ Τάξη |
Ο Παναγιώτης Αλεξιανός (ρωσικά: Панагиотти (Панаиоти Павлович) Алексиано, ; — 1788) ήταν υποναύαρχος του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Έλληνας Παναγιώτης Αλεξιανός κατά τη διάρκεια του Πρώτου Ρωσοτουρκικού πολέμου, κατά τη βασιλεία της Αικατερίνης ΙΙ, έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Αρχιπελάγους. Κατετάγη εθελοντής του ρωσικού στόλου στο Λιβόρνο τον Φεβρουάριο του 1769. Κατά τη διάρκεια του έτους, προσλαμβάνει πλοηγούς από Έλληνες και Σλάβους των Βαλκανίων για τη μοίρα του ναυάρχου Σπιρίντοβ. Προς το τέλος του 1769 αγόραζε όπλα για το ρωσικό Πολεμικό Ναυτικό. Τον Απρίλιο του 1770 με το ντελίνι (πολεμικό της γραμμής) "Ροστισλάβ", υπό τις διαταγές του πλοιάρχου Λουπάντιν, ενώθηκε με τον ρωσικό Στόλο. Συμμετείχε στη ναυμαχία της Χίου. Στη Ναυμαχία του Τσεσμέ 26 του Ιούνη του 1770 αιχμαλώτισε και έφερε έξω από το κόλπο τουρκική γαλέρα.
Οι πρώτες διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Για τον άθλο αυτό ο υπολοχαγός Αλεξιανός την ίδια χρονιά διορίστηκε διοικητής της φρεγάτας "Άγιος Παύλος" με 26 πυροβόλα. Ο Αλεξιανός από την έναρξη της εκστρατείας απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της διοίκησης. Λίγο μετά το Τσεσμέ, στο διάστημα 27 Αυγούστου - 29 Σεπτεμβρίου 1770, πάνω στη φρεγάτα του κυμάτιζε η ναυαρχική σημαία του Αλεξέι Ορλόφ. Διακρινόμενος για το θάρρος του και την πρωτοβουλία του, ο Αλεξιανός το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου υπηρέτησε σε ξεχωριστές, ανεξάρτητες αποστολές. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1771 με άγημα από το "Παύλος" που αποβίβασε το βράδυ στο νησί Κως, κατέλαβε το τουρκικό φρούριο Κέφαλος. Στις 28 Φλεβάρη του 1772 κοντά στο νησί της Ρόδου, ο "Άγιος Παύλος" αιχμαλώτισε τουρκικό πλεούμενο με δύο πυροβόλα. Στις 8 Σεπτέμβρη του 1772 τιμήθηκε με το παράσημο Τάγματος του Αγίου Γεωργίου Δ Τάξεως. Τον Οκτώβριο, ο κόμης Ορλόφ έστειλε τον Αλεξιανό συνοδεία μόνο μιας φελούκας στις εκβολές του Νείλου. Από πληροφορίες της κατασκοπείας, στο φρούριο της Νταμιέτα έφτασαν δύο τουρκικές φρεγάτες των 20 πυροβόλων και αρκετά μικρότερα πλοία. Παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα και την πλεονεκτική θέση των Τούρκων – τους κάλυπταν και οι επάκτιες πυροβολαρχίες – στις 21 Οκτωβρίου, πλησιάζοντας σε απόσταση βολής στα εχθρικά πλοία, ο "Άγιος Παύλος" σήκωσε τη ρωσική σημαία και άνοιξε τις μπουκαπόρτες. Και τότε, παρά το πυρ από τρεις πλευρές, πήγε κατ 'ευθείαν ανάμεσα στα δύο μεγάλα πλοία, όπου έριξε την άγκυρα, και μπήκε αμέσως στον αγώνα. Μετά από δύο ώρες, καταστρέφοντας τα δύο μεγάλα πλοία του εχθρού και αιχμαλωτίζοντας μερικά μικρά, η ρωσική φρεγάτα ξέφυγε από τα πυρά και στάθηκε στο αγκυροβόλιο. Την επόμενη μέρα, ναυμάχησε με πλοίο γραμμής που ήρθε από την Αλεξάνδρεια και μετά από μια σύντομη μάχη με νίκη έφυγε από την Νταμιέτα. Ο κόμης Αλέξιος Ορλώφ ενημέρωσε την Αικατερίνη Β για αυτήν τη μάχη.
Οι ανταμοιβές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ως ανταμοιβή ο Αλεξιανός πήρε όλα τα εμπορεύματα που κατασχέθηκαν από αυτόν, εκτός από τα τρόπαια, που είχαν προηγουμένως αποσταλεί στην Αγία Πετρούπολη. Η αξία της νίκης στην Νταμιέτα του Αλεξιανού μαζί και της μοίρας του Κονιάγεβ στην Πάτρα ήταν τεράστιες. Μετά από αυτή τη νέα ήττα οι Τούρκοι μέχρι το τέλος του πολέμου, δεν τόλμησαν οποιαδήποτε σημαντική επίθεση ενάντια στο ρωσικό στόλο στο Αρχιπέλαγος. Κατά το ίδιο έτος, το 1772, ο Αλεξιανός αιχμαλώτισε κοντά στη Ρόδο 3 τουρκικά πλεούμενα και κατά την προσέγγιση της Γιάφα - δύο οπλισμένα τουρκικά πλεούμενα. Κατά την περιπολία στο Αρχιπέλαγος, στις ακτές της Ανατολίας και της Ρούμελης, αιχμαλώτισε πολλά τουρκικά και γαλλικά πλεούμενα με εφόδια για για τους Τούρκους. Το 1773 ο Αλεξιανός με τη μοίρα του πλοιάρχου Κόζουχοβ συμμετείχε στην πολιορκία και την κατάληψη της Βηρυτού. Στις 26 Ιουλίου του 1774, ο "Άγιος Παύλος" με δύο γαλέρες σε περιπολία στην περιοχή των Δαρδανελίων επιτέθηκαν στο φρούριο του κόλπου του Σάρου, με 160 άνδρες υπό τη διοίκηση του Αλεξιανού έχοντας μόνο δύο πυροβόλα, και το ανάγκασαν να παραδοθεί. Κατέλαβε 16 πυροβόλα και πολλά πυρομαχικά και όπλα. Το 1776 ο Αλεξιανός ανέλαβε στη Βαλτική Θάλασσα διαδοχικά τα πλοία "Αγ. Αλέξανδρος Νιέφσκι", "Ισίδωρος" και "Κωνσταντίνος". Στις 26 Νοεμβρίου του 1777 στον πλωτάρχη πια Αλεξιανό απονεμήθηκε το παράσημο Τάγματος του Αγίου Γεωργίου Γ Τάξεως.
Ως πλοίαρχος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1783, με τον βαθμό του πλοιάρχου ο Αλεξιανός μεταφέρθηκε στο στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Το 1788, ο υποναύαρχος Αλεξιανός, με το ντελίνι «Άγιος Βλαδίμηρος», συμμετείχε στη μοίρα του Υποναυάρχου Π.Τζονς στις εχθροπραξίες στις εκβολές του ποταμού Δνείπερου. Στις 17 και 18 Ιουνίου ο Αλεξιανός, με μια μοίρα της ιστιοφόρων, συνέβαλε στην ήττα του τουρκικού στόλου στο Οτσάκοβ. Σχετικά με τα γεγονότα αυτά, ο διοικητής του στρατού Νικολάι Κόρσακοφ έγραψε στον Ντε Ριμπάς «Ο Αλεξιανός και στις δύο μάχες, δεν ήταν διοικητής, δρούσε σαν διοικητής, όλοι ακολουθούσαν τις συμβουλές του, όπου βρίσκεται αυτός ο Θεός μας βοηθά, και όλες οι ελπίδες μας ήταν πάνω του."
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 8η Ιουλίου του ίδιου έτους, ο υποναύαρχος Αλεξιανός πέθανε πάνω στο πλοίο «Άγιος Βλαδίμηρος». Ο αδελφός του, Αντώνης Αλεξιανός, επίσης υπηρέτησε στο ρωσικό Ναυτικό και ήταν αντιναύαρχος. Η κόρη του Άννα το 1789 ήταν παντρεμένη με τον υποναύαρχο Μ. Βοηνόβιτς, διοικητή του στόλου της Μαύρης Θάλασσας.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Алексиано Панагиотти // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
- Панагиоти Алексиано // Библиотека для чтения. — 1849. — Т. 94, № 3. — С. 53-66.
