Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών

Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών ; (La viaccia)
	Κινηματογραφική αφίσα
Σκηνοθεσία	Μάριο Μπολονίνι
Παραγωγή	Αλφρέντο Μπίνι
Σενάριο	Βάσκο Πρατολίνι, Πασκουάλε Φέστα Καμπανίλε και Μάσιμο Φραντσιόζα
Πρωταγωνιστές	Κλαούντια Καρντινάλε, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Πιέτρο Τζέρμι, Γκαμπριέλα Παλότα, Ρόμολο Βάλι, Gina Sammarco, Emma Baron, Φράνκο Μπαλντούτσι, Τζουζέπε Τόσι, Πάολα Πιταγκόρα, Μαρτσέλλα Ροβένα, Ολίμπια Καβάλι, Πολ Φρανκέρ, Μωρίς Πολί, Ρένζο Πάλμερ, Ρίνα Μορέλι, Τζάνα Τζακέτι και Νάντο Αντζελίνι
Μουσική	Πιέρο Πικιόνι
Φωτογραφία	Λεονίντα Μπαρμπόνι
Μοντάζ	Νίνο Μπαράλι
Ενδυματολόγος	Πιέρο Τόσι
Διανομή	Titanus
Κυκλοφορία	29 Σεπτεμβρίου 1961 (Ιταλία);
Διάρκεια	100 λεπτά
Προέλευση	Γαλλία και Ιταλία
Γλώσσα	Ιταλικά
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών (ιταλικά: La viaccia‎‎) είναι ιταλική δραματική ταινία του 1961 σε σκηνοθεσία Μάουρο Μπολονίνι βασισμένη σε μυθιστόρημα του Μάριο Πράτεσι. Πρωταγωνιστούν η Κλάουντια Καρντινάλε και ο Ζαν Πολ Μπελμοντό.

Η υπόθεση αναφέρεται σε έναν νεαρό αγρότη (Μπελμοντό) που φτάνει στη Φλωρεντία, στα τέλη του περασμένου αιώνα, για να δουλέψει για τον πλούσιο θείο του, όπου εκεί ερωτεύεται μια πόρνη (Καρντινάλε).

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1885, εξοχή της Φλωρεντίας. Μετά τον θάνατο του πατριάρχη μιας αγροτικής οικογένειας, το κτήμα «Viaccia» κληρονομούν όλα τα παιδιά του, παρά τη ρητή τελευταία επιθυμία του να το αφήσει στον γιο του Στέφανο, ο οποίος πάντα το φρόντιζε. Ένας από τους κληρονόμους, ο Φερδινάντο, ο οποίος έκανε μια μέτρια περιουσία με το οινοποιείο του στη Φλωρεντία, ανέλαβε τις μετοχές των άλλων και επέτρεψε στον Στέφανο να συνεχίσει να φροντίζει την περιουσία μέχρι το θάνατό του.

Ο Στέφανο στέλνει τον γιο του Αμέριγκο με το παρατσούκλι "Τσίγκο" να δουλέψει με τον αδελφό του Φερδινάντο, με την προοπτική μιας όχι μακρινής κληρονομιάς, δεδομένης της κακής υγείας του Φερδινάντο. Όμως, έχοντας φτάσει στην πόλη, ο Αμέριγκο ερωτεύεται τη γοητευτική ιερόδουλη Μπιάνκα, ξεκινώντας μια δαπανηρή σχέση που τον οδηγεί να ληστέψει τον θείο του, ο οποίος σύντομα το αντιλαμβάνεται και τον στέλνει πίσω στην επαρχία, ντροπιασμένο. Ο Φερδινάντο υποκινείται εναντίον του ανιψιού του από τη σύντροφό του, που δεν παντρεύτηκε ποτέ και μητέρα ενός νόθου παιδιού, που έχει κάθε συμφέρον να διαφωνήσει μεταξύ του Φερδινάντο και της υπόλοιπης οικογένειάς του.

Ο Αμερίγκο δεν μπορεί να ξανασυνηθίσει τη ζωή του αγρότη, επίσης επειδή ο πατέρας του τον αναγκάζει να κάνει τις πιο βαριές δουλειές, ως τιμωρία για την κακή συμπεριφορά του, που έχει θέσει σε κίνδυνο το μέλλον όλων τους. Στη συνέχεια ο Αμέριγκο επιστρέφει στη Φλωρεντία, όπου ανακαλύπτει ότι η Μπιάνκα στο μεταξύ έχει ήδη βρει έναν νέο νεαρό φίλο με τον οποίο θα τον αντικαταστήσει. Στη συνέχεια προσλαμβάνεται ως επιστάτης στο καζίνο όπου ασκεί το επάγγελμά του, για να μείνει όσο το δυνατόν πιο κοντά της και να προσπαθήσει να την ξανακερδίσει. Στο μεταξύ συναντά και παρακολουθεί μια ομάδα αναρχικών, αλλά η αγάπη του για την Μπιάνκα υπερισχύει όλων των άλλων. Με κυνικό και αδιάφορο τρόπο, γίνεται μάρτυρας της καταστροφής της οικογένειάς του, όταν ο Φερδινάντο στο νεκροκρέβατό του αναγκάζεται σε γάμο με κυνηγετικό όπλο από την σύντροφό του, η οποία στη συνέχεια κληρονομεί την περιουσία του, συμπεριλαμβανομένης της «Viaccia».

Η Μπιάνκα, αφού ταπείνωσε και απέρριψε τον Αμέριγκο για την εξευτελιστική θέση στην οποία έχει περιέλθει, φαίνεται τελικά διατεθειμένη να ξαναρχίσει τη σχέση μαζί του. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των εορτασμών του καρναβαλιού στο καζίνο, ο Αμέριγκο μαχαιρώνεται από τον άλλο επίδοξο μνηστήρα της Μπιάνκα και όταν προσπαθεί να την ψάξει, αφού δραπετεύει από το νοσοκομείο, η Μπιάνκα βάζει τον ιδιοκτήτη του καζίνο να του πει ότι έχει φύγει. Έτσι ο Αμέριγκο αποφασίζει να επιστρέψει στη «Viaccia», όπου γίνεται θύμα της παρενόχλησης που επιφέρει η νέα ερωμένη του πατέρα του Στέφανο, απειλώντας την πώληση της φάρμας, και τελικά ο Αμερίγκο αιμορραγεί μέχρι θανάτου, λίγα βήματα από το σπίτι της οικογένειας.

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ζαν Πολ Μπελμοντό - Αμέριγκο
Κλαούντια Καρντινάλε - Μπιάνκα
Πιέτρο Τζέρμι - Στέφανο
Τζίνα Σαμάρκο - Μαντάμ
Ρόμολο Βάλι - Ντάντε
Γκαμπριέλα Παλότα - Καρμελίντα
Πολ Φρανκέρ - Φερντινάντο
Ντάντε Ποσάνι - Γκουστάβο
Νάντο Αντζελίνι - νεαρός άνδρας

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ελλάδα η ταινία κυκλοφόρησε στις 18 Μαρτίου 1962 στις κινηματογραφικές αίθουσες Μαξίμ και Τιτάνια στην Αθήνα.^[4]

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times έδωσε μια θετική κριτική στην ταινία αναφέροντας πως:«Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών (La Viaccia) είναι κάτι που πρέπει να δεις, μόνο και μόνο για την κινηματογράφιση του. Και οι ερμηνείες, όπως λέμε, είναι εξαιρετικές. Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό στον ρόλο του αγρότη που στέλνεται στην πόλη και ερωτεύεται μια ποθητή πόρνη, μεταδίδει μια διαπεραστική εντύπωση αγροτικής βλακείας, σωματικής και πνευματικής πείνας και κοινωνικής ανεπάρκειας. Και η Κλαούντια Καρντινάλε είναι εύρωστη αλλά σκληρή με μια παράξενη διαστροφή -προκλητικά κυκλοθυμική και εκκεντρική- ως πόρνη. Η Τζίνα Σαμάρκο ως μαντάμ, ο Πιέτρο Τζέρμι ως πατέρας του αγοριού και ο Πολ Φρανκέρ ως κακός θείος του ξεχωρίζουν ανάμεσα σε μια πληθώρα χαρακτήρων που έχουν τη γνήσια εμφάνιση και σκληρότητα των τύπων του 19ου αιώνα. Και μια μουσική σύνθεση, βασισμένη στον Ντεμπισί, φτιάχνει τις κατάλληλες τονικές διαθέσεις».^[5]

Βραβεία & υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία	Κατηγορία	Υποψήφιος	Αποτέλεσμα
Φεστιβάλ των Καννών	Χρυσός Φοίνικας	Μάουρο Μπολονίνι^[6]	Υποψηφιότητα
Νάστρο ντ' Αρτζέντο	Καλύτερος Παραγωγός	Αλφρέντο Μπίνι (από κοινού με το "Ακκατόνε")	Νίκη
	Καλύτερος Σχεδιασμός Παραγωγής	Φλάβιο Μογκερίνι	Νίκη
	Καλύτερη Μουσική	Πιέτρο Πικιόνι	Υποψηφιότητα
	Καλύτερη Ενδυμασία	Πιέρο Τόσι	Νίκη
	Καλύτερη Φωτογραφία	Λεονίντα Μπαρμπόνι	Υποψηφιότητα

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ www.imdb.com/title/tt0056657/. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2016.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 www.filmaffinity.com/en/film645153.html. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2016.
↑ ^3,0 ^3,1 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
↑ «Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών » (PDF). Ψηφιακό Αρχείο Εφημερίδων και Περιοδικού Τύπου - Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Εφημερίδα Ελευθερία. 17 Μαρτίου 1962. σελ. 2η. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2023.
↑ Κράουδερ, Μπόσλεϊ (21 Σεπτεμβρίου 1962). «Screen: 'La Viaccia' at the Normandie:Movie Depicts Plight of Weak Farm Boy Jean-Paul Belmondo Stars in Italian Film» (στα Αγγλικά). The New York Times. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2023.
↑ «Festival de Cannes: The Lovemakers». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2009.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

[1addc3bada686ad29dd0156aeca7a482c5586b7d-1] www.imdb.com/title/tt0056657/. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2016.

[05d0e8de35ce7f260cbb077cd53750df4bc5b2cf-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 www.filmaffinity.com/en/film645153.html. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2016.

[697ebe753b838814bf6eb9bc6d52bbae34d1a790-3] 3,0 ^3,1 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.

[4] «Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών » (PDF). Ψηφιακό Αρχείο Εφημερίδων και Περιοδικού Τύπου - Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Εφημερίδα Ελευθερία. 17 Μαρτίου 1962. σελ. 2η. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2023.

[5] Κράουδερ, Μπόσλεϊ (21 Σεπτεμβρίου 1962). «Screen: 'La Viaccia' at the Normandie:Movie Depicts Plight of Weak Farm Boy Jean-Paul Belmondo Stars in Italian Film» (στα Αγγλικά). The New York Times. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2023.

[festival-cannes.com-6] «Festival de Cannes: The Lovemakers». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2009.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]