Ομοσπονδιακή Συνέλευση (Γερμανική Συνομοσπονδία)
Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση (γερμανικά: Bundesversammlung ή Bundestag) ήταν ο μόνος κεντρικός θεσμός της Γερμανικής Συνομοσπονδίας από το 1815 μέχρι το 1848, και από το 1850 μέχρι το 1866. Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση έδρευε στο ανάκτορο Thurn und Taxis στην Ελεύθερη Πόλη της Φραγκφούρτης. Οργανώθηκε ως μόνιμη συνέλευση απεσταλμένων των κρατιδίων-μελών της Συνομοσπονδίας.
Η Γερμανική Συνομοσπονδία και η Ομοσπονδιακή της Συνέλευση δημιουργήθηκαν ως επακόλουθο του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815 μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Το αρχικό σχέδιο ήταν να δημιουργηθεί μια νέα συνταγματική δομή για τη Γερμανία μετά τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οκτώ χρόνια νωρίτερα. Οι ηγεμόνες των Γερμανικών κρατιδίων ήθελαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, και ως εκ τούτου η Γερμανική Συνομοσπονδία δημιουργήθηκε ως χαλαρή συνομοσπονδία ανεξάρτητων μοναρχικών κρατιδίων, αλλά περιελάμβανε επίσης τέσσερις ελεύθερες πόλεις. Η ιδρυτική πράξη ήταν η Γερμανική Ομοσπονδιακή Πράξη της 8ης Ιουνίου 1815 (Γερμανικά: Deutsche Bundesakte[1]), η οποία ήταν μέρος της συνθήκης του Συνεδρίου της Βιέννης.
Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση δημιουργήθηκε ως μόνιμη συνέλευση αντιπροσώπων όλων των κρατών μελών, το οποίο αντικατέστησε την πρώην αυτοκρατορική κεντρική εξουσία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση έλαβε ως έδρα το ανάκτορο Thurn und Taxis στην Φραγκφούρτη, όπου συνεδρίαζε εβδομαδιαία από την 5 Νοεμβρίου 1816.
Στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση προέδρευε ο Αυστριακός εκπρόσωπος και αποτελείτο από δύο εκτελεστικά σώματα: το εσωτερικό συμβούλιο και την συνεδρίαση της ολομέλειας. Τα μέλη της δεν εκλέγονταν, ούτε με λαϊκή ψηφοφορία ούτε από τα κοινοβούλια των κρατιδίων (τα οποία συνήθως δεν υπήρχαν στα κράτη μέλη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας), αλλά διορίζονταν από τις κυβερνήσεις των κρατιδίων ή από τον ηγεμόνα του κρατιδίου.
Το εσωτερικό συμβούλιο αποτελείτο από 17 αντιπροσώπους (μία έδρα έκαστο για τα 11 μεγαλύτερα κρατίδια, 5 έδρες για τα 23 μικρότερα κρατίδια και μία έδρα για τις τέσσερις ελεύθερες πόλεις). Το εσωτερικό συμβούλιο καθόριζε την νομοθετική ατζέντα και αποφάσιζε ποια θέματα έπρεπε να συζητηθούν από την συνεδρίαση της ολομέλειας. Οι αποφάσεις του εσωτερικού κύκλου απαιτούσαν απόλυτη πλειοψηφία.
Η συνεδρίαση της ολομέλειας είχε 69 έδρες, κατανεμημένες περίπου ανάλογα με τα μεγέθη των κρατιδίων. Η συνεδρίαση της ολομέλειας γινόταν ειδικά σε αποφάσεις σχετικές με συνταγματικές αλλαγές, οι οποίες απαιτούσαν την πλειοψηφία των 2/3 της ολομέλειας.
Οι αποφάσεις της Ομοσπονδιακή Συνέλευσης ήταν υποχρεωτικές για τα κράτη μέλη, αλλά η εκτέλεση αυτών των αποφάσεων παρέμενε υπό τον έλεγχο κάθε κράτους μέλους. Επίσης, τα κράτη μέλη παρέμειναν πλήρως ανεξάρτητα όσον αφορά τα τελωνεία, την αστυνομία και τον στρατό.
Μέχρι την Επανάσταση του Μαρτίου του 1848 και πάλι μετά το 1850 η Ομοσπονδιακή Συνέλευση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας ήταν το κύριο όργανο των αντιδραστικών δυνάμεων της Γερμανίας για την καταπίεση της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού και του εθνικισμού. Για παράδειγμα κατά το 1835/36 η Ομοσπονδιακή Συνέλευση θέσπισε κανόνες για τη λογοκρισία, που σημάδευσαν τα έργα του Χάινριχ Χάινε και άλλων συγγραφέων ως παράνομα σε όλα τα κράτη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας.
Μετά την Επανάσταση του Μαρτίου του 1848 η Ομοσπονδιακή Συνέλευση της Γερμανικής Συνομοσπονδίας αδρανοποιήθηκε και παρέδωσε την εξουσία της στην προσωρινή κεντρική κυβέρνηση της Εθνοσυνέλευσης στη Φραγκφούρτη, η οποία προσπάθησε να ενώσει τη Γερμανία με δημοκρατικό τρόπο.
Μετά την αποτυχία της επανάστασης η Γερμανική Συνομοσπονδία αποκαταστάθηκε μεταξύ 1850 και 1851. Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση επανιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο 1850 και χρησιμοποιήθηκε για να καταπνίξει όλα τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα επιτεύγματα της αποτυχημένης επανάστασης.
Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση διαλύθηκε μετά τον Αυστροπρωσικό πόλεμο του 1866 και την πρωσική προσάρτηση της Φραγκφούρτης. Την Ομοσπονδιακή Συνέλευση διαδέχθηκε το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της Βόρειας Γερμανικής Συνομοσπονδίας και τέσσερα χρόνια μετά το Ράιχσταγκ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.