Οικογένεια Θεοτόκη-Νταβιάτζο
Η οικογένεια Θεοτόκη-Daviazzo (Νταβιάτζο) αποτελεί κλάδο της γνωστής αρχοντικής οικογένειας Θεοτόκη της Κέρκυρας.[1] Οι καταβολές της ευρύτερης οικογένειας ανάγονται στην Κωνσταντινούπολη, την οποία τα μέλη της εγκατέλειψαν κατά την Άλωση από τους Οθωμανούς το 1453. Μετά από περιπλανήσεις οι Θεοτόκη εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα, όπου ήδη τον 16ο αιώνα είναι εγγεγραμμένοι στο Libro d’Oro, τη Χρυσή Βίβλο των ευγενών. Σταδιακά, η οικογένεια διαιρέθηκε σε έξι κλάδους: των κομήτων της Σπηλιάς ή Καλοκαρδιάρη (Theotochi di Spilea o Calocardiari), των βαρώνων Σταθάκια ή του Αγίου (Theotochi del Santo), των Σκλεμπούνων, των Zanmarco, των Daviazzo ή Πολιτικών και των κομήτων Ανδρουτσέλλη.
Ο κλάδος των Θεοτόκη-Daviazzo έχει τις ρίζες του στον Οκτάβιο (Ottavio ή Davio) (1640-1698), υιό του Αθανασίου.[2] Από το όνομα του Οκταβίου προήλθε και το προσωνύμιο του συγκεκριμένου οικογενειακού κλάδου Ottaviazzo ή Daviazzo. Μεταγενέστερα ο κλάδος αυτός έγινε γνωστός και ως των "Πολιτικών" εξαιτίας της ενασχόλησης πολλών εκπροσώπων του με τη δημόσια ζωή στην Κέρκυρα και την κεντρική ελληνική πολιτική σκηνή. Ο Οκτάβιος σύναψε γάμο με την Αυγουστίνα Ιουστινιάνη, γόνο ευγενούς κερκυραϊκής οικογένειας και απέκτησαν μαζί τέσσερα τέκνα, τον Γεώργιο, τον Αναστάσιο, τον Ιωάννη και τον Αντώνιο. Με την πάροδο του χρόνου, μέλη της οικογένειας Θεοτόκη-Daviazzo συνδέθηκαν μέσω γάμων με άλλες οικογένειες ευγενικής καταγωγής όπως με τις οικογένειες Χαλικιόπουλου, Αληπούτζα, Γονέμη, Προσαλένδη, Μπούα, Κουαρτάνου, Καλονά, Λισγαρά, Παδοβά, Μάρμορα, Κιγάλα, Βεντούρα και Δήμα.
Αρκετοί εκπρόσωποι του κλάδου Θεοτόκη-Daviazzo διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο και άφησαν το αποτύπωμά τους στον δημόσιο βίο της Ελλάδας κατά τον 19ο και 20ο αιώνα.
Ο Ιωάννης Βαπτιστής Θεοτόκης (1778-1865) υπήρξε μέλος της Φιλικής Εταιρίας, συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821 ενώ με τη σύσταση του ελληνικού κράτους ανέλαβε σημαντικές θέσεις στη διοίκηση. Διετέλεσε υπουργός, διοικητής επαρχιών και γερουσιαστής.
Ο Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916), εγγονός του Ιωάννη Βαπτιστή, ακολούθησε επίσης πολιτική σταδιοδρομία. Εκλέχθηκε αρχικά δήμαρχος Κερκυραίων δύο φορές και στη συνέχεια βουλευτής Κέρκυρας του κόμματος του Χαρίλαου Τρικούπη. Χρημάτισε υπουργός και τέσσερις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ο αδελφός του Γεωργίου, Μιχαήλ (1842-1916) συμμετείχε επίσης στα κοινά ως δήμαρχος Κερκυραίων και έπειτα ως βουλευτής Κέρκυρας.
Διπλωματική και πολιτική σταδιοδρομία ακολούθησε και ο πρωτότοκος υιός του Γεωργίου, Νικόλαος (1878-1922). Ο Νικόλαος διετέλεσε πρεσβευτής, βουλευτής και υπουργός ενώ καταδικάστηκε σε θάνατο κατά τη Δίκη των Εξ και εκτελέστηκε στο Γουδή, πληρώνοντας με τη ζωή του την αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Ενεργή συμμετοχή στον πολιτικό βίο είχε και ο Ιωάννης Θεοτόκης (1880-1961), υιός επίσης του Γεωργίου, ο οποίος εκλέχθηκε πολλές φορές βουλευτής Κέρκυρας, συμμετείχε σε κυβερνήσεις ως υπουργός και διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής και υπηρεσιακός πρωθυπουργός.
Ο υιός του Ιωάννη, Σπυρίδων (1908-1988) ασχολήθηκε επίσης με τα κοινά από νεαρή ηλικία εκλεγόμενος βουλευτής Κέρκυρας και συμμετέχοντας ως υπουργός σε διάφορα κυβερνητικά σχήματα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Eugène Rizo Rangabè, Livre d’Or de la Noblesse Ionienne. Corfou, Maison d’Editions «Eleftheroudakis», Athènes, 1925
- Γιάννης Σ. Πιέρης, Κερκυραϊκά Οικόσημα. Οικογένειες του Γενικού Συμβουλίου της Κέρκυρας (15ος-18ος αι.) και τα οικόσημά τους, Εκδόσεις Αλκίνοος, Κέρκυρα και Αθήνα, Νοέμβριος 2010