Οικία - Μουσείο Πούσκιν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτό το λήμμα αφορά την τελευταία οικία του Πούσκιν. Για το ομώνυμο Μουσείο Καλών Τεχνών, δείτε: Μουσείο Πούσκιν.
Οικία - Μουσείο Πούσκιν
Χάρτης
Είδοςβιογραφικό μουσείο
Γεωγραφικές συντεταγμένες59°56′28″N 30°19′16″E
Διοικητική υπαγωγήΑγία Πετρούπολη
ΤοποθεσίαΑγία Πετρούπολη
ΧώραΡωσία
Έναρξη κατασκευής1953[1]
Βραβείατάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
Οικία-Μουσείο Πούσκιν: Η Αυλή με τον ανδριάντα του Πούσκιν.

Η Οικία - Μουσείο Πούσκιν βρίσκεται στην Προκυμαία του Καναλιού Μόικα (12, Moika Embankment) στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κοντά στα Χειμερινά Ανάκτορα και το Μουσείο Ερμιτάζ, όπου ο Αλέξανδρος Πούσκιν (Alexander Pushkin, 1799 - 1837), ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας, έζησε με την οικογένειά του μέχρι το θάνατό του στις 29 Ιανουαρίου 1837.

Η Οικία - Μουσείο Πούσκιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το φθινόπωρο του 1836, ο Πούσκιν μετακόμισε σ' ένα διαμέρισμα της Αγίας Πετρούπολης, δίπλα στο κανάλι Μόικα, που ήταν το αρχοντικό της πριγκίπισσας Βολκόνσκαγια (Volkonskaya). Ο ποιητής με τη σύζυγό του Ναταλία και τα τέσσερα παιδιά τους, καθώς και της Ναταλίας τις δύο αδελφές, εγκαταστάθηκαν στον πρώτο όροφο του μεγάρου με έντεκα δωμάτια και ξεχωριστά οικήματα για το υπηρετικό προσωπικό.

Στα 1925, το σπίτι του Πούσκιν μετατράπηκε σε μουσείο, αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του. Το διάσημο γραφείο του Πούσκιν, όπου ο ποιητής δεχόταν φίλους του συγγραφείς, ζωγράφους και προσωπικότητες της Αγίας Πετρούπολης, διατηρείται όπως ήταν μετά το θάνατό του και περιέχει την περίφημη βιβλιοθήκη του με 4.500 τόμους σε δεκατέσσερις Ευρωπαϊκές και Ανατολικές γλώσσες: εγκυκλοπαίδειες, βιβλία ιστορίας και γεωγραφίας, συλλογές λαϊκών τραγουδιών και λογοτεχνικά έργα Ευρωπαίων και Ρώσων συγγραφέων που θαύμαζε ο Πούσκιν, όπως οι Σαίξπηρ, Δάντης, Βολταίρος, Χάινε και Μπάυρον.

Οικία-Μουσείο Πούσκιν: Το Γραφείο του Πούσκιν

Πάνω στο τραπέζι του γραφείου του έχουν μείνει ανέπαφα μετά το θάνατό του χειρόγραφα με ατέλειωτα έργα του, άρθρα και σημειώσεις για το περιοδικό του "Ο Σύγχρονος" (Souremennik). Υπάρχουν ακόμη η πένα του ποιητή, ο φιλντισένιος χαρτοκόπτης του, οι σφραγίδες του, το επισκεπτήριό του, ένα μπρούτζινο κουδουνάκι με το οποίο καλούσε τον υπηρέτη του, η πολυποίκιλτη πίπα του και μια επιτραπέζια λάμπα.

Στον απέναντι από το γραφείο του τοίχο κρέμεται ένα σπαθί ξιφασκίας σε ασημένια θήκη, δώρο στον Πούσκιν. Σημειώνεται ότι ο Πούσκιν πέθανε σε μονομαχία με τον Ζωρζ ντ’ Αντές (Georges d'Anthès), Γάλλο εμιγκρέ, αξιωματικό της φρουράς στην Αγία Πετρούπολη, ο οποίος είχε γνωριστεί με το ζεύγος Πούσκιν και φλέρταρε αρκετά φανερά την σύζυγό του Ναταλία. Παρά το ότι ο ντ’ Αντές παντρεύτηκε την αδελφή της Ναταλίας, Εκατερίνα Γκοντσάροβα, συνέχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τη Ναταλία και ο Πούσκιν τον κάλεσε σε μονομαχία. Ο Πούσκιν τραυματίστηκε θανάσιμα στο κάτω μέρος της κοιλιάς και μεταφέρθηκε με άμαξα στο σπίτι του στην πρωτεύουσα. Πέρασε τις τελευταίες ημέρες της ζωής του στο σπουδαστήριο-γραφείο του, ανάμεσα σε αγαπημένα του πρόσωπα, θαυμαστές και φίλους. Άφησε την τελευταία του πνοή στο ανάκλιντρο του γραφείου του δύο ημέρες αργότερα, το απόγευμα της 29ης Ιανουαρίου 1837, ώρα 2:45, σε ηλικία 38 ετών.

Από τα πιο αξιόλογα εκθέματα της οικίας / μουσείου είναι επίσης η μηχανική πολυθρόνα του, τύπου "Voltaire", επενδυμένη με κόκκινο μαροκινό δέρμα, που είχε αγοράσει ο Πούσκιν το Μάιο του 1835, παραμονή των γενεθλίων του, καθώς και τρία πολυτελή μπαστούνια που χρησιμοποιούσε ο Πούσκιν, κατά τη συνήθεια των ευγενών της εποχής, στους περιπάτους του.

Στην αυλή της οικίας του Πούσκιν έχει στηθεί σε υψωμένο βάθρο ένας περίτεχνος μπρούτζινος ανδριάντας του ποιητή.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Sergei Nekrasov, R. Iezuitova, N. Petrova, G. Sedova: "Alexander Pushkin: The Life and the Muse", ABRIS Publishers, Saint Petersburg, 1999.
  • Claudia Sugliano: "Saint Petersburg", White Star Publishers, Vercelli - Italy, 2002.
  • Μήτσος Αλεξανδρόπουλος: "Πέντε Ρώσοι Κλασικοί", ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Α.Ε., Αθήνα, 2006.


  1. Ανακτήθηκε στις 9  Νοεμβρίου 2018.