Νόλφο ντα Μοντεφέλτρο
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Νόλφο ντα Μοντεφέλτρο | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1290 Ουρμπίνο |
Θάνατος | 1364 |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | κοντοτιέρος |
Οικογένεια | |
Τέκνα | Φεντερίκο Β΄ ντα Μοντεφέλτρο |
Γονείς | Frédéric I de Montefeltro |
Οικογένεια | Οίκος του Μοντεφέλτρο |
Ο Σιγκινόλφο/Νόλφο, ιταλ.: Sighinolfo/Nolfo da Montefeltro (π. 1290 - 1364) από τον Οίκο του Μοντεφέλτρο ήταν κόμης του Moντεφέλτρο από το 1323 έως το 1360.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος του Φεντερίκο Α΄, ο οποίος είχε σκοτωθεί από τον λαό της πόλης σε εξέγερση εναντίον του. Ο Φεντερίκο Α΄ ήταν γιος του Γκουίντο κοντοτιέρου.
Το 1323 ο Νόλφο, τώρα αρχηγός της μερίδας των Γιβελλίνων στο Μάρκε, ανακατέκτησε την πόλη νικώντας τον παπικό διοικητή Φεραντίνο Μαλατέστα. Η πρώτη του κίνηση ως κύριος του Ουρμπίνο ήταν η δολοφονία όλων των εχθρών του πατέρα του.
Το 1333 ονομάστηκε σύμβουλος από τον Ιωάννη της Βοημίας και λοχαγός του παπικού στρατού. Ο Nόλφο προσάρτησε το Μπόργκο Σαν Σεπόλκρο και το φρούριο του Σαν Λέο και προσλήφθηκε ως κοντοτιέρος από τους Πιζανούς, για τους οποίους κατέλαβε τη Λούκκα το 1342. Το 1348 διορίστηκε αρχιστράτηγος του στρατού της Δημοκρατίας της Βενετίας ενάντια στους κόμητες της Γκορίτσια. Έγινε επίσης αυτοκρατορικός εκπρόσωπος (vicarius) της κομητείας του Ουρμπίνο. Το 1351 προσλήφθηκε από τον Τζοβάννι Βισκόντι, κύριο του Μιλάνου. Την επόμενη χρονιά κατέλαβε το Κάλι, αλλά απωθήθηκε το 1354 από τον παπικό διοικητή Γκιλ δε Αλμπόρνοθ, που εστάλη στην Ιταλία για να ανακαταλάβει τα διασπασμένα Παπικά Κράτη.
Μετά την υπογραφή συνθήκης ειρήνης, έγινε παπικός εκπρόσωπος (vicarius) στα εδάφη του. Ο Νόλφο απεβίωσε το 1364.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γιος του ήταν ο:
- Φεντερικο Β΄ απεβ. π.1370, κόμης του Ουρμπίνο.
Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Fabretti, A. (1842). Biografie dei capitani venturieri dell'Umbria. Montepulciano.
- Litta, P. (1834). Famiglie celebri italiane. Milan.
- Rendina, Claudio (1985). I capitani di ventura. Rome: Newton Compton.