Νικολό ντι Πιέτρο
| Νικολό ντι Πιέτρο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 14ος αιώνας |
| Θάνατος | 1427 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[1] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Νικολό ντι Πιέτρο (ιταλικά: Nicolò di Pietro), γνωστός και ως Νικολό ντι Πιέτρο Βενετσιάνο και ως Νικολό Παραντίζο, ήταν Ιταλός ζωγράφος της Σχολής της Σιένας, ενεργός κατά τα τέλη του 14ου και τις αρχές του 15ου αιώνα.[2] Η ημερομηνία γέννησης και θανάτου του είναι άγνωστη.[3][4]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομά του εντοπίζεται από το 1394 έως το 1430 σε αρχειακά έγγραφα και σε επιγραφές πάνω σε πίνακες. Συγκεκριμένα, το 1394 έχουμε την πρώτη εμφάνιση του ονόματος σε πίνακα, ενώ το 1430 αναφέρεται για τελευταία φορά σε έγγραφο που σχετιζόταν με τον γάμο της κόρης του Αντωνίας. Σε κάποια από τα έργα του ο καλλιτέχνης υπέγραφε ως Νικολό Παραντίζο, υποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ζούσε στη Βενετία, κοντά στη γέφυρα Πόντε ντελ Παραντίζο.
Ο Νικολό ντι Πιέτρο ανήκε σε μια καλλιτεχνική «δυναστεία», που για τουλάχιστον τρεις γενιές έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην καλλιτεχνική ζωή της Βενετίας. Ο παππούς του, Νικολό, αναφέρεται ως καλλιτέχνης, ενώ ο πατέρας του, Πιέτρο ντι Νικολό, αναφέρεται σε συμβόλαια με ζωγράφους της γενιάς του. Τα τελευταία χρόνια, εξετάζεται το ενδεχόμενο ο διάσημος Ενετός ζωγράφος του δεύτερου μισού του 14ου αιώνα, Λορέντσο Βενετσιάνο, να ήταν ο αδελφός του Πιέτρο ντι Νικολό και επομένως θείος του Νικολό ντι Πιέτρο.
Ύφος και επιρροές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα έργα του Λορέντσο Βενετσιάνο και του Νικολό ντι Πιέτρο εμφανίζεται η τάση υιοθέτησης γοτθικών στοιχείων, γι΄ αυτό και κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή η οικογένεια ήταν ο κύριος υποκινητής της βόρειας γοτθικής επιρροής στη βενετική τέχνη.[5] Παράλληλα, στα έργα του Νικολό ντι Πιέτρο υπάρχει μια ξεκάθαρη επιρροή της Σχολής της Μπολόνια, η οποία τον 14ο αιώνα ηγήθηκε στην ανάπτυξη περισσότερο ρεαλιστικών και αντιπροσωπευτικών θρησκευτικών θεμάτων.[6] Έχοντας αυτό ως σκεπτικό, ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι ο Νικολό θα μπορούσε να είναι μαθητής του Τζαμπολόνια, καθώς στη διαθήκη του τελευταίου, που συντάχθηκε το 1389, υπάρχει αναφορά σε κάποιο μαθητή Νικόλαο.[7]
Επιπροσθέτως, ο Νικολό ντι Πιέτρο ήταν σύγχρονος του διάσημου ζωγράφου Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο, ενός καλλιτέχνη που εργάστηκε πάνω στο ύφος του διεθνούς γοτθικού ρυθμού. Τα έργα του Φαμπριάνο στο Παλάτι των Δόγηδων και οι εκλεπτυσμένοι τρόποι του δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν τα μεταγενέστερα έργα του Νικολό.[8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2 Νοεμβρίου 2017. 500017982. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2021.
- ↑ https://museobellasartesvalencia.gva.es/MBBAAVCGI/BASIS/TLPMBA/WWW/CAT3/EDW?W%3Dkeywords++PH+WORDS+%27-1419%27&M%3D1
- ↑ https://harvardartmuseums.org/collections/person/27829?person=27829
- ↑ https://www.beni-culturali.eu/opere_d_arte/scheda/-apostoli-a-mezza-figura-niccolo-di-pietro-detto-nicolaus-paradixi-notizie-1394-1430-12-01007591/158007
- ↑ https://www.metmuseum.org/art/collection/search/437222
- ↑ https://catalogo.beniculturali.it/detail/HistoricOrArtisticProperty/1201007591
- ↑ https://www.antiquariditalia.it/it/scarica-catalogo/72461018-7b44-4b4a-8fe1-a900eae3ffd9
- ↑ http://www.cassiciaco.it/navigazione/iconografia/cicli/quattrocento/vaticano/vaticano.html
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- M. Lucco, "Nicolo di Pietro" in Painting in Italy. The thirteenth and fourteenth centuries. Μιλάνο 1986. σελ. 643–644
- A. De Marchi, for a review of the late Gothic painting in Venice: Niccolò di Pietro and its context Adriatic, Art Bulletin, LXXII 1987. σελ. 42
- K. Christiansen, Painting in Venice and the Veneto in the early fifteenth century. Μιλάνο 1987. σελ. 123–125, 129-130.
- A.De Brands, Back to Nicolò di Pietro, in "New studies. Journal of ancient and modern art, "II, 1997. σελ. 5–24, 10 και 20, υποσημείωση 57.
- Cathleen Hoeniger in Painting in the Veneto: The fourteenth century. Μιλάνο, 1992. σελ. 456
- C. Pietrangeli. Paintings in The Vatican. Bulfinch Press, 1996. σελ. 160–161, 579-580.
|