Νικολάι Ντουκόνιν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νικολάι Ντουκόνιν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Николай Николаевич Духонин (Ρωσικά)
Γέννηση1ιουλ. / 13  Δεκεμβρίου 1876γρηγ.
d:Q4334368
Θάνατος20 Νοεμβρίουιουλ. / 3  Δεκεμβρίου 1917γρηγ.
Μογκιλιόφ[1]
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Τόπος ταφήςLukianivske Cemetery
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
ΣπουδέςGeneral Staff Academy
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααξιωματικός
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςαντιστράτηγος/Ρωσικός αυτοκρατορικός στρατός
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα της Αγίας Άννης, Β΄ Τάξη (1912)
Τάγμα της Αγίας Άννης, Γ΄ Τάξη (1906)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Β΄ Τάξη (1912)
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Δ΄ Τάξη μετά Ξιφών και Κορδέλας (1914)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Γ΄ Τάξη (1906)
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Γ΄ Τάξη μετά Ξιφών (1915)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Γ΄ Τάξη (1917)
Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Δ΄ Τάξη (1916)
Χρυσό Ξίφος για γενναιότητα (1915)
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου (Οίκος των Ρομανώφ)[2]

Ο Νικολάι Νικολάγιεβιτς Ντουκόνιν (ρωσικά: Никола́й Никола́евич Духо́нин, 13 Δεκεμβρίου 1876 – 3 Δεκεμβρίου 1917[3]) ήταν Ρώσος στρατηγός, ο τελευταίος αρχιστράτηγος του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντουκόνιν γεννήθηκε στο Κυβερνείο Σμολένσκ. Υπηρέτησε στη Στρατιωτική περιοχή του Κιέβου πριν την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί απέκτησε κάποια εμπειρία στον μηχανισμό των πληροφοριών.

Κατά την έναρξη του Πολέμου, στον Ντουκόνιν δόθηκε η διοίκηση ενός Ρωσικού συντάγματος. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στην Τρίτη Στρατιά στο Ντούμπνο υπό τον Στρατηγό Ρούζσκι ως ανώτερος υπασπιστής του τμήματος πληροφοριών. Τον Αύγουστο του 1917, ο Ντουκόνιν ήταν Γενικός Διαχειριστής του Νοτιοδυτικού Μετώπου, και βγήκε από αυτή τη σχετική ασημότητα από τον Κερένσκι για να αντικαταστήσει τον Αλεξέγιεφ ως Αρχηγός του Επιτελείου στο Μογκίλεβ, καθώς ο Αλεξέγιεφ είχε παραιτηθεί σαν αποτέλεσμα του αποτυχημένου πραξικοπήματος Κορνίλοφ. Ήταν ο Αλεξέγιεφ που είχε προτείνει τον Ντουκόνιν ως διάδοχό του, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να επηρεάζει τις υποθέσεις στη Στάβκα στο Μογκίλεβ.[4]

Όταν ο Κερένσκι εγκατέλειψε την Πετρούπολη και στη συνέχεια τη Ρωσία μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους στην Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Ντουκόνιν έγινε de facto Ανώτατος Διοικητής, αν και ενός στρατού που αποσυντίθετο ταχέως, και επί του οποίου ασκούσε πολύ λίγο έλεγχο. Στη διάρκεια των αρχικών σταδίων της κατάληψης της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων έδωσε εντολή στον Ντουκόνιν να σταματήσει τις πολεμικές εχθροπραξίες και να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Ο Λένιν και ο Κριλένκο επισκέφθηκαν τον Ντουκόνιν στην Πετρούπολη για να συζητήσουν ένα προτεινόμενο σχέδιο ανακωχής. Η αντίδραση του Ντουκόνιν ήταν ανυποχώρητη: στις 22 Νοεμβρίου αρνήθηκε κατηγορηματικά την ντιρεκτίβα (οδηγία) του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων. Είχε συζητήσει μια τέτοια εξέλιξη με διπλωμάτες από τις κυβερνήσεις της Αντάντ. Ο Ντουκόνιν είπε στον Λένιν ότι μια τέτοια διαταγή μπορούσε να προέλθει μόνο από “μια κυβέρνηση που στηρίζεται από τον στρατό και τη χώρα”.

Ο Λένιν πήγε αμέσως σε ασύρματο σταθμό και μετέδωσε την είδηση της αποπομπής του Ντουκόνιν από Αρχιστράτηγο και την τοποθέτηση του Κριλένκο στη θέση του. Την επόμενη ημέρα κυκλοφόρησε μια κοινή ανακοίνωση από τις στρατιωτικές αποστολές της Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και Ρουμανίας, επικαλούμενη τη Συνθήκη της 23ης Αυγούστου 1914 με την οποία οι σύμμαχοι συμφωνούσαν να μην συνάψουν ανακωχή με εξαίρεση την κοινή συναίνεση. Οι αποστολές αυτές είχαν έδρα στο Κεντρικό Αρχηγείο στο Μογκίλεβ.

Ωστόσο, ο Ντουκόνιν άρχισε διαπραγματεύσεις με τον Στρατηγό Καλέντιν, και ζήτησε μονάδες από τα “τάγματα κρούσης” του Κορνίλοφ να σπεύσουν για να υπερασπιστούν το Μογκίλεβ ενάντια στις μονάδες του Ερυθρού Στρατού που επρόκειτο να φτάσουν σιδηροδρομικώς με τον Κριλένκο. Χάρη στις προσπάθειες του τοπικού σοβιέτ του Μογκίλεβ και τον διοικητή της φρουράς Μιχαήλ Ντμιτρίγιεβιτς Μποντς-Μπρούγιεβιτς, αυτά τα στρατεύματα στάλθηκαν νότια προς τον Ντον ή δυτικά κατά των Πολωνών στο Ζλόμπιν, και αποφεύχθηκε η σύγκρουση. Ο Ντουκόνιν στη συνέχεια αποφάσισε να διαφύγει με τον κομισάριο του Κερένσκι, Στάνκοβιτς, πείστηκε όμως να παραμείνει από τον Στρατηγό Ντίτερικς. Η τελευταία του ενέργεια ήταν να διατάξει την απελευθέρωση των αξιωματικών που κρατούντο στο Μπίχοφ, κυρίως του Κορνίλοφ και του Ντενίκιν.

Στη συνέχεια ο Ντουκόνιν παραδόθηκε στον Κριλένκο στο Μογκίλεβ, δολοφονήθηκε όμως από την Μπολσεβίκικη στρατιωτική συνοδεία του Κριλένκο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό στις 3 Δεκεμβρίου 1917. Ένα μπουλούκι στρατιωτών και ναυτών τον λόγχισαν μέχρι θανάτου επί τόπου με διαταγή του αξιωματικού του Ερυθρού Στρατού Πάβελ Ντιπένκο.[5] Το επόμενο πρωί οι Μπολσεβίκοι στρατιώτες και ναύτες διασκέδασαν χρησιμοποιώντας το (απογυμνωμένο τώρα) πτώμα για εξάσκηση στη σκοποβολή, το οποίο είχαν τοποθετήσει στην πλατφόρμα με ένα τσιγάρο στο στόμα του.[5]

Η οικογένειά του εκπατρίστηκε στη Γιουγκοσλαβία.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  2. Ανακτήθηκε στις 9  Δεκεμβρίου 2021.
  3. Οι ημερομηνίες δίνονται με το Γρηγοριανό ημερολόγιο
  4. A.A. Gromyko and B.N. Ponomarev (1981). Soviet Foreign Policy: Volume 1, 1917-1945. Moscow: Progress Publishers. 
  5. 5,0 5,1 Andew Kalpaschnikoff, A prisoner of Trotsky's, 1920

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Michael Duffy (22 Αυγούστου 2009). «Nikolai Dukhonin». firstworldwar.com. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2016.