Νασρουλάχ Χαν (Αφγανιστάν)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νασρουλάχ Χαν
Ο Νασρουλάχ Χαν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1874
Καμπούλ
Θάνατος1920
Καμπούλ
Τόπος ταφήςΚαμπούλ
Χώρα πολιτογράφησηςΑφγανιστάν
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΓονείςΑμπντούρ Ραχμάν Χαν
ΑδέλφιαΧαμπιμπουλάχ Χαν
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμονάρχης
ΒραβεύσειςΜεγαλόσταυρος του Ιππότη του Τάγματος των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Νασρουλάχ Χαν (18741920), γνωστός και ως Νασρ Ουλάχ Χαν,[1] ήταν σαχζάντα (διάδοχος) του Αφγανιστάν και δεύτερος γιος του Εμίρη Αμπντούρ Ραχμάν Χαν. Κατείχε τον θρόνο του Αφγανιστάν ως Εμίρης για μία εβδομάδα, από τις 21 Φεβρουαρίου έως τις 28 Φεβρουαρίου 1919.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νασρουλάχ γεννήθηκε στη Σαμαρκάνδη το 1874,[2] και ήταν ο δεύτερος από τους τρεις γιους του Αμπντούρ Ραχμάν Χαν. Οι αδελφοί του ήταν ο Χαμπιμπουλάχ Χαν που ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του και ο Μοχάμεντ Ομάρ Χαν.[3] Η γέννηση του Νασρουλάχ έγινε σε μια περίοδο κατά την οποία ο πατέρας του Αμπντούρ Ραχμάν Χαν ζούσε εξορισμένος στο ρωσικό Τουρκεστάν.

Στις 22 Ιουλίου 1880, ο πατέρας του Νασρουλάχ αναγνωρίστηκε ως Εμίρης μετά το τέλος της βρετανικής κατοχής του Αφγανιστάν, με την προϋπόθεση ότι θα ευθυγράμμιζε την εξωτερική πολιτική του Αφγανιστάν με αυτήν της Βρετανίας. Ως συνέπεια της ανάληψης του θρόνου από τον πατέρα του, ο Νασρουλάχ (και ο μεγαλύτερος αδελφός του Χαμπιμπουλάχ) έγινε σαχζάντα (διάδοχος) του Αφγανιστάν.

Επίσκεψη στην Αγγλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1895 ο Εμίρης Αμπντούρ Ραχμάν Χαν είχε την πρόθεση να πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στην Αγγλία για να αποτίσει τα σέβη του στην ηλικιωμένη Βασίλισσα Βικτώρια. Ωστόσο, η υγεία του τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει το ταξίδι και γι' αυτό έστειλε τον γιο του τον Νασρούλαχ Χαν.[4] Ο Νασρουλάχ αναχώρησε από τη Βομβάη στις 29 Απριλίου 1895, με συνοδεία περισσότερων από 90 αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων «πέντε ή έξι» υψηλόβαθμοι Αφγανοί ευγενείς και μια ομάδα ιερέων για την πραγματοποίηση θρησκευτικών λειτουργιών.[1] Στις 23 Μαΐου, ο σαχζάντα αποβιβάστηκε στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας.[4]

Στις 27 Μαΐου 1895 η βασίλισσα υποδέχθηκε τον σαχζάντα στο Παλάτι του Γουίνδσωρ.[4] Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του επισκέφθηκε επίσης τον εναέριο σιδηρόδρομο του Λίβερπουλ και πήγε στο Άσκοτ της Γλασκώβης και στην εταιρεία Elswick Company Gun Range στις Μπλίτερλις Μπανκς,[5] ενώ έμεινε και με τον Λόρδο Άρμστρονγκ στο Κραγκσάιντ.[6] Δώρησε 2.500 στερλίνες στον Αμπντουλάχ Κίλιαμ για να υποστηρίξει το έργο του Μουσουλμανικού Ινστιτούτου του Λίβερπουλ.

Την εποχή της επίσκεψής του, ο σαχζάντα ήταν 20 ετών. Σύμφωνα με αναφορές, δεν μιλούσε καλά αγγλικά και δεν άφησε καλές εντυπώσεις στον τοπικό τύπο.[5] Ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας Cumberland Pacquet τον χαρακτήρισε ως «απαθή, αδιάφορο και πολύ βαρετό νέο».[5]

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1895 έφυγε από την Αγγλία για το Παρίσι,[7] και από το Παρίσι πήγε στη Ρώμη και στη Νάπολη και έφθασε στο Καράτσι στις 16 Οκτωβρίου 1895. Επέστρεψε στην Καμπούλ μέσω της Κέτα, του Τσαρμάν και της Κανταχάρ.[4] Το περιοδικό National Geographic θεωρούσε ότι αυτό ήταν το μακρύτερο ταξίδι που είχε μέχρι τότε πραγματοποιήσει κάποιος Αφγανός.[8]

Το 1895, ο Νασρουλάχ και ο αδελφός του Χαμπιμπουλάχ έλαβαν τον Ιππότη Μεγαλόσταυρο του Αγίου Μιχαήλ και του Αγίου Γεωργίου από τη Βασίλισσα Βικτώρια σε αναγνώριση των υπηρεσιών τους στη Βρετανική Κοινοπολιτεία.[4]

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαμπιμπουλάχ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Οκτωβρίου 1901 ο πατέρας του Νασρουλάχ, Αμπντούρ Ραχμάν Χαν πέθανε, σε ηλικία 57 ετών, και ο αδελφός του Χαμπιμπουλάχ ανήλθε ειρηνικά στον θρόνο του Αφγανιστάν ως πρωτότοκος.[4]

Πριν από το θάνατό του, ο Αμπντούρ Ραχμάν είχε επιδιώξει να υποτάξει εντελώς τυχόν αντιστάσεις στη βασιλεία του και στη σταθερότητα του Αφγανιστάν με αυστηρούς νόμους και περιορισμούς. Μεταξύ αυτών που επλήγησαν από τους περιορισμούς του Αμπντούρ Ραχμάν ήταν το θρησκευτικό κατεστημένο. Μετά τον θάνατο του Αμπντούρ Ραχμάν, το θρησκευτικό κατεστημένο επιδίωξε να ανακτήσει την εξουσία του και θεώρησε τον Νασρουλάχ έναν πιθανό σύμμαχο. Ο Νασρουλάχ ήταν βαθιά θρησκευόμενος την εποχή αυτή και είχε χαρακτηριστεί ως «Μνηστήρας του Κορανίου», έχοντας απομνημονεύσει ολόκληρο το Κοράνιο.[9] Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του υποστήριζε μια αφγανική πολιτική έντονα ευθυγραμμισμένη με τις αρχές του Ισλάμ.[9]

Αναγνωρίζοντας τον αδελφό του ως δυνητικό κίνδυνο για το θρόνο, ο Χαμπιμπουλάχ έφτασε στα άκρα για να βελτιώσει τις σχέσεις τους και να κερδίσει την υποστήριξη του Νασρουλάχ. Μετά την άνοδο του Χαμπιμπουλάχ στον θρόνο, ονόμασε τον Νασρουλάχ αρχηγό του αφγανικού στρατού και του απένειμε τον τίτλο του Προέδρου του Κρατικού Συμβουλίου.[9] Αργότερα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Χαμπιμπουλάχ όρισε τον Νασρουλάχ κληρονόμο του στον θρόνο, προτιμώντας τον σε σχέση με τους γιους του.[9] Αντιθέτως, ο μικρότερος αδελφός του Νασρουλάχ Μοχαμάντ Ομάρ Τζαρ και η μητέρα τους βασίλισσα Ντογουαγκέρ Μπίμπι Χαλιμά, που αποτελούσαν δυνητικό κίνδυνο για τον Χαμπιμπουλάχ παρέμεναν σε κατ' οίκον περιορισμό.[3]

Το επίπεδο επιρροής που διέθετε ο Νασρουλάχ οδήγησε τον Άνγκους Χάμιλτον στο βιβλίο Afghanistan το 1910 να περιγράψει τον Χαμπιμπουλάχ ως έναν κυβερνήτη με «αδύναμη θέληση» και η πιθανότητα που υπήρχε ώστε ο Νασρουλάχ να ανέλθει στον θρόνο, τον χαρακτήρισε ως «θυελλώδη θαλασσοβάτη στην αφγανική θάλασσα της εγχώριας πολιτικής».[3]

Αντιβρετανική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά το προηγούμενο ταξίδι του στην Αγγλία, ο Νασρουλάχ επέδειξε ελάχιστη συμπόνοια προς τη βρετανική εξωτερική πολιτική προς το Αφγανιστάν.

Όταν ο Αμπντούλ Ραχμάν Χαν ανέλαβε τον θρόνο του Αφγανιστάν το 1880, κληρονόμησε τους όρους της Συνθήκης της Γκανταμάκ του 1878, που κατέστησε το Αφγανιστάν βρετανικό προτεκτοράτο. Η συνθήκη, μεταξύ άλλων διατάξεων, απέδωσε τον έλεγχο των αφγανικών εξωτερικών σχέσεων στους Βρετανούς και επέτρεψε τη βρετανική αποστολή, με άλλους Ευρωπαίους, να διαμείνουν στην Καμπούλ. Ο Αμπντούλ Ραχμάν Χαν μπόρεσε να αλλάξει τους όρους της συνθήκης για ώστε να προβλέπεται πως όλα τα μέλη της βρετανικής αποστολής ήταν Ινδοί μουσουλμάνοι αν και οι τροποποιήσεις ήταν δύσκολες.[10]

Η Συνθήκη της Γκανταμάκ απαιτούσε επίσης ότι το Αφγανιστάν θα διέκοπτε τις σχέσεις του με τις ανεξάρτητες φυλές του Αφγανιστάν, εκείνες που βρισκόταν πέρα από τη γραμμή Ντουράντ. Αυτές οι φυλές είχαν προηγουμένως αποτελέσει σημαντική πηγή στρατιωτικής δύναμης για τον θρόνο του Αφγανιστάν. Όταν ο Χαμπιμπουλάχ έγινε Εμίρης, πιέστηκε από τη βρετανική κυβέρνηση να επικυρώσει τη Συνθήκη της Γκανταμάκ και αν και το έκανε με διακήρυξη το 1905, δε δεσμεύτηκε να αποσύρει την αφγανική επιρροή από τη βρετανική πλευρά της γραμμής Ντουράντ ή να διακόψει τις σχέσεις του Αφγανιστάν με τις φυλές σε αυτήν την περιοχή.[10]

Η σημασία των φυλετικών περιοχών ήταν ότι δημιούργησαν ένα φυσικό στρατιωτικό φραγμό ενάντια στους Βρετανούς, οι οποίοι απειλούσαν περιοδικά να εισβάλλουν στην περιοχή για να αντιμετωπίσουν τις ρωσικές προελάσεις από τον βορρά. Ο Νασρουλάχ Χαν παρακίνησε ενεργά τον αδελφό του Χαμπιμπουλάχ να χρησιμοποιήσει την επιρροή του Αφγανιστάν στις φυλές για την ενίσχυση της θέσης του Αφγανιστάν ενάντια στους Βρετανούς και τον προέτρεψε να καταβάλλει επιδόματα στις φυλές της γραμμής Ντουράντ παρά τη Συνθήκη της Γκανταμάκ.[10]

Την ίδια περίοδο, κατά το 1904-05, ο Σερ Λιούις Ντέιν (αργότερα κυβερνήτης της επαρχίας Παντζάμπ της Ινδίας) επιχείρησε να δημιουργήσει μια νέα βρετανική διπλωματική αποστολή στην Καμπούλ σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης. Αυτό ήταν ένα σχέδιο που ο Νασρουλάχ αντέκρουσε ανεπιτυχώς.[3]

Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914, το πολιτικό κίνημα των Νέων Αφγανών, με επικεφαλής τον δημοσιογράφο Μαχμούντ Ταρζί και τον γιο του Χαμπιμπουλάχ, Αμανουλάχ, υποστήριξε ότι το Αφγανιστάν θα έπρεπε να εισέλθει στον πόλεμο από τη γερμανοτουρκική πλευρά, απέναντι στους Βρετανούς. Σε αυτό είχαν την υποστήριξη του Νασρουλάχ και των θρησκευτικών φατριών που εκπροσωπούσε, οι οποίοι ήταν θετικά προσκείμενοι προς τους Οθωμανούς εξαιτίας της αδικαιολόγητης επιθετικότητα των Βρετανών έναντι των ισλαμικών κρατών. Παρά ταύτα, ο Εμίρης Χαμπιμπουλάχ Χαν έκρινε ότι το Αφγανιστάν ήταν πολύ φτωχό και αδύναμο για να συμμετάσχει στον πόλεμο και δήλωσε την ουδετερότητα του Αφγανιστάν προς απογοήτευση του Νασρουλάχ και των Νέων Αφγανών.

Παρ' όλα αυτά, ο Νασρουλάχ χρησιμοποίησε ενεργά την πολιτική του δύναμη για να βοηθήσει τις γερμανοτουρκικές προσπάθειες. Όταν η γερμανοτουρκική εκστρατεία Νιντερμάγιερ-Χέντιχ έφτασε στην Καμπούλ το 1915 (παρά τις υποσχέσεις προς τον αντιβασιλέα της Ινδίας ότι η αποστολή θα συλλαμβανόταν), ο Νασρουλάχ υποδέχθηκε θερμά την αποστολή, αφού ο Χαμπιμπουλάχ επιβεβαίωσε την ουδετερότητα του Αφγανιστάν. Ο Νασρουλάχ συμμετείχε στην παρουσίαση της αποστολής στον δημοσιογράφο Μαχμούντ Ταρζί, του οποίου τα κείμενα άρχισαν να παίρνουν μια ολοένα και πιο αντιβρετανική στάση. Συνέχισε επίσης να υποστηρίζει την παραμονή της αποστολής στην Καμπούλ παρά την απροθυμία του Χαμπιμπουλάχ να παράσχει σταθερή συμμαχία.[11] Τελικά το 1916 ο Νασρουλάχ πρότεινε την απομάκρυνση του Χαμπιμπουλάχ από την εξουσία και να αναλάβει τις συνοριακές φυλές σε μια εκστρατεία εναντίον των Βρετανικών Ινδιών, αλλά μέχρι τότε η αποστολή συνειδητοποίησε ότι μια τέτοια ενέργεια θα ήταν άκαρπη και αποχώρησε.[12]

Η γερμανοτουρκική αποστολή αποσύρθηκε το 1916, αλλά όχι πριν πείσει τον Χαμπιμπουλάχ ότι το Αφγανιστάν ήταν ένα ανεξάρτητο έθνος που δεν έπρεπε να παραμείνει πιστό στους Βρετανούς. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χαμπιμπουλάχ υπέβαλε αίτηση στους Βρετανούς για ευνοϊκές παροχές που προέκυψαν από την υποτιθέμενη βοήθεια του Αφγανιστάν στους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σε αυτές τις ευνοϊκές παροχές περιλαμβανόταν η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Αφγανιστάν καθώς και έδρα στη Σύνοδο Ειρήνης των Βερσαλλιών. Η Βρετανία αρνήθηκε και τα δύο αυτά αιτήματα. Ο Χαμπιμπουλάχ προσπάθησε να πραγματοποιήσει περαιτέρω διαπραγματεύσεις, αλλά προτού αυτές προχωρήσουν, δολοφονήθηκε.

Διαδοχή και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Φεβρουάριο του 1919, ο Εμίρης Χαμπιμπουλάχ Χαν πήγε σε θηρευτικό ταξίδι στην επαρχία Λαγκμάν του Αφγανιστάν. Ανάμεσά στην ακολουθία του βρισκόταν ο Νασρουλάχ Χαν, ο πρώτος γιος του Χαμπιμπουλάχ, Ιναγιατουλάχ και ο επιτελάρχης του Χαμπιμπουλάχ, Ναντίρ Χαν. Το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου 1919, ο Χαμπιμπουλάχ δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν στην σκηνή του από αγνώστους, αφήνοντας τον Νασρουλάχ διάδοχο στο αφγανικό θρόνο. Ο Νασρουλάχ αρνήθηκε αρχικά να λάβει τη θέση στον θρόνο και δήλωσε την υποταγή του στον Ιναγιατουλάχ, τον πρωτότοκο γιο του Χαμπιμπουλάχ. Ο Ιναγιατουλάχ αρνήθηκε και δήλωσε πως ο πατέρας του είχε ορίσει τον Νασρουλάχ ως κληρονόμο δικαιωματικά. Όλοι οι άνθρωποι των τοπικών φυλών δήλωσαν επίσης την υποταγή τους στον Νασρουλάχ, ο οποίος ήταν ένας ευσεβής και θρησκευόμενος άνθρωπος.[13]

Το υπόλοιπο μέρος της φατρίας του Χαμπιμπουλάχ κινήθηκε νοτιοανατολικά προς την Τζαλαλαμπάντ, και στις 21 Φεβρουαρίου 1919 έφτασε εκεί την πόλη, οπότε ο Νασρουλάχ κηρύχθηκε Εμίρης, υποστηριζόμενος από τον πρώτο γιο του Χαμπιμπουλάχ, Ιναγιατουλάχ.[14]

Μαθαίνοντας τα νέα, ο Αμανουλάχ Χαν, ο τρίτος γιος του Χαμπιμπουλάχ από την πρώτη σύζυγο του Χαμπιμπουλάχ, παρέμεινε στην Καμπούλ ως εκπρόσωπος του βασιλιά. Χρησιμοποιώντας αυτή την ευκαιρία, πήρε αμέσως τον έλεγχο του θησαυροφυλακίου στην Καμπούλ και πραγματοποίησε πραξικόπημα εναντίον του θείου του.[15] Πήρε τον έλεγχο της Καμπούλ και της κεντρικής κυβέρνησης, που κήρυξε πόλεμο εναντίον του Νασρουλάχ. Ο Νασρουλάχ δεν ήθελε αιματοκύλισμα για να γίνει ηγεμόνας. Είπε στον Αμανουλάχ ότι μπορεί να διατηρήσει την εξουσία και ότι ο ίδιος θα αυτοεξοριζόταν στη Σαουδική Αραβία. Ο Αμανουλάχ Χαν ορκίστηκε στο Κοράνι πως δε θα έπληττε τον Ννασρουλάχ αν αυτός επέστρεφε στην Καμπούλ και να κάνει ότι ο ίδιος επιθυμεί. Φοβούμενος ότι οι υποστηρικτές του Νασρουλάχ θα εξεγείρονταν κατά του Αμανουλάχ, παραβίασε τον λόγο του και φυλάκισε τον Νασρουλάχ και τους υποστηρικτές του. Στις 28 Φεβρουαρίου 1919, ο Αμανουλάχ αυτοανακηρύχθηκε Εμίρης,[14] και στις 3 Μαρτίου 1919 ο Νασρουλάχ συνελήφθη από τις δυνάμεις του Αμανουλάχ.[11]

Στις 13 Απριλίου 1919, ο Αμανουλάχ πραγματοποίησε ένα ντουρμπάρ (βασιλικό δικαστήριο υπό την εποπτεία του Αμανουλάχ) στην Καμπούλ, το οποίο εξέτασε τον θάνατο του Χαμπιμπουλάχ. Θεώρησε έναν συνταγματάρχη του στρατού του Αφγανιστάν ως ύποπτο για το έγκλημα και τον εκτέλεσε. Μέσα από κατασκευασμένες αποδείξεις, διαπίστωσε ότι ο Νασρουλάχ συνεργάστηκε στη δολοφονία.[14] Φυλάκισε τον Νασρουλάχ διά βίου,[16] και περίπου έναν χρόνο μετά τον δολοφόνησε εντόςο της βασιλικής φυλακής.[11]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Afghanistan Ameer's Prince» (PDF). New York Times (New York: The New York Times Company). 24 Μαΐου 1895. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1895/05/24/106062663.pdf. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2019. 
  2.  Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Abdur Rahman Khan» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Hamilton, Angus (1910). Afghanistan. Oriental Series. 18. Boston: J. B. Millet Company. 
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Tate, George Passman (1911). The Kingdom of Afghanistan: a historical sketch. "Times of India" offices. 
  5. 5,0 5,1 5,2 How Michael (2 Ιουλίου 2009). «When a Silloth weapons range welcomed Afghanistan royalty». Times & Star. Workington: Cumbrian Newspapers. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2019. 
  6. The Times, 17 Ιουνίου 1895
  7. «At last the Shahzada goes away» (PDF). New York Times (New York: The New York Times Company). 4 Σεπτεμβρίου 1895. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1895/09/04/103370497.pdf. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2019. 
  8. National Geographic Magazine 1921, τόμ. 39, σελ. 97
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 Saikal, Amin (2004). Modern Afghanistan: a history of struggle and survival. New York: I. B. Tauris. σελ. 256. ISBN 1-85043-437-9. 
  10. 10,0 10,1 10,2 Haroon, Sana (2007). Frontier of faith: Islam in the Indo-Afghan borderland. New York: Columbia University Press. σελ. 106. ISBN 0-2317-0013-X. 
  11. 11,0 11,1 11,2 Clements, Frank (2003). Conflict in Afghanistan: a historical encyclopedia. Santa Barbara: ABC-CLIO. σελ. 83. ISBN 1-85109-402-4. 
  12. Hughes, Thomas L (2002), The German Mission to Afghanistan, 1915–1916.German Studies Review, τόμ. 25, αρ. 3. (Οκτ., 2002), σσ. 447–476., German Studies Association, ISSN 0149-7952
  13. Molesworth, George Noble (1962). Afghanistan 1919 : an account of operations in the Third Afghan War. Asia Pub. House. σελ. 21. 
  14. 14,0 14,1 14,2 «Central Asia». The British Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2019. 
  15. Collett, Nigel (2006). The Butcher of Amritsar: General Reginald Dyer. USA: A&C Black. σελ. 295. ISBN 9781852855758. 
  16. Banuazizi, Ali· Weiner, Myron (1986). The State, Religion, and Ethnic Politics: Afghanistan, Iran, and Pakistan. Syracuse: Syracuse University Press. σελ. 45. ISBN 9780815624486. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Χαμπιμπουλάχ Χαν
Εμίρης του Αφγανιστάν
21 Φεβρουαρίου 1919 – 28 Φεβρουαρίου 1919
Διάδοχος
Αμανουλάχ Χαν