Μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο
| Μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο | |
|---|---|
 Επίχρισμα αίματος σε άτομο με μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο. Απεικονίζεται ένα ουδετερόφιλο με ελαττωμένη κοκκίωση και πυρήνα με ανωμαλία ψευδο-Pelger–Huët. Παρατηρούνται επίσης ανώμαλα ερυθρά αιμοσφαίρια που σχετίζονται εν μέρει με αφαίρεση του σπλήνα. | |
| Ειδικότητα | Αιματολογία, ογκολογία |
| Συμπτώματα | Απουσία συμπτωμάτων, αίσθημα κόπωσης, δυσκολία στην αναπνοή, αυτόματη αιμορραγία, συχνές λοιμώξεις[1] |
| Συνήθης έναρξη | ~ 70 έτη[2] |
| Παράγοντες κινδύνου | Προηγηθείσα χημειοθεραπεία, ακτινοβολία, κάποιες χημικές ουσίες όπως καπνός τσιγάρου, φυτοφάρμακα, και βενζόλιο, έκθεση σε υδράργυρο ή μόλυβδο[1] |
| Διαγνωστική μέθοδος | Εξέταση αίματος, οστεομυελική βιοψία[1] |
| Θεραπεία | Υποστηρικτική θεραπεία, φάρμακα, μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων[1] |
| Φαρμακευτική αγωγή | Λεναλιδομίδη, αντιθυμοκυτταρική σφαιρίνη, αζακιτιδίνη[1] |
| Πρόγνωση | Συνήθης επιβίωση ~2,5 έτη[1] |
| Ταξινόμηση | |
Τα μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα (ΜΔΣ) είναι μια ομάδα καρκίνων κατά την οποία οι ανώριμες μορφές των αιμοσφαιρίων στον μυελό των οστών δεν ωριμάζουν, με αποτέλεσμα να μην εξελίσσονται σε υγιή αιμοσφαίρια.[1] Στα αρχικά στάδια δεν παρατηρούνται κατά κανόνα συμπτώματα.[1] Αργότερα, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν αίσθημα κόπωσης, δύσπνοια, αυτόματηαιμορραγία ή συχνές λοιμώξεις.[1] Ορισμένοι τύποι ΜΔΣ μπορεί να εξελιχθούν σε οξεία μυελογενή λευχαιμία.[1]
Στους παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνονται η προηγηθείσα χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, έκθεση σε ορισμένες χημικές ουσίες όπως ο καπνός του τσιγάρου, τα φυτοφάρμακα και το βενζόλιο, και η έκθεση σε βαρέα μέταλλα όπως ο υδράργυρος ή ο μόλυβδος.[1] Η διαταραχή της ανάπτυξης των αιμοσφαιρίων οδηγεί σε ένα συνδυασμό χαμηλού αριθμού ερυθρών αιμοσφαιρίων, αιμοπεταλίων και λευκών αιμοσφαιρίων.[1] Σε ορισμένους τύπους ΜΔΣ παρατηρείται αύξηση των πρόδρομων (ανώριμων) μορφών των αιμοσφαιρίων, που ονομάζονται βλάστες, στο μυελό των οστών ή στο αίμα.[1] Οι κατηγορίες του ΜΔΣ βασίζονται στις συγκεκριμένες αλλαγές που παρατηρούνται στα κύτταρα του αίματος και στο μυελό των οστών.[1]
Η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει υποστηρικτική φροντίδα, φαρμακευτική θεραπεία και μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων.[1] Η υποστηρικτική φροντίδα μπορεί να περιλαμβάνει μεταγγίσεις αίματος, φάρμακα για την αύξηση της παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων και αντιβιοτικά.[1] Η φαρμακευτική θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει τα φάρμακα λεναλιδομίδη, αντιθυμοκυτταρική σφαιρίνη και αζακιτιδίνη.[1] Ορισμένα άτομα μπορούν να θεραπευτούν με χημειοθεραπεία ακολουθούμενη από μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων από δότη. [1]
Περίπου επτά ανά 100.000 άτομα έχουν προσβληθεί, ενώ περίπου τέσσερα ανά 100.000 άτομα προσβάλλονται από την πάθηση κάθε χρόνο.[2] Η τυπική ηλικία έναρξης είναι τα 70 έτη.[2] Η πρόγνωση εξαρτάται από τον τύπο των κυττάρων που επηρεάζονται, τον αριθμό των βλαστών στο μυελό των οστών ή το αίμα και τις μεταβολές που παρατηρούνται στα χρωμοσώματα των προσβεβλημένων κυττάρων.[1] Ο τυπικός χρόνος επιβίωσης μετά τη διάγνωση είναι 2,5 χρόνια.[2] Η ύπαρξη του συνδρόμου αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 1900.[3] Το σημερινό όνομα χρησιμοποιείται από το 1976. [3]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 «Myelodysplastic Syndromes Treatment (PDQ®)–Patient Version». NCI. 12 Αυγούστου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2016.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Germing, U; Kobbe, G; Haas, R; Gattermann, N (15 November 2013). «Myelodysplastic syndromes: diagnosis, prognosis, and treatment.». Deutsches Ärzteblatt International 110 (46): 783–90. doi:. PMID 24300826.
- ↑ 3,0 3,1 Hong, Waun Ki· Holland, James F. (2010). Holland-Frei Cancer Medicine 8 (στα Αγγλικά) (8 έκδοση). PMPH-USA. σελ. 1544. ISBN 9781607950141.