Μπίλι, ο Ψεύτης

Μπίλι, ο Ψεύτης
Σκηνοθεσία	Τζον Σλέσιντζερ
Παραγωγή	Τζόζεφ Τζάνι
Σενάριο	Κιθ Γουότερχαους (Μυθιστόρημα και Θεατρικό); Γουίλις Χολ (Θεατρικό)
Βασισμένο σε	Billy Liar
Πρωταγωνιστές	Τομ Κόρτενεϊ ; Τζούλι Κρίστι ; Γουίλφρεντ Πικλς ; Μόνα Γουόσμπερν
Μουσική	Ρίτσαρντ Ρόντνεϊ Μπένετ
Φωτογραφία	Denys Coop
Διανομή	Anglo-Amalgamated και Netflix
Πρώτη προβολή	15/8/1963
Κυκλοφορία	1963
Διάρκεια	98 λεπτά
Προέλευση	Ηνωμένο Βασίλειο
Γλώσσα	Aγγλικά
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η ταινία Μπίλι, ο ψεύτης (Αγγλ. Billy Liar) είναι δραματική κομεντί παραγωγής 1963, σε σκηνοθεσία Τζον Σλέσιντζερ. Πρωταγωνιστάς της ταινίας είναι ο Τομ Κόρτνεϊ,^[1] η Τζούλι Κρίστι και ο Γουίλφρεντ Πικλς.

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπίλι (Τομ Κόρτνεϊ) ένας ανεύθυνος κι ονειροπόλος νέος ζει σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Αγγλίας, όπου εργάζεται σε ένα γραφείο κηδειών. Η ανωριμότητα του νέου τον φέρνει μονίμως σε σύγκρουση με τους δικούς του κι η ζωή στη μικρή πόλη του προσφέρει ελάχιστες συγκινήσεις γι' αυτό το λόγο ονειρεύεται να φύγει για το Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του, ο Τομ ταξιδεύει με το νου του σε έναν φανταστικό κόσμο που ο ίδιος αποκαλεί Αμβροσία και στον οποίο εκείνος είναι ο βασιλιάς, ο στρατηγός ή ο ήρωας. Παράλληλα ο Μπίλι καταφέρνει να έχει ερωτική σχέση με δυο γυναίκες, ενώ είναι ερωτευμένος με μια τρίτη, τη Λιζ (Τζούλι Κρίστι). Το μέλλον του Μπίλι όμως είναι αβέβαιο, καθώς το αφεντικό του ανακαλύπτει ότι έχει σπαταλήσει χρήματα που του έχουν εμπιστευτεί για ταχυδρομικά έξοδα, ενώ το όνειρο του να φύγει για το Λονδίνο, όπου πρόκειται να γίνει διάσημος σεναριογράφος, είναι καταδικασμένο να μην πραγματοποιηθεί ποτέ.

Πληροφορίες παραγωγής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ταινία σταθμός του βρετανικού νέου κύματος (που επηρεάστηκε από το γαλλικό κινηματογράφο των αρχών της δεκαετίας του '60), βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κιθ Γουότερχαουζ. Το ύφος της ταινίας εκφράζει απόλυτα το κλίμα της εποχής, καθώς ο σκηνοθέτης της Τζον Σλέσιντζερ προσπάθησε να το αποδώσει πιστά βγαίνοντας στους δρόμους και καταγράφοντας την αγγλική πραγματικότητα και τον τρόπο ζωής, χρησιμοποιώντας ρεαλιστικούς διαλόγους που απέδιδαν τον τρόπο ομιλίας του '60 ενώ ακούστηκαν για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη και λέξεις απαγορευμένες. Η αλλαγή στο χώρο του κινηματογράφου ήταν πλέον εμφανής και τα εσωτερικά γυρίσματα σε κινηματογραφικά πλατό καθώς και ο θεατρικός τρόπος γραφής και παιξίματος είχαν δώσει τη θέση τους στο Σινεμά της αλήθειας. Το μυθιστόρημα είχε ήδη μεταφερθεί στο θέατρο με πρωταγωνιστή τον Άλμπερτ Φίνεϊ, αλλά ο σκηνοθέτης της ταινίας προτίμησε να αναθέσει τον κεντρικό ρόλο στον Τομ Κόρτνεϊ που ήταν αναπληρωτής του Φίνεϊ στη θεατρική παράσταση. Ο Σλέσιντζερ προτίμησε τον Κόρτνεϊ, καθώς είχε λιγότερο επιβλητική παρουσία από τον Φίνεϊ και μπορούσε να πείσει ευκολότερα ως ονειροπόλος. Η ταινία λειτούργησε θετικά τόσο στην καριέρα του Σλέσιντζερ, που ανέλαβε παγκόσμια αναγνώριση κι επρόκειτο να κάνει εκπληκτικά πράγματα τόσο όσον αφορά το βρετανικό κινηματογράφο, όσο και στο Χόλιγουντ κατά τις δεκαετίες '60 και '70 (Ντάρλινγκ (Darling), Ο καουμπόϊ του μεσονυχτίου (Midnight Cowboy, 1969), Καταραμένη Κυριακή (Sunday Bloody Sunday, 1971) και Ανθρωποκυνηγητό (Marathon Man, 1976)), όσο και στην καριέρα της Τζούλι Κρίστι που έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα κι έγινε σύμβολο της ποπ κουλτούρας της δεκαετίας του '60 (παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται μόλις 12 λεπτά στην ταινία). Η Κρίστι βρισκόταν σε κατάσταση πανικού κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, καθώς αισθανόταν ότι ήταν ακατάλληλη για το ρόλο. Έτσι ο Σλέσιντζερ αποφάσισε να γυρίσει τη σκηνή της πρώτης εμφάνισης της Λιζ (Κρίστι) στο δρόμο, μια τακτική που χαρακτηρίζει το σινεμά της αλήθειας της περιόδου. Οι περαστικοί δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους πάνω από την Κρίστι κι οι αντιδράσεις τους καταγράφηκαν από τον σκηνοθέτη.

Διαχρονικότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1999 το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 76η θέση στη λίστα με τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών, ενώ το 2004 το περιοδικό Total Films κατέταξε την ταινία στην 12η θέση στη λίστα με τις καλύτερες βρετανικές ταινίες όλων των εποχών.