Μουσείο Σολωμού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 37°47′18.488″N 20°53′55.406″E / 37.78846889°N 20.89872389°E / 37.78846889; 20.89872389

Μουσείο Σολωμού
Χάρτης
Είδοςμουσείο
ΔιεύθυνσηPlaza Agios Markos, 15 και Πλατεία Αγίου Μάρκου, 15
Γεωγραφικές συντεταγμένες37°47′18″N 20°53′55″E
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Ζακύνθου
ΤοποθεσίαΖάκυνθος
ΧώραΕλλάδα
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος

Το Μουσείο Σολωμού, επισήμως γνωστό ως Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στον Διονύσιο Σολωμό και τον Ανδρέα Κάλβο. Βρίσκεται στην πλατεία Αγίου Μάρκου, στα βόρεια της Ζακύνθου[1]. Το μουσείο διαθέτει έργα τοπικής τέχνης από τον 18ο και 19ο αιώνα, γλυπτά, μουσικά όργανα σύγχρονα στους επιφανούς Ζακυνθίων και κεραμικά. Υπάρχουν επίσης πορτρέτα αφιερωμένα στους πιο σημαντικούς ανθρώπους του νησιού[2].

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διονύσιος Σολωμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Διονύσιος Σολωμός

Ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 - 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Έλληνας ποιητής γεννημένος στη Ζάκυνθο. Μεταξύ των πιο σημαντικών έργων του είναι ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, του οποίου οι δύο στροφές αποτελούν μέρος του εθνικού ύμνου της Ελλάδας. Το 1828 μετακόμισε στην Κέρκυρα για να γίνει ποιητής.

Ανδρέας Κάλβος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Ανδρέας Κάλβος

Ο Ανδρέας Κάλβος (1 Απριλίου 1792 - 3 Νοεμβρίου 1869) γεννήθηκε στη Ζάκυνθο (υπό την κυριαρχία της Βενετική Δημοκρατία). Δημοσίευσε πέντε τόμους ποίησης και δράματος[3].

Το 1811 έγραψε τον Ιταλικό Ύμνο του στον Ναπολέοντα, στο Λιβόρνο, ένα πολεμικό ποίημα που αργότερα αρνήθηκε (έτσι γνωρίζουμε την ύπαρξή του, αφού το ίδιο το ποίημα δεν σώθηκε). Έζησε επίσης για μερικούς μήνες στην Πίζα, όπου εργάστηκε ως γραμματέας. και μετά μετακόμισε στη Φλωρεντία, το κέντρο της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής της εποχής.

Το 1812 πέθανε ο πατέρας του και τα οικονομικά του Κάλβου επηρεάστηκαν βαθιά. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς συναντήθηκε επίσης με τον Ugo Foscolo, τον πιο διακεκριμένο Ιταλό ποιητή και λόγιο της εποχής και, όπως ο Calvos, κάτοικος της Ζακύνθου. Ο Foscolo έδωσε στον Κάλβο μια θέση ως αντιγράφος του. Υπό την επιρροή του Foscolo, ο Κάλβος ανέλαβε τον νεοκλασικισμό, τα αρχαϊκά ιδανικά και τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Το 1813 ο Κάλβος έγραψε τρεις τραγωδίες στα ιταλικά: Θηραμένη, Δαναΐδες και Ιππία. Επίσης ολοκλήρωσε τέσσερις δραματικούς μονολόγους, με νεοκλασικό στυλ.

Στο τέλος του 1813, λόγω των «προηγμένων» προβολών του, ο Foscolo πήγε στη Ζυρίχη. Ο Κάλβος ήταν ακόμα στη Φλωρεντία, όπου έγινε ξανά δάσκαλος. Το 1814 έγραψε μια άλλη ιταλική ωδή, με τίτλο «Οι Ιωνίοι», εκφράζοντας τη συμπάθειά του για την κατάσταση των συμπατριωτών του, και σε αυτήν την περίοδο έκανε μια προσεκτική μελέτη των έργων του Ρουσσώ. Επίσης, προφανώς, ξεκίνησε μια ερωτική σχέση με μια γυναίκα.

Το 1816 ο Κάλβος έσπασε τη σχέση τους και πήγε να συμμετάσχει με τον Foscolo στην Ελβετία. Τότε έμαθε επίσης ότι η μητέρα του είχε πεθάνει ένα χρόνο νωρίτερα, κάτι που τον λυπεί βαθιά, όπως φαίνεται στην Ωδή του μέχρι θανάτου.

Στα τέλη του 1816, οι δύο ποιητές ταξίδεψαν μαζί στη Μεγάλη Βρετανία και συνέχισαν στο Λονδίνο μέχρι τον Φεβρουάριο του 1817, όταν, για έναν άγνωστο λόγο, μάλωσαν και χώρισαν. Ο Κάλβος έβγαλε μια ζωντανή διδασκαλία ιταλικών και ελληνικών και μεταφράζει την αγγλικική λειτουργία σε ιταλικά και ελληνικά. Το 1818 και το 1819 έδωσε διαλέξεις για την προφορά των αρχαίων ελληνικών. Συνέθεσε και δημοσίευσε μια ελληνική γραμματική με τίτλο Ιταλικά μαθήματα, σε τέσσερα μέρη και ασχολήθηκε με τη σύνταξη ενός ελληνο-αγγλικού λεξικού[4].

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Μουσείο Σολωμού & Επιφανών Ζακυνθίων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2020. 
  2. «Museums of Zakynthos». zanteisland.com (στα Αγγλικά). 
  3. Dialismás, Stéfanos (1988). «Εισαγωγή». Ανδρέας Κάλβος, Ωδαί. Fundación de Costas y Eleni Uranis. σελίδες 9–10. 
  4. Konidis, Porfiris (1992). Ο Ανδρέας Κάλβος καρμπονάρος. Η μυστική δίκη των καρμπονάρων της Τοσκάνης. σελίδες 28–49. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]