Μαύρο Παρεκκλήσι
Το "Μαύρο Παρεκκλήσι" (Γερμανικά: Schwarze Kapelle, Αγγλικά: Black orchestra), ήταν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε από τη Γκεστάπο για να αναφερθεί σε μια ομάδα συνωμοτών στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις που σχεδίαζαν να ανατρέψουν τον Αδόλφο Χίτλερ. [1] Στην ομάδα συμμετείχαν πολλοί ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της Βέρμαχτ.
Σε αντίθεση με το Κόκκινο Παρεκκλήσι, το σοβιετικό δίκτυο πληροφοριών στο Τρίτο Ράιχ, τα μέλη της ομάδας ήταν αριστοκρατικής καταγωγής, είχαν περιφρόνηση για την ιδεολογία του ναζιστικού κόμματος και ήταν πολιτικά πιο κοντά στους Δυτικούς συμμάχους. Ο κύριος άξονας των δραστηριοτήτων της ομάδας ήταν συγκεντρωμένος στη γραμμή Παρίσι - Βερολίνο - Σμολένσκ.
Μέλη ομάδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το "μαύρο παρεκκλήσι" είχε μέλη σε όλο τον γερμανικό στρατό και την κυβέρνηση. Εκείνοι που θεωρούνται ότι ήταν ενεργοί με την ομάδα ενδεικτικά είναι:
- Ούλριχ φον Χάσελ (1881-1944), Γερμανός πρεσβευτής στη Ρώμη
- Καρλ Φρίντριχ Γκέρντελερ (1884-1945), δήμαρχος της Λειψίας
- Στρατηγός Λούντβιχ Μπεκ (1880-1944), τέως αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΟΚΗ)
- Ντίτριχ Μπόνχεφερ (1906-1945), Λουθηρανός πάστορας και συγγραφέας
- Ναύαρχος Βίλχελμ Κανάρις (1887-1945), επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής κατασκοπείας (Άμπβερ)
- Στρατηγός Χανς Όστερ (1887-1945), αναπληρωτής επικεφαλής της Άμπβερ
Δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα μέλη της οργάνωσης ήταν πατριώτες Γερμανοί, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τα ανώτερα κλιμάκια της Βέρμαχτ και της Άμπβερ, που φοβούνταν ότι οι πολιτικές του Χίτλερ θα κατέστρεφαν τη χώρα.
Με την ανατροπή του Ναζιστικού Κόμματος ήλπιζαν να διατηρήσουν τη γερμανική κυριαρχία. Μέσα από την Άμπβερ του Ναυάρχου Κανάρις ήρθαν σε επαφή με τους ομολόγους τους στη Βρετανία και σε άλλα έθνη των συμμάχων, όπως και σε διάφορα ουδέτερα έθνη.
Οι συνωμότες δεν επιζητούσαν αναγκαστικά την επανένταξη της Γερμανίας στην οικογένεια των ειρηνικών και δημοκρατικών εθνών. Αν μη τι άλλο, προσπάθησαν να εδραιώσουν τα οφέλη που είχε ήδη κάνει η Γερμανία υπό τον Χίτλερ.
Έτσι, αν και ο Χίτλερ είχε κάνει τη Γερμανία την πιο κυρίαρχη δύναμη του κόσμου, οι συνωμότες φοβούνταν ότι ο Φύρερ θα κατέστρεψε τελικά αυτή την κυριαρχία. Οι συμμαχικοί αξιωματούχοι αναγνώρισαν, περισσότερο από τους ίδιους τους συνωμότες, ότι οι στόχοι των συνωμότων δεν ήταν αναγκαστικά εκείνοι των συμμάχων. Ήσαν επίσης απρόθυμοι να δεχτούν την αξιοπιστία της οργάνωσης, πιστεύοντας ότι ήταν ένα μέτωπο κατά της Γκεστάπο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Επιχείρηση Βαλκυρία στο Cambrige Library (Αγγλικά) ανακτήθηκε 16 Αυγούστου 2019
Βιβλιογραφικές πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- (Γερμανικά) Herfeldt, Olav. Schwarze Kapelle. Spionage und Widerstand. Die Geschichte der Widerstansgruppe um Admiral Wilhelm Canaris. Augsburg: Weltbild, 1990. (ISBN 978-3-89350-077-2)
- Brown, Anthony Cave (1975). Bodyguard of Lies. New York: Harper & Row. ISBN 978-0-06-010551-8.
- Shirer, William L (1960). The Rise and Fall of the Third Reich: A History of Nazi Germany. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-62420-0.