Μαρδαΐτες
Οι Μαρδαΐτες ήταν Έλληνες Ορθόδοξοι της σημερινής περιοχής της Συρίας και του Λιβάνου.[1] Έμφανίστηκαν και έδρασαν κατά τους Αραβοβυζαντινούς πολέμους. Επέδειξαν αξιοθαύμαστη πίστη στους Έλληνες αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης. Η δράση τους ήταν αυτή που ουσιαστικά εξανάγκασε τους Άραβες σε ειρήνη και την επιβολή ετήσιου χρηματικού φόρου υποτέλειας που περιελάμβανε το ήμιση από τις φορολογικές εισφορές περιοχών που έλεγχαν θεωρητικά οι Άραβες.[1] Της Κύπρου, της Αρμενίας, της Ιβηρίας και του Καυκάσου.
Αυτή η υπακοή στις εντολές του Ελληνορθόξου Βυζαντίου αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη για την εθνική καταγωγή τους. Αν ήταν Μαρωνίτες, Μονοφυσίτες ή Μιαφυσίτες που είχαν εχθρότητα προς τους Ορθόδοξους Έλληνες της Συρίας και της Παλαιστίνης και την κεντρική κυβέρνηση στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα υπάκουαν στις εντολές του να κάνουν πόλεμο ή ειρήνη με τους νέους μουσουλμάνους Άραβες κατακτητές.[1] Το ίδιο επιχείρημα προβάλλεται κατά του να ήταν μουσουλμάνοι Άραβες ληστές ή αποστάτες. Δεν θα έδειχναν τέτοια αφοσίωση σε έναν ορθόδοξο Έλληνα αυτοκράτορα. Οι Μαρωνίτες, Μονοφυσίτες και Μιαφυσίτες ήταν Συριακής καταγωγής έναντι των Ορθοδόξων της Συρίας και της Παλαιστίνης που η καταγωγή τους ήταν ελληνική, ως απόγονοι των Ελλήνων του μεγάλου εποικισμού των ελληνιστικών χρόνων.[1]
Τα γλωσσικά στοιχεία υποστηρίζουν επίσης την θεωρία της ελληνικής καταγωγής τους. Το όνομα Μαρδαΐτες απαντάται σε χρήση σε περιοχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας τουλάχιστον μέχρι τον 10ο αιώνα.[1] Ήταν συνώνυμο του απελάτη, που συναντάται στα ελληνικά λαϊκά και επικά ποιήματα (ακρίτες).
Τέλος, ενδεικτικό της καταγωγής και της εντοπιότητάς τους είναι ότι μετά την υπογραφή της πρώτης συνθήκης ειρήνης μεταξύ των Βυζαντινών και των Αράβων, παρέμειναν στη γη τους εντός της Αραβικής πλέον Συρίας.[1] Δεν αποτελούσαν δηλαδή στρατό που είχε σταλεί από άλλες περιοχές του Βυζαντίου. Μετακινήθηκαν σε διάφορες περιοχές της Βυζάντινής αυτοκρατορίας με την σύναψη νέας συνθήκης ειρήνης επί αυτοκράτορα Ιουστινιανού Β.