Μάριος Πράσινος
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Μάριος Πράσινος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Mario Prassinos (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 30 Ιουλίου 1916 Κωνσταντινούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία (Τουρκία) |
| Θάνατος | 29 Οκτωβρίου 1985 (69 ετών) Εγκαλιέρ (Eygalières), Γαλλία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[1] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Λύκειο Κοντορσέ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[2] χαράκτης[3] καλλιτέχνης γραφικών τεχνών[2] εικονογράφος[2] γλύπτης[2] σκιτσογράφος[4] καλλιτέχνης της κλωστοϋφαντουργίας[5] |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Ζιζέλ Πράσινος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Croix de Guerre, Γαλλία Chevalier de Ordre national la Legion d’honneur, Γαλλία, 1966 Officier des Ordre des Arts et des Lettres, Γαλλία, 1980 |
| Υπογραφή | |
 | |
Ο Μάριος Πράσινος ήταν Έλληνας ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1916, μεγάλωσε όμως και σπούδασε στο Παρίσι, όπου και βρέθηκε με την οικογένειά του μετά τα γεγονότα του 1922. Το 1932 εγγράφεται στην Ecole des Langues Orientales και αρχίζει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Κλεμάν Σερβώ (Clement Serveau). Δύο χρόνια αργότερα ξεκινά η φοίτησή του στη Faculte des Lettres στο Παρίσι, ενώ ήδη, τόσο ο ίδιος όσο και η αδελφή του Γκιζέλ η οποία έχει μόλις δημοσιεύσει κείμενά της σε περιοδικές εκδόσεις όπως τα "Documents 34" και "Minotaure", κινούνται στον ευρύτερο κύκλο των σουρεαλιστών. Επαφές με ανθρώπους του θεάτρου, σχέδια και εξώφυλλα για εκδόσεις, το διαρκές ενδιαφέρον του για την υπέρβαση των ορίων μεταξύ γνώσης και ενόρασης, φυσικού και μεταφυσικού κόσμου, η αντιμετώπιση της ζωγραφικής ως γραφής, είναι τα στοιχεία που ορίζουν τις βασικές κατευθύνσεις της δουλειάς του, που διαμορφώνουν το στίγμα της και προδιαγράφουν τα ερωτήματα, με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπος, από τα ήδη σουρεαλιστικής διάθεσης πρωιμότερα έργα του, προσωπογραφίες και αυτοπροσωπογραφίες, έως τις -εσωστρεφούς διάθεσης-πραγματεύσεις του φυσικού τοπίου, μετά την εγκατάστασή του στην Εγκαλιέρ (Eygalières) στη Νότια Γαλλία.
Η πρώτη ατομική του έκθεση έγινε το 1938 στη γκαλερί του Pierre Vorms, ο οποίος και τον είχε ανακαλύψει στο Salon des Surindependants. Την ίδια χρονιά παντρεύεται τη Yolande Borelly. Στη διάρκεια του πολέμου θα ξεκινήσει η συνεργασία του με τις εκδόσεις N.R.F. (Gallimard), θα συναντήσει τον Albert Camus και τον Jean-Paul Sartre, και θα εικονογραφήσει το "Le Mur" του τελευταίου με έγχρωμα χαρακτικά. Σε συνεργασία με τον Raymond Queneau, το 1946, εκδίδει το "L’instant fatal", διακοσμημένο με δικά του χαρακτικά, και, την επόμενη χρονιά κάνει τα κοστούμια για το έργο του Paul Claudel "Tobie et Sara", που ανέβασε ο Jean Vilar στο φεστιβάλ της Avignon. Με τον Vilar θα ξανασυνεργαστεί το 1954 για τα σκηνικά και τα κοστούμια του "Μάκβεθ". Το 1951 φιλοτεχνεί τις πρώτες ταπισερί και αγοράζει το σπίτι στην Εγκαλιέρ, όπου πρόκειται να ζήσει μέχρι το θάνατό του. Από το 1949 έχει τη γαλλική υπηκοότητα.
Το 1953 είναι η χρονιά που θα εικονογραφήσει με ξυλογραφίες και χαλκογραφίες το ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε "The Raven" (Το Κοράκι) και το 1955 έκάνε την πρώτη, από τις πολλές που θα ακολουθήσουν στον ίδιο χώρο, ατομική του έκθεση στην Galerie de France. Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 θα ταξιδέψει στην Ελλάδα, έχει ήδη ξεκινήσει να μελετά συστηματικά το τοπίο.
Μέσα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 πραγματοποιεί εκθέσεις εντός και εκτός Γαλλίας, συνεχίζει την ενασχόλησή του με τις εκδόσεις (το 1973 οι εκδόσεις Gallimard εκδίδουν το βιβλίο του "Les Pretextats") και τον κόσμο του θεάτρου (σχεδιάζει το 1969 τα σκηνικά και τα κοστούμια για το μπαλέτο "Eonta" του Ι. Ξενάκη). Αναγορεύεται επίσης Ιππότης των Τεχνών και των Γραμμάτων και Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής. Το 1980 εκθέτει στο Grand Palais τις σειρές "Paysages Turcs" (την οποία δουλεύει από τις αρχές της δεκαετίας του 1970) και «Σινδόνες". Τα επόμενα χρόνια οργανώνονται αναδρομικές εκθέσεις του έργου του στη Γαλλία και στην Ελλάδα, ενώ, ένα χρόνο μετά το θάνατό του, το 1986, ολοκληρώνεται η τοποθέτηση έντεκα μεγάλων ζωγραφικών συνθέσεων στην εκκλησία Notre Dame de Pitie.
Εκθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| ΚΥΡΙΕΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ |
|---|
| 1938: Παρίσι, Γκαλερί Billiet-Vorms |
| 1944: Παρίσι, Galerie de la Pleiade N.R.F. |
| 1948: Παρίσι, Γκαλερί Billiet-Caputo |
| 1950: ΗΠΑ, Νέα Υόρκη, Perspectives Gallery |
| 1952: Βέλγιο, Βρυξέλλες, Γκαλερί Apollo |
| 1953: Παρίσι, Galerie de France και στη συνέχεια 1955, 1957, 1960, 1964, 1966, 1972, 1976 |
| 1958: Ιταλία, Μιλάνο, Galleria Blu |
| 1961: Νορβηγία, Όσλο, Γκαλερί Haaken Chateau Grimaldi, Μουσείο της Αντίμπ |
| 1962: Αιξ-αν-Προβάνς, Γκαλερί Spinazzola |
| 1963: Ολλανδία, Gemmentemuseum του Arnhem και Μουσείο του Haarlem Ελβετία, Μουσείο της Λα Σο ντε Φον |
| 1964: Ελβετία, Ζυρίχη, Γκαλερί Colette Ryter και στη συνέχεια, 1967, 1971, 1973 |
| 1965: Χάβρη, Νέο Μουσείο Καλών Τεχνών |
| 1966: Αθήνα, Γκαλερί Μέρλιν |
| 1968: Μασσαλία, Μουσείο Cantini |
| 1970: ΗΠΑ, Chicago Arts Club Αρλ, Μουσείο Reattu |
| 1971: Σεν-Ρεμί-ντε-Προβάνς, Γκαλερί Noella Gest |
| 1972: Ισπανία, Ateneo της Μαδρίτης |
| 1973: Αθήνα, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών και στη συνέχεια, το 1978 |
| 1974: Βασιλική Μονή στο Σεν Μαξιμέν, Ίδρυμα Ρουαγιομόν, Αββαείο του Σενάνκ Αρλ, Αββαείο του Μονμαζούρ |
| 1979: Αθήνα, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών |
| 1980: Παρίσι, Galeries Nationales du Grand Palais |
| 1983: Αιξ-αν-Προβάνς, Presence Contemporaine, αναδρομική έκθεση |
| 1984: Ομπυσόν, Νομαρχιακό Μουσείο της Ταπισερί, αναδρομική έκθεση Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Παλάτι των Μεγάλων Μαγίστρων στη Ρόδο, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, Αθήνα Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα και στη συνέχεια, 2007 |
| 1986: Σεν-Ρεμί-ντε-Προβάνς, εγκαίνια της δωρεάς του Μάριου Πράσινου στο γαλλικό Κράτος και στη συνέχεια, ετήσιες εκθέσεις |
| 1987: Κάννες, OMAC, Λα Μαλμεζόν |
| 1988: Βέλγιο, Βρυξέλλες, Μουσείο Βαν Ελσέν της Ιξέλ, αναδρομική έκθεση Ανζέ, Μουσείο της Ταπισερί Ζαν Λυρσά |
| 1989: Παρίσι, Γκαλερί Inard, ταπισερί, αναδρομική έκθεση |
| 1991: Παρίσι, Pavillon des Arts, αναδρομική έκθεση Αθήνα, Γκαλερί Titanium |
| 1995: Παρίσι, Γκαλερί Thessa Herold και το 1997 |
| 1996: Αιξ-αν-Προβάνς, Espace 13 |
| 1998: Αλμπί, Μουσείο Τουλούζ Λοτρέκ Ισσουντέν, Musee de l’Hospice Saint-Roch, αναδρομική έκθεση |
| 1999: Αρλ, Μουσείο Reattu, άνοιγμα αίθουσας μόνιμης έκθεσης |
| 2000: Παρίσι, Γκαλερί Etats d’Art και το 2005 |
| 2001: Άνδρος, Ίδρυμα Κυδωνιέως |
| 2005: Μασσαλία, Γκαλερί Andre Dimanche |
| 2006: Παρίσι, Γκαλερί La Hune-Brenner |
| 2009: Ομπάν, Chapelle des penitents noirs |
| 2011: Αθήνα, Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα |
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 4721. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /70989. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ 63090. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ «Zonder titel». Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2021.
- ↑ rkd
.nl /nl /explore /artists /64661. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2023.