Μάριος Λοβέρδος (γλύπτης)
| Μάριος Λοβέρδος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Μάριος Λοβέρδος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1926 Αθήνα |
| Θάνατος | 2016 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά Αγγλικά Γαλλικά Αραβικά |
| Σπουδές | Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | γλύπτης |
| Αξιοσημείωτο έργο | Ηρώο Νότη Μπότσαρη Προτομή του Νότη Μπότσαρη, Ιωάννινα Προτομή του Νότη Μπότσαρη, Μεσολόγγι |
Ο Μάριος Λοβέρδος (Αθήνα, 13 Απριλίου 1926 - 10 Δεκεμβρίου 2016) υπήρξε κορυφαίος Έλληνας γλύπτης, ο πλέον βραβευμένος σε Ελλάδα και εξωτερικό με σημαντικό και διαχρονικό έργο. Το έργο του χωρίζεται σε δύο ενότητες: την απεικόνιση υπαρκτών προσώπων, ιστορικών και άλλων, με στοιχεία ρεαλισμού και τη δημιουργία εξαϋλωμένων μορφών, ολόγλυφων και ανάγλυφων, με στοιχεια ιμπρεσιονισμού. Δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της γλυπτικής τέχνης από το 1960 μέχρι το 1990.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο διάσημος γλύπτης Μάριος Λοβέρδος, γιος του γνωστού Κεφαλλονίτη τραπεζίτη Ιωάννη Λοβέρδου, ιδρυτή της Λαϊκής Τράπεζας της Ελλάδος, και της ποιήτριας-χρονογράφου- δημοσιογράφου Μαρίας Λοβέρδου-Καζάζη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926 και απεβίωσε πλήρης ημερών τον Δεκέμβριο του 2016 σε ηλικία 90 ετών. Κατά τη διάρκεια των παιδικών και εφηβικών του χρόνων, τόσο αυτός, όσο και ο μεγαλύτερος αδερφός του Σωκράτης, ως γόνοι κοσμοπολίτικης οικογένειας, είχαν την τύχη να ταξιδέψουν ανά τον κόσμο αλλά και να ζήσουν για μεγάλο διάστημα στην Αλεξάνδρεια και στο Κάϊρο της Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να δεχτεί από νεαρή ηλικία πολυπολιτισμικές επιρροές και αντιλήψεις. Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, σημειώνοντας εντυπωσιακές επιδόσεις στη σκοποβολή και στην πυγμαχία. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής εντάχθηκε στον αντιστασιακό αγώνα μαζί με τον αδερφό του επιδεικνύοντας πλούσια δράση, ενώ αργότερα υπηρέτησε τον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος αξιωματικός. Το 1948 παντρεύτηκε την αδερφή του κορυφαίου Έλληνα ηθοποιού Αλέκου Αλεξανδράκη, Μαρία (Μάνια) Αλεξανδράκη (1927-2008), με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη (1951-2018) και τον Βάσσια (1956-2007).
Καλλιτεχνικό Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σπούδασε στην «Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών» της Αθήνας με καθηγητές τον Μιχάλη Τόμπρο και τον Ιωάννη Παππά. Μετά την αποφοίτησή του δίδαξε Σχέδιο, Ζωγραφική και Γλυπτική στο «Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη», στην «Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών» της Αθήνας καθώς και ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλές Σχολές Καλών Τεχνών του εξωτερικού. Υπήρξε μέλος του «Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος» από το 1957. Παρ’ όλη την έφεσή του στο Σχέδιο και στη Ζωγραφική, η Γλυπτική τον κέρδισε από πολύ νωρίς. Υπήρξε εκ των κορυφαίων Ελλήνων γλυπτών με πλούσιο έργο και σημαντικότατες διεθνείς και εθνικές διακρίσεις. Βραβεύτηκε με το Εθνικό Βραβείο Γλυπτικής «Αλέξανδρος Διομήδης» από την «Ακαδημία Αθηνών» (1971), με το Διεθνές βραβείο γλυπτικής “Prix Banque de Paris et des Pays Bas” από το «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Τέχνης και Αισθητικής» στις Βρυξέλλες (1971), με το Διεθνές βραβείο “Premier Prix de Sculpture Chapman” από το «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Τέχνης και Αισθητικής» στις Βρυξέλλες (1975) και με τιμητικό δίπλωμα από τον «Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών» για την προσφορά του στις Τέχνες (1977). Στο πλουσιότατο καλλιτεχνικό του έργο εντάσσονται Ηρώα και Μνημεία σε κάθε γωνιά της Ελλάδας ( Ηρώο Νότη Μπότσαρη στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, στο Α’ Κοιμητήριο Αθηνών (Προτομή Κατίνας Παξινού), στα Ιωάννινα, στο Μεσολόγγι, στη Ναύπακτο, στην Τρίπολη (προτομή Θεοδώρου Κολοκοτρώνη), στο Κρανίδι Πελοποννήσου (προτομή Ήρωα παπά-Αρσένη, κλπ. Το έργο του γλύπτη Μάριου Λοβέρδου παρουσιάστηκε κατ’ επανάληψη σε άπειρες ατομικές και ομαδικές, διεθνείς και εθνικές, εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με τεράστια επιτυχία, ενώ έργα του βραβεύτηκαν δεκάδες φορές σε εθνικούς και διεθνείς Διαγωνισμούς Γλυπτικής. Από το 1967 μέχρι και τον θάνατο του, τα έργα του εκτίθεντο κατ’ αποκλειστικότητα σε διαρκή έκθεση γλυπτικής στην “ART GALERY” τού ξενοδοχείου “HILTON of ATHENS” στην Αθήνα. Οι ατομικές του εκθέσεις γλυπτικής σε Ευρώπη και Αμερική αποτέλεσαν σημαντικότατα διεθνή καλλιτεχνικά γεγονότα και έτυχαν θριαμβευτικών κριτικών και διεθνών διακρίσεων. Ειδικότερα οι ατομικές εκθέσεις του καλλιτέχνη στο Λονδίνο, στο Παρίσι (Biennale Μουσείο Ροντέν 1978), στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο (CNA Center), στην Αλεξάνδρεια (Biennale 1973), στη Γενεύη (“Bronze Galery” 1985 και “Galery Cluny” 1987), στο Βερολίνο, στο Μονακό (1972), στις Βρυξέλλες (1971 και 1975) καθώς και οι ατομικές εκθέσεις του στην Αθήνα (γκαλερί “Αργώ” 1964 και 1979) (γκαλερί “Ζυγός” 1965), στο Ζάππειο Μέγαρο (1965), στην αίθουσα “Παρνασσός”(1971), στο Αμερικανικό Κολέγιο (1971), Εθνική Πινακοθήκη (1976 και 1993) κ.α. υπήρξαν εντυπωσιακά και αξιοσημείωτα καλλιτεχνικά γεγονότα που άφησαν εποχή στον χώρο της διεθνούς Γλυπτικής. Το 1993-1994 εντάχθηκε στην παγκόσμια έκδοση του “WHO’S WHO IN INTERNATIONAL ART” με τους 100 σημαντικότερους καλλιτέχνες του κόσμου. Σήμερα, έργα του Μάριου Λοβέρδου ευρίσκονται ή εκτίθενται στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, στην Εθνική Γλυπτοθήκη-Πινακοθήκη της Ελλάδας, στο Πεδίον του Άρεως, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ίω. Βορρέ, στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη, σε κορυφαίες γλυπτοθήκες-γκαλερί του εξωτερικού και σε πλήθος ιδιωτικών, δημοσίων και δημοτικών συλλογών στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.[1][2]
Για το έτος 2019, προγραμματίζεται έκθεση γλυπτών του Μάριου Λοβέρδου τα αποκλειστικά δικαιώματα των οποίων ανήκουν πλέον στους ανηψιούς του κ.κ. Βάσσια Αλεξανδράκη, Ιωάννα-Johanna Αλεξανδράκη-Bulic και Τάκη Λοβέρδο.
Η εκτίμηση του Έργου του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μάριος Λοβέρδος, εκ των κορυφαίων Ελλήνων γλυπτών με διεθνή αναγνώριση, υπήρξε πάντα πρωτοπόρος και ανθρωποκεντρικός καλλιτέχνης. Όταν κάποτε ερωτήθηκε από ξένο δημοσιογράφο Τέχνης για τον λόγο ύπαρξης της Γλυπτικής απάντησε αφοπλιστικά ότι “τα γλυπτά έχουν την ικανότητα να σταματούν τον χρόνο και να τον διαιωνίζουν”! Πράγματι, το έργο του Μάριου Λοβέρδου υπηρέτησε πιστότατα αυτή τη ρήση αφού σ’ αυτό υπάρχουν διάχυτα και αρμονικά δεμένα μεταξύ τους στοιχεία αρχαϊσμού, σπιριτουαλισμού, εξπρεσιονισμού, ρεαλισμού και ιδεαλισμού. Πρόκειται για ένα νεωτεριστικό ύφος γλυπτικής Τέχνης, έξω από τα συνηθισμένα νοητικά όρια, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ κλασσικών αξιών και εξπρεσιονιστικής υπέρβασης, με αρμονία ρυθμού στη στάση και στην κίνηση, εκφράζοντας συμβολικά πρότυπα ιδανικών και επικοινωνίας, με ξεχωριστή πλαστική απόδοση. Τα στοιχεία αυτά καθιστούν τα γλυπτά του Μάριου Λοβέρδου διαχρονικά, μοντέρνα και επίκαιρα, εκπέμποντας με τον πλέον διακριτό τρόπο τις αναμφισβήτες πνευματικές και συναισθηματικές διεργασίες που πραγματοποιούνται τελετουργικά και ζυμώνονται καταλυτικά στον ευαίσθητο εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη. Η εσωτερική βιωματική πνευματική αύρα των έργων του Μάριου Λοβέρδου αποτυπώνει υποδειγματικά τον συγκερασμό της ανατομικής, κινητικής και καλλιτεχνικής αναλογίας από τον χώρο των ρεαλιστικών νόμων, με τον χώρο των νόμων του υπερβατικού οραματικού επιπέδου, μεταδίδοντας με διαχρονικά πρωτοποριακό τρόπο κλασσικά εσωτερικά μηνύματα έντονης πνευματικότητας και εσωτερισμού, τόσο στο εκάστοτε παρόν, όσο και στο εκάστοτε νεωτεριστικό μέλλον.[3]