Κόμμα Εργαζομένων (Βραζιλία)
Κόμμα Εργαζομένων Partido dos Trabalhadores | |
---|---|
Συντομογραφία | PT, ΚΕ |
Πρόεδρος | Γκλέιζι Χόφμαν |
Επίτιμος πρόεδρος | Λούλα ντα Σίλβα |
Ίδρυση | 10 Φεβρουαρίου 1980 |
Έδρα | 1. Στο Σάο Πάολο 2. Στη Μπραζίλια |
Μέλη (2020) | 1.534.315 [1] |
Ιδεολογία | Σοσιαλδημοκρατία[2] |
Πολιτικό φάσμα | Κεντροαριστερά[3][4] ως αριστερά[5][6] |
Διεθνής προσχώρηση | Προοδευτική συμμαχία[7] |
Χρώματα | Κόκκινο Λευκό |
Α.Τ. Α.Δ.Ε | 13 |
Κυβερνήτες | 4 / 27 |
Δήμαρχοι[8] | 256 / 5.570 |
Ομοσπονδιακή Γερουσία | 6 / 81 |
Βουλή των Αντιπροσώπων | 53 / 513 |
Κοινοβούλιο του Μερκοσούρ | 7 / 55 |
Κρατικές συνελεύσεις[8][9] | 85 / 1.024 |
Αστικοί Σϋμβουλοι[8] | 2.975 / 56.810 |
Σημαία κόμματος | |
Ιστότοπος | |
pt.org.br | |
Πολιτικό σύστημα στη Βραζιλία Πολιτικά κόμματα Εκλογές |
Το Κόμμα Εργαζομένων ( πορτογαλικά: Partido dos Trabalhadores) είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα στη Βραζιλία,[2] που ιδρύθηκε το 1980. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2002, το Κόμμα Εργαζομένων έγινε το μεγαλύτερο κόμμα του Βραζιλιάνικου κοινοβουλίου, και ένα από τα μεγαλύτερα της Λατινικής Αμερικής. Από τον Ιανουάριο του 2003 έως τις 31 Αυγούστου 2016 το Κόμμα Εργαζομένων συμμετείχε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση συνεργασίας. Εξέχοντα μέλη του κόμματος είναι ο πρώην Πρόεδρος Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, και η Ντίλμα Ρούσεφ, που ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε Πρόεδρος της χώρας (2011- 2016).[10]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Κόμμα Εργαζομένων πρωτοεμφανίστηκε ως ένας παράγοντας που προωθούσε αλλαγές στις ζωές των εργαζομένων των πόλεων και της υπαίθρου.[11] Προέκυψε από τα εργατικά κινήματα της βιομηχανικής ζώνης του Μεγάλου Σάο Πάολο που έκαναν μεγάλες απεργίες το 1978-80, και την παλαιά Βραζιλιάνικη αριστερά, τους αριστερούς συνδικαλιστές, ακτιβιστές, λόγιους και καλλιτέχνες που επέστρεψαν από την εξορία με το νόμο Αμνηστίας του 1979, και από τους οποίους πολλοί είχαν φυλακιστεί και βασανιστεί από το διδακτορικό καθεστώς,[12] όπως η Ντίλμα Ρούσεφ.[13] Το Κόμμα Εργαζομένων ιδρύθηκε επίσημα στις 10 Φεβρουαρίου 1980. Είναι εγγεγραμμένο στο Βραζιλιάνικο Ανώτατο Δικαστήριο Εκλογών με αριθμό ταυτοποίησης 13. Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Λούλα ντα Σίλβα.
Το 1982 εκλέχτηκε ο πρώτος δήμαρχος από το κόμμα, στην πόλη Διάδημα του Μεγαλύτερου Σάο Πάολο. Τον Ιανουάριο του 1984, το Κόμμα Εργαζομένων, ως υπέρμαχος του δημοκρατικού σοσιαλισμού, συμμετείχε στην κοινωνική κινητοποίηση που διεκδίκησε άμεσες προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία, με το σύνθημα: «Αμέσως Τώρα!» (Diretas Já).[11] To Κόμμα Εργαζομένων είχε τις 16 από τις 559 έδρες στη Συντακτική Συνέλευση του 1988, που σύνταξε το νέο Σύνταγμα της Βραζιλίας.[14] Το 1989 ο ντα Σίλβα ήρθε δεύτερος στις Βραζιλιάνικες προεδρικές εκλογές. Το 1990 εκλέχτηκε ο πρώτος γερουσιαστής από το κόμμα.
Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2002 ο ντα Σίλβα έγινε ο 35ος Πρόεδρος της Βραζιλίας. Από τη θέση του υποστήριξε έναν συνδυασμό οικονομικής ανάπτυξης, αειφορίας και κοινωνικής ένταξης, με περισσότερες θέσεις εργασίας, αντιμετώπιση της φτώχειας και προαγωγή της εθνικής κυριαρχίας.[11] Ο ντα Σίλβα επανεξελέγη Πρόεδρος στις εκλογές του 2006. Το κόμμα κέρδισε στις προεδρικές εκλογές του 2010, και η Ντίλμα Ρούσεφ έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της χώρας. Το 2014, με την επανεκλογή της Ρούσεφ επιβεβαιώθηκε ότι η πολιτική του κόμματος για οικονομική ανάπτυξη, αειφορία και κοινωνική ένταξη ήταν επιτυχής, ενώ αναπτύχθηκε και ο εκπαιδευτικός τομέας.
Αποτελέσματα εκλογών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προεδρικές εκλογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εκλογές | Υποψήφιος | Συνυποψήφιος | Υποστήριξη | 1ος Γύρος | 2ος Γύρος | Αποτέλεσμα | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Ψήφοι | % | Ψήφοι | % | |||||
1989 | Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα |
Ζοζέ Πάολο Μπισόλ (ΒΣΚ) | ΚΕ, ΒΣΚ, ΚΚΒ | 11.622.673 | 16,1% (#2) | 31.076.364 | 47,0% (#2) | Ήττα |
1994 | Αλοΐζιο Μερκαντάντε (ΚΕ) | ΚΕ, ΒΣΚ, ΚΚΒ, Πολίτες, Πράσινοι, ΕΣΚΕ | 17.122.127 | 27,0% (#2) | - | - | Ήττα | |
1998 | Λεονέλ Μπριζόλα (ΔΕΚ) | ΚΕ, ΔΕΚ, ΒΣΚ, ΚΚΒ, ΒΚΚ | 21,475,211 | 31.7% (#2) | - | - | Ήττα | |
2002 | Ζοζέ Αλενκάρ (ΦΚ) | ΚΕ, ΦΚ, ΚΚΒ, KEK, BKK | 39.455.233 | 46,4% (#1) | 52.793.364 | 61,3% (#1) | Νίκη | |
2006 | Ζοζέ Αλενκάρ (Ρεπ) | ΚΕ, Ρεπουμπλικάνοι, ΚΚΒ | 46.662.365 | 48,6% (#1) | 58.295.042 | 60,8% (#1) | Νίκη | |
2010 | Ντίλμα Ρούσεφ (ΚΕ) |
Μικέλ Τεμέρ (ΒΔΚ) | ΚΕ, ΒΔΚ, ΦΚ, ΒΣΚ, ΔΕΚ, ΚΚΒ, ΚΧΚ, Ρεπουμπλικάνοι, ΧΕΚ, Μπορούμε | 47.651.434 | 46,9% (#1) | 55.752.529 | 56,1% (#1) | Νίκη |
2014 | ΚΕ, ΒΔΚ, ΣΔΚ, Προοδευτικοί, ΦΚ, ΔΕΚ, Ρεπουμπλικάνοι, ΡΚτΚΤ, ΚΚΒ | 43.267.668 | 41,6% (#1) | 54.501.118 | 51,6 % (#1) | Νίκη | ||
2018 | Φερνάντο Χαντάτ (ΚΕ) |
Μανουέλα Νταβίλα (ΚΚΒ) | ΚΕ, ΚΚΒ, ΡΚτΚΤ | 31.341.997 | 29,3% (#2) | 47.040.380 | 44,8% (#2) | Ήττα |
Πηγή: Αποτελέσματα εκλογών: Ομοσπονδιακές Εκλογές στη Βραζιλία |
Βουλευτικές εκλογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εκλογές | Αρχηγός | Βουλή των Αντιπροσώπων | Ομοσπονδιακή Γερουσία | Θέση στην κυβέρνηση | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Ψήφοι | % | Έδρες | +/– | Ψήφοι | % | Έδρες | +/– | |||
1982 | Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα |
1.458.719 | 3,5% | 8 / 479
|
8 | 1.538.786 | 3,6% | 0 / 25
|
Αντιπολίτευση | |
1986 | 3.253.999 | 6,9% | 16 / 487
|
8 | N/A | N/A | 0 / 49
|
Αντιπολίτευση | ||
1990 | 4.128.052 | 10,2% | 35 / 502
|
19 | N/A | N/A | 1 / 31
|
1 | Αντιπολίτευση | |
1994 | 5.959.854 | 13,1% | 49 / 513
|
14 | 13.198.319 | 13,8% | 4 / 54
|
3 | Αντιπολίτευση | |
1998 | Ζοζέ Ντιρσέου |
8.786.528 | 13,2% | 58 / 513
|
9 | 11.392.662 | 18,4% | 7 / 81
|
3 | Αντίπολίτευση |
2002 | 16.094.080 | 18,4% | 91 / 513
|
33 | 32.739.665 | 21,3% | 14 / 81
|
7 | Κυβερνώσα συμμαχία | |
2006 | Ρικάρντο Μπερζοΐνι |
13.989.859 | 15,0% | 83 / 513
|
8 | 16.222.159 | 19,2% | 10 / 81
|
4 | Κυβερνώσα συμμαχία |
2010 | Ζοζέ Εντουάρντο Ντούτρα |
16.289.199 | 16,9% | 88 / 513
|
5 | 39.410.141 | 23,1% | 15 / 81
|
5 | Κυβερνώσα συμμαχία |
2014 | Ρούι Φάλκαο |
13.554.166 | 14,0% | 68 / 513
|
20 | 15.155.818 | 17.0% | 12 / 81
|
3 | Κυβερνώσα συμμαχία (2014-2016) |
Αντιπολίτευση (2016-2018) | ||||||||||
2018 | Γκλέιζι Χόφμαν |
10.126.611 | 10,3% | 56 / 513
|
12 | 24.785.670 | 14,5% | 6 / 81
|
6 | Αντιπολίτευση |
Πηγή: Αποτελέσματα Εκλογών |
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Category:Partido dos Trabalhadores στο Wikimedia Commons
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Estatísticas do eleitorado – Eleitores filiados». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 Samuels, D. (2004). From Socialism to Social Democracy: Party Organization and the Transformation of the Workers’ Party in Brazil. Comparative Political Studies, 37(9), 999–1024. https://doi.org/10.1177/0010414004268856
- ↑ Claire Rigby (14 November 2016). "How Lula's party fell from grace: the toppling of the Brazilian left". New Statesman. Retrieved 20 July 2017.
- ↑ Daniel Gallas (29 March 2016). "Dilma Rousseff and Brazil face up to decisive month". BBC News. Retrieved 20 July 2017.
- ↑ The demise of Brazil’s great centrist party. The Economist. Published 1 November 2018. Retrieved 22 November 2018.
- ↑ Jair Bolsonaro: Brazil's far-right president-elect accused of campaign funding irregularities. The Independent. Author - Shehab Khan. Published 14 November 2018. Retrieved 22 November 2018.
- ↑ «Participants of the Denpasar Seminar, 19 – 20 September 2016 - Progressive Alliance». 22 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Convocação: Dia Nacional de Mobilização Dilma Presidente 27 DE OUTUBRO Αρχειοθετήθηκε July 6, 2011, στο Wayback Machine., Secretaria de cultura do PT-DF, 22 October 2010
- ↑ «PT elege 149 deputados estaduais e lidera participação nas Assembleias». 7 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ «Dilma, 1ª mulher presidente e única economista em 121 anos de República». BOL. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 «PT History». pt.org.br. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020.
- ↑ «Opinião | "Para que não se esqueça, para que nunca mais aconteça"». Brasil de Fato - Ceará (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020.
- ↑ Romero, Simon (2012-08-04). «Leader’s Torture in the ’70s Stirs Ghosts in Brazil» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2012/08/05/world/americas/president-rousseffs-decades-old-torture-detailed.html. Ανακτήθηκε στις 2020-06-08.
- ↑ «Há 20 anos era aprovada a Redação Final da Constituição de 1988». Senado Federal (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020.