Κωνσταντίνος Τζάκος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο dr. Κωνσταντίνος Τζάκος (C. Djakos) (1903-1984) ήταν Οφθαλμίατρος, Υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το σημαντικότερο έργο του υπήρξε η συγγραφή στα Ελληνικά της μοναδικής μέχρι τότε τετράτομης Οφθαλμολογίας (1954 – 1962) που αποτέλεσε σταθμό στην Ελληνική Οφθαλμολογία.


Γεννήθηκε στη Βήσσανη Πωγωνίου της Ηπείρου το 1903 και απεβίωσε στην Αθήνα στις 22/9/1984.

Γονείς: Μιχαήλ Τζάκος – Αθηνά Τζάκου το γένος Καμπάλιου.

Σύζυγος: Αργυρώ Διονυσίου-Τζάκου (1954-1984)


Σε ηλικία 5 ετών (1908) όλη η οικογένεια μετοίκισε στην Κωνσταντινούπολη.

Αποφοιτά από την Μεγάλη του Γένους Σχολή στο Φανάρι.

Έρχεται στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει Ιατρική.

Ως φοιτητής εργάζεται κοντά στον Βενέδικτο Αδαμαντιάδη στο αντιτραχωματικό ιατρείο του Πολυγώνου και στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.

Το καλοκαίρι συμμετέχει σε εμβολιασμούς σε πολλά χωριά της Αττικοβοιωτίας για να εξασφαλίσει τα έξοδα της επόμενης χρονιάς.

Στο δεύτερο έτος των σπουδών του στην Ιατρική Σχολή, προκηρύσσεται διαγωνισμός του Ελληνικού Στρατού για σπουδές με υποτροφία στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή της Λυών της Γαλλίας με την υποχρέωση να υπηρετήσει μετέπειτα σαν στρατιωτικός ιατρός του Ε.Σ. Συμμετέχει στις εξετάσεις και επιτυγχάνει μεταξύ των πρώτων.

Φοιτά στην ανωτέρω Σχολή κοντά στον Καθηγητή Etienne Rollet (υιό του διάσημου καθηγητή Joseph Rollet), στην συνέχεια παίρνει την ειδικότητα του οφθαλμιάτρου και κατόπιν εκπονεί Διδακτορική Διατριβή η οποία απέσπασε τα συγχαρητήρια της Ιατρικής Σχολής της Λυών.

Από το 1929 έως το 1930 παραμένει ως βοηθός στην Οφθαλμολογική Κλινική του Πανεπιστημίου της Λυών.

Από το 1930 έως το 1931 μετεκπαιδεύεται στην Οφθαλμολογική Κλινική του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Val-de Grâce στο Παρίσι.


Επιστρέφει στην Ελλάδα με την προαναφερθείσα υποχρέωση να υπηρετήσει ως στρατιωτικός ιατρός σε στρατιωτικά Νοσοκομεία. Τοποθετείται στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Δράμας ως Διευθυντής της Οφθαλμολογικής Κλινικής.

Το 1935  αποστρατεύεται με τον βαθμό του επιάτρου και παραμένει στη Δράμα στο ιδιωτικό του ιατρείο ενώ παράλληλα εξακολουθεί την επιστημονική συγγραφική του εργασία.


Με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου το 1940 επιστρατεύεται και αναλαμβάνει ως επίατρός της Στρατιάς της Ηπείρου την Οφθαλμολογική Κλινική στο Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων που στεγαζόταν στην Ζωσιμαία Ακαδημία. Κατά τον ανηλεή βομβαρδισμό του Νοσοκομείου την 20 Απριλίου 1941 (ανήμερα του Πάσχα) από τους Γερμανούς, επέζησε από καθαρή τύχη, την στιγμή που σκοτώθηκαν τουλάχιστον 50 άτομα ιατροί, νοσηλευτές, εθελοντές και τραυματίες, μεταξύ αυτών οι διαπρεπείς ιατροί Μαρκάκης και Κοντιάδης που εκείνη την ώρα χειρουργούσαν.


Μετά την κατάρρευση του Μετώπου εγκαθίσταται στην Αθήνα.

Το 1941 ιδρύει και οργανώνει υποδειγματικά την Οφθαλμολογική Κλινική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών της οποίας παραμένει Διευθυντής μέχρι το 1968 (συνταξιοδότηση) με άξιους μαθητές και εξαιρετικούς συνεργάτες. Η διαγνωστική και χειρουργική του δεινότητα άφησαν εποχή.

Το 1947 αναγορεύεται Υφηγητής Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών εκπονώντας Διατριβή με θέμα «Οφθαλμικαί αλλοιώσεις κατά την πελλάγρα», έργο που θεωρείται κλασσικό για τους μελετητές της νόσου.


Το ερευνητικό του έργο επί των «Οφθαλμικών Αλλοιώσεων κατά τα οιδήματα της πείνης και την πελλάγραν» καθώς και επί της «τραχωματικής δακρυοσωληναρίτιδος» έτυχαν παγκόσμιας αναγνώρισης και αναφέρονται στα κλασσικά οφθαλμολογικά συγγράμματα.


Η κύρια προσφορά όμως του Κωνσταντίνου Τζάκου στην Ελληνική Οφθαλμολογία υπήρξε η συγγραφή στα Ελληνικά της μοναδικής μέχρι τότε τετράτομης Οφθαλμολογίας (1954 – 1962) με δικά του σκίτσα. Το έργο (άθλος για την εποχή του) αποτέλεσε σταθμό στην Ελληνική Οφθαλμολογία και αναφορά για όλους τους μετέπειτα φοιτητές της Οφθαλμολογίας που γαλουχήθηκαν με αυτό και θεωρούσαν τους εαυτούς τους μαθητές του.


Τιμήθηκε το 1975 από την Ελληνική Οφθαλμολογική Εταιρεία (Ε.Ο.Ε.) με το Βραβείο «Μνήμη Α. Τράντα» το οποίο απονέμεται ανά διετία κατά το Πανελλήνιο Οφθαλμολογικό Συνέδριο που διοργανώνεται από την Ε.Ο.Ε «εις Έλληνα οφθαλμίατρο όστις δια των εργασιών του συνέβαλε εις την προβολή της Ελληνικής Οφθαλμολογίας».

Υπήρξε άνθρωπος απλός, σεμνός, έντιμος, μειλίχιος, βαθύτατα φιλοσοφημένος, διανοούμενος, άριστος ομιλητής, εξαιρετικός οικογενειάρχης και με βαθιά αγάπη προς τον Άνθρωπο και την Φύση.


Άλλα Συγγράμματα – Μελέτες :

  • «Le tatouage de la Cornée» 1929
  • «Αβιταμίνωσις Α και οφθαλμός» 1938
  • «Sur une famille ateinte de dystrophie granuleuse de la Cornée» 1940
  • «Πεπραγμένα του Οφθαλμολογικού Κέντρου της Στρατιάς της Ηπείρου και διδάγματα περί οργανώσεως της Οφθαλμολογικής Υπηρεσίας των πρόσω» 1941
  • «Μέθοδος προς σχηματισμόν κοιλότητος δι’ υποδοχήν προθέσεως επί ολικού συμβλεφάρου μετ’ απουσίας του βολβού» 1944
  • «Πορίσματα εικοσαετούς πείρας επί της εγχειρητικής του στραβισμού» 1951
  • «Η θεραπεία των χημικών εγκαυμάτων του οφθαλμού δια του Sympatol»
  • Πολλές άλλες μελέτες και ανακοινώσεις, που ξεπέρασαν τις 150, δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά.
  • Τελευταίο κατ’ εξοχήν ιστορικό πόνημα είναι το «Φως και Όραση – Ιστορική Αναδρομή» Αθήνα 1979

Υπήρξε μέλος :

  • Εταίρος της Ελληνικής Οφθαλμολογικής Εταιρείας, της οποίας υπήρξε Πρόεδρος την περίοδο 1954 – 1955 και αργότερα ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος.
  • Μέλος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών
  • Αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Οφθαλμολογικής Εταιρείας
  • Αντεπιστέλλον μέλος της Οφθαλμολογικής Εταιρείας της Λυών.
  • Επιστημονικός Συνεργάτης της Revue Générale d’ Ophtalmologie και της Société Latine d’ Ophtalmologie.


Ξένες γλώσσες:

Γαλλικά, Αγγλικά, Τουρκικά

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]