Κλαύδιος της Σαβοΐας
| Κλαύδιος της Σαβοΐας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 7 Μαρτίου 1507 |
| Θάνατος | 23 Απριλίου 1566 Saint-Paul-lès-Durance |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης[1] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φρανσουάζ ντε Φουά Marie de Chabannes |
| Τέκνα | Renée of Savoy-Tende[1] Honoré I de Savoie Anne di Savoia-Tenda[2] |
| Γονείς | Ρενέ της Σαβοΐας και Άννα Λάσκαρις |
| Αδέλφια | Ονοράτιος της Σαβοΐας Μαγδαληνή της Σαβοΐας |
| Οικογένεια | Οίκος της Σαβοΐας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | κόμης του Τέντε (1525–1566) Κυβερνήτης της Προβηγκίας (1525–1566) Grand Seneshal of Provence (1525–1566) |
Ο Κλαύδιος, γαλλ.: Claude de Savoie-Tente, (1507-1566) ήταν Γάλλος κυβερνήτης και διοικητής. Γιος του Ρενέ της Σαβοΐας, η καριέρα του Κλαύδιου θα ξεκινήσει σε νεαρή ηλικία, πολεμώντας στη Μάχη της Παβίας το 1525. Υπηρέτησε εκτενώς κατά τη διάρκεια των μεταγενέστερων Ιταλικών Πολέμων, ειδικότερα διαδραματίζοντας βασικό ρόλο στον Ιταλικό Πόλεμο του 1536-1538 και στην εισβολή του δελφίνου (διαδόχου) στο Ρουσιγιόν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου καθιερώθηκε ως μία μετριοπαθής θρησκευτική παρουσία, πρόθυμη να επιτύχει συμβιβασμούς και να αποφύγει τη βαρβαρότητα, που χαρακτηρίζει τη Σφαγή του Mεριντόλ, που διέπραξε ένας από τους υφισταμένους του το 1545. Με το ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου το 1562, ο γιος του Σομερίβ συγκέντρωσε τους Καθολικούς της Προβηγκίας εναντίον του και τον οδήγησε επιτυχώς στην εξορία. Αποκαταστάθηκε στο αξίωμά του το 1563, και ηγήθηκε της περιοχής για άλλα 3 χρόνια, πριν αποβιώσει το 1566.
Πρώιμη ζωή και οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ρενέ της Σαβοΐας και της Άννας Λάσκαρι, και γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1507. [3]
Οι διαπραγματεύσεις γάμου πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του Κλαύδιου και της Aντριέν ντ'Eστουτεβίλ, η οποία αρνήθηκε να τιμήσει το συμβόλαιο, σημειώνοντας ότι αυτός είχε «κακή μυρωδιά» και «διατηρούσε παρέα πολλών γυναικών». [4] Ο Κλαύδιος από την πλευρά του δυσανασχετούσε με την προοπτική να αποποιηθεί τού τίτλο του, που θα περιλάμβανε το συμβόλαιο. [5] Απογοητευμένη από την αποτυχία αυτής της προσπάθειας, η Λάσκαρι κανόνισε συμβόλαιο για τον Κλαύδιο να νυμφρευτεί τη Μαρί ντε Σαμπάν, την κόρη του Ζακ ντε Σαμπάν, κυβερνήτη τού Μπουρμπόν. Το συμβόλαιο σφραγίστηκε το 1534. [6] Η μητέρα του Άννα, η οποία κατείχε τον τίτλο του Tέντε, Λιμόν, Βερνάν και Λουμπέ επιφυλάχθηκε να κρατήσει τους τίτλους επίσημα μέχρι το τέλος της. [7] Απέκτησε ένα γιο με τη Μαρί, που ονομάστηκε Ανρί, ωστόσο αυτός δεν ενηλικιώθηκε. [8] Το 1538 η Σαμπάν γέννησε έναν δεύτερο γιο, τον Σομερίβ, ωστόσο η γέννηση θα είχε μοιραίες επιπλοκές για τη μητέρα. [9]
Το 1539 ο Κλαύδιος νυμφεύτηκε πάλι, αυτή τη φορά με τη Φρανσουάζ ντε Φουά-Καντάλ, με την οποία απέκτησε έναν τρίτο γιο, τον βαρόνο ντε Σιπιέρ. Η Φρανσουάζ ήταν προτεστάντρια και ενστάλαξε την πίστη της στον μικρότερο γιο τους και τη συμπάθεια στον σύζυγό της. Ο Σομερίβ, αντίθετα, παρέμεινε Καθολικός σε αντίθεση με την υπόλοιπη οικογένειά του. [10]
Η μητέρα του απεβίωσε το 1554 και με το τέλος της κληρονόμησε την κυριότητα του Τέντε, κλπ. [11]
Βασιλεία Φραγκίσκου Α'[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είσοδος στην πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1520 ο Κλαύδιος έλαβε το αξίωμα του κυρίου του θαλάμου και αργότερα εκείνη τη χρονιά ο πατέρας του τον παρουσίασε στις τάξεις της Προβηγκίας, που είχαν συγκεντρωθεί στην Αιξ. Ο Ρενέ κανόνισε να παραιτηθεί από το αξίωμα του μεγάλου σενεσάλη υπέρ του γιου του, διατηρώντας τον τίτλο του κυβερνήτη της Προβηγκίας για τον εαυτό του. [3] Σε ηλικία δεκαεπτά ετών πολέμησε δίπλα στον πατέρα του στη μάχη της Παβίας και πιάστηκε αιχμάλωτος. Με λύτρα για 30.000 εκύ επέστρεψε από την αιχμαλωσία, λίγο μετά το τέλος του πατέρα του. Μετά την τελευτή του Ρενέ, ανέλαβε τους ρόλους τού υποστράτηγου και του κυβερνήτη της Προβηγκίας, παράλληλα με τις ευθύνες του ως Ναυάρχου της Θάλασσας του Λεβάντε. [12] Με την ιδιότητά του ως Ναυάρχου συνόδευσε τη Μαργαρίτα στις διαπραγματεύσεις, που σχημάτισαν τη Συνθήκη της Μαδρίτης (1526). [5]
Το 1527 η Λάσκαρι μεσολάβησε σε μία διαμάχη μεταξύ του Κλαύδιου και του αδελφού του Βιλάρ, με την οποία ο Κλαύδιος παραχώρησε 800 λίρες τουρνέ εισοδήματος, με αντάλλαγμα ο Βιλάρ να παραιτηθεί από τα δικαιώματά του στην κληρονομιά του Κλαύδιου. Περαιτέρω συμφωνία κατέληξε στην ανταλλαγή γαιών: την βαρονία του Πρεσινύ με την κομητεία του Σομερίβ. [13]
Εισβολή στη Νάπολη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εισβολή στην Προβηγκία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η βασιλεία του Ερρίκου Β΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βασιλεία του Φραγκίσκου Β'[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βασιλεία του Καρόλου Θ΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καταστροφή της τάξης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτος εμφύλιος πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάνοντας ειρήνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρά την εξέγερση τού γιου του εναντίον του, κατά τον καθορισμό της κληρονομιάς του, υποστήριξε ότι ήταν σωστό ο μεγαλύτερος γιος του να κληρονομήσει τα εδάφη του, σημειώνοντας «την αχαριστία και την ανυπακοή του Ονορά, του μεγαλύτερου γιου μας, του οποίου η νεότητα και η κακή κρίση τον έβαλαν εναντίον μας. όπως όλοι γνωρίζουν, προς μεγάλη μας λύπη και δυσαρέσκεια, που θα δικαιολογούσε την αποκλήρωσή του αν το επιθυμούσαμε». [14]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Baumgartner, Frederic (1988). Henry II: King of France 1547-1559. Duke University Press.
- Harding, Robert (1978). Anatomy of a Power Elite: the Provincial Governors in Early Modern France. Yale University Press.
- Panisse, Henri (1889). Les Comtes de Tendes de la Maison de Savoie. Librarie de Firmin-Didot et Cie.
- Salmon, J.H.M (1975). Society in Crisis: France during the Sixteenth Century. Metheun & Co.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 labastie
.chez-alice .fr /jacquesi .htm. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2016. - ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 3,0 3,1 Panisse 1889, σελ. 55.
- ↑ Harding 1978, σελ. 115.
- ↑ 5,0 5,1 Panisse 1889, σελ. 56.
- ↑ Panisse 1889, σελ. 59.
- ↑ Panisse 1889, σελ. 60.
- ↑ Panisse 1889, σελ. 63.
- ↑ Panisse 1889, σελ. 66.
- ↑ Harding 1978, σελ. 39.
- ↑ Panisse 1889, σελ. 72.
- ↑ Baumgartner 1988, σελ. 45.
- ↑ Panisse 1889, σελ. 57.
- ↑ Harding 1978, σελ. 166.