Κάστρο του Βαλανσαί

Κάστρο του Βαλανσαί
Είδος	σατώ
Αρχιτεκτονική	Αναγέννηση
Γεωγραφικές συντεταγμένες	47°9′27″N 1°33′48″E
Διοικητική υπαγωγή	Βαλανσαί
Χώρα	Γαλλία
Προστασία	κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 2011), πρόσθετος κατάλογος ιστορικών μνημείο της Γαλλίας (από 1992), πρόσθετος κατάλογος ιστορικών μνημείο της Γαλλίας (από 2013), κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 2016), d:Q106392009 και φημισμένες οικίες
Ιστότοπος
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Το Κάστρο του Βαλανσαί, γαλλ. Château de Valençay είμαι ένα ενδιαίτημα των οικογενειών ντ'Ετάμπ και Ταλεϋράν-Περιγκόρ στην πόλη του Βαλανσαί, στον νομό Αντρ-ε-Λουάρ, νότια του Μπλουά. Αν και είναι μέρος των επαρχιών του Μπερρύ, η αρχιτεκτονική του καλεί σε σύγκριση με τα αναγεννησιακά κάστρα της κοιλάδας του Λίγηρα (γαλλ. Λουάρ), ιδιαίτερα με το Κάστρο του Σαμπόρ. Το μέγαρο επαινέθηκε ως "ένα από τα πιο όμορφα στη γη" από τη Γεωργία Σάνδη, που επίσης σημείωσε ότι "κανείς βασιλιάς δεν είχε ποτέ ένα πιο γραφικό πάρκο". Βρίσκεται σε ένα ύψωμα 135 μ.

Το κάστρο του Βαλενσαί, που μοιάζει με αυτό του Σαμπόρ.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κάστρο βρίσκεται στην άκρη ενός πλατώματος με θέα στον ποταμό Ναόν. Στην αρχαία εποχή η περιοχή είχε μία Γαλατο-Ρωμαϊκή βίλα με το όνομα Valencia us, η επικράτεια των Βαλένς. Τον 10ο και 11ο αι. κτίστηκε ένας μεγάλος και συμπαγής πύργος και το διάστημα 1026-47 ένας χάρτης δωρεάς αποδίδει το Βαλενσαί στον πρώτο του κύριο, τον Μπερτράν. Το 1220 ο μετέπειτα κύριος τού Βαλενσαί, ο Γκωτιέ αναφέρεται ότι έκτισε ένα φεουδαρχικό φρούριο ή οικία στην περιοχή, αλλά δεν είναι σαφές αν αυτό ήταν μία προσθήκη ή προέκταση του προϋπάρχοντος πύργου. Υπάρχουν λείψανα της αρχικής κατασκευής, θαμμένα κάτω από την αυλή.

Το κάστρο της εποχής μας κτίστηκε σε βασιλικό μέγεθος από την οικογένεια ντ'Ετάμπ, κεφαλαιούχων για 200 έτη. Η κατασκευή άρχισε το 1540 με εντολή του Ιακώβου ντ'Ετάμπ στη θέση του κατεστραμμένου κάστρου του 12ου αι. και ολοκληρώθηκε τον 18ο αι., όταν προστέθηκε ο νότιος πύργος.

Ο 18ος αι. είδε μία γρήγορη διαδοχή ιδιοκτητών, περιλαμβανομένου του διάσημου Σκώτου τρπεζίτη Τζον Λω, που αγόρασε την ιδιοκτησία το 1719. Έναν αιώνα έπειτα, το 1803 ο Ναπολέων Α΄ διέταξε τον υπουργό Εξωτερικών του Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλεϋράν να αποκτήσει την ιδιοκτησία ως μέρος κατάλληλο για την υποδοχή ξένων αξιωματούχων, όπως του Φερδινάνδου Ζ΄ της Ισπανίας. Αυτός, μαζί με τον αδελφό του Κάρλο-Μαρία κόμη της Μολίνα και τον θείο του Αντόνιο-Πασκάλ, πέρασαν έξι έτη αιχμάλωτοι του Ναπολέοντα στο Βαλενσαί. Η συμφωνία που μερίμνησε για την ελευθέρωσή τους το 1813, πήρε το όνομα του κάστρου.

Η περίοδος κατοχής του Ταλεϋράν ήταν η χρυσή περίοδος στην ιστορία του Βαλενσαί, καθώς αναφέρονται 23 πόλεις να κυβερνώνται από τον πρίγκιπα. Ο πιο περίφημος στην υπηρεσία του Ταλευράν που εργαζόταν στο Βαλενσαί, ήταν αναμφίβολα ο αρχιμάγειράς του Μαρί-Αντουάν Καρέμ. Έπειτα από το τέλος του Ταλεϋράν το 1838, ο μεγάλος πολιτικός τάφηκε σε ένα μικρό νεκρικό παρεκκλήσιο στο πάρκο. Οι πλάγιοι απόγονοί του διατήρησαν την ιδιοκτησία του ακινήτου ως το 1952, όταν έληξε η εξ αρρενογονίας γραμμή. Ο τελευταίος πρίγκιπας κληροδότησε την ιδιοκτησία στον προγονό του (γιο της συζύγου του από άλλον γάμο της), που την πώλησε σε έναν συνεταιρισμό ιστορικών πύργων το 1979.

Οι πρίγκιπες του Ταλεϋράν-Περιγκόρ συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους άμεσα υποτελείς του Γερμανού βασιλιά (δηλ. χωρίς ενδιάμεσο φεουδάρχη), καθώς ήταν -κατ' όνομα μόνο- κύριοι του δουκάτου του Ζαγκάν της Σιλεσίας (τότε στην Πρωσία, τώρα στην Πολωνία). Εξ' αιτίας αυτού το κάστρο γλίτωσε τη Γερμανική κατοχή κατά τον Β΄ Π. Π. Έχοντας δηλώσει την προσωπική του ουδετερότητα, ο δούκας του Ζαγκάν είδε θησαυρούς από το Λούβρο (όπως η Πτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης και η Αφροδίτη της Μήλου) να στεγάζονται για ασφάλεια στο Βαλενσαί.