Ιούδας Αμπραβανέλ
Ιούδας Αμπραβανέλ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Judá Abravanel (Πορτογαλικά) |
Γέννηση | 1460[1][2] Λισαβόνα |
Θάνατος | 1530 ή 1521 (περίπου)[3] Νάπολη |
Ψευδώνυμο | Leão Hebreu |
Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Πορτογαλίας |
Θρησκεία | Ιουδαϊσμός |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Πορτογαλικά Ιταλικά[4] Εβραϊκά[4] Ισπανικά[4] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | φιλόσοφος ποιητής ιατρός συγγραφέας ραββίνος ανθρωπιστής |
Οικογένεια | |
Γονείς | Ισαάκ Αμπραβανέλ |
Αδέλφια | Samuele Abarbanel |
Οικογένεια | Famille Abravanel |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ιούδας Αμπραβανέλ (1465-1530) ήταν ιατρός, ποιητής, φιλόσοφος.
Βίος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ιούδας Αμπραβανέλ γεννήθηκε το 1465. Ήταν γιος του Ισαάκ Αμπραβανέλ. Πέθανε στην Νάπολη το 1530.
Ήταν γνωστός και ως Λέων ο Εβραίος (Leo Hebreaus).[5]
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έγραψε στα εβραϊκά και στα ιταλικά τρεις διαλόγους περί αγάπης (Dialghi d' amore), μας σώζεται όμως μόνο η ιταλική έκδοση.
Σε αυτούς τους διαλόγους που γίνονται μεταξύ της Σοφίας και του Φίλωνος, αναλύονται η η φύση, η ουσία, η προέλευση και η παγκοσμιότητα της αγάπης.
Το έργο απηχεί πλατωνική επιρροή και άσκησε επίδραση σε μεταγενέστερους μυστικούς και φιλοσόφους.[6] Ο Φίλων υπερασπίζεται θέσεις αριστοτελικές, ενώ η Σοφία πλατωνικές.
Σταθερή επιδίωξη του Αμπραβανέλ είναι να δείξει πως οι διαφορές μεταξύ Πλάτωνα και Αριστοτέλη είναι διαφορές ορολογίας και έμφασης και όχι περιεχομένου.[5]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118500198. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 «Diccionario biográfico español» (Ισπανικά) Royal Academy of History. 2011. 17335/yehuda-abravanel. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ leon-l-hebreu.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 CONOR.SI. 134478435.
- ↑ 5,0 5,1 Θάνος Σαμαρτζής, Ιούδας Λέων Αμπραβανέλ [1] Αρχειοθετήθηκε 2017-09-21 στο Wayback Machine.
- ↑ Ανώνυμος, «Αμπραβανέλ Ιούδας», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 2 (1963), στ. 294