Θρησκευτικός εθνικισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ.
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 28/05/2023.

Ως θρησκευτικός εθνικισμός, περιγράφεται η ιδεολογία, η οποία συνδυάζει τον εθνικισμό με μια συγκεκριμένη θρησκευτική πίστη ή δόγμα. Η σχέση αυτή μπορεί να αναλυθεί σε δύο πτυχές: την πολιτικοποίηση της θρησκείας και την επιρροή της θρησκείας στην πολιτική.

Στην πρώτη πτυχή, μια κοινή θρησκεία μπορεί να θεωρηθεί ότι συμβάλλει στην αίσθηση της εθνικής ενότητας, έναν κοινό δεσμό μεταξύ των πολιτών του έθνους. Μια άλλη πολιτική πτυχή της θρησκείας είναι η υποστήριξη μιας εθνικής ταυτότητας, παρόμοια με μια κοινή εθνότητα, γλώσσα ή πολιτισμό. Η επιρροή της θρησκείας στην πολιτική είναι περισσότερο ιδεολογική, όπου οι τρέχουσες ερμηνείες των θρησκευτικών ιδεών εμπνέουν τον πολιτικό ακτιβισμό και τη δράση - για παράδειγμα, ψηφίζονται νόμοι για την ενίσχυση της αυστηρότερης θρησκευτικής προσήλωσης.

Ο θρησκευτικός εθνικισμός με ιδεολογικό γνώμονα μπορεί να μην στρέφεται απαραίτητα κατά άλλων θρησκειών καθεαυτού, αλλά μπορεί να εκφράζεται ως απάντηση στη νεωτερικότητα και, ειδικότερα, στον κοσμικό εθνικισμό. Πράγματι, ο θρησκευτικός εθνικισμός μπορεί να εκφράζεται ως το δυαδικό του κοσμικού εθνικισμού. Έθνη-κράτη των οποίων τα σύνορα είναι σχετικά πρόσφατα ή που έχουν βιώσει την αποικιοκρατία, μπορεί να είναι πιο επιρρεπή στον θρησκευτικό εθνικισμό, ο οποίος μπορεί να αντιπροσωπεύει μια πιο αυθεντική ή "παραδοσιακή" απόδοση της ταυτότητας. Έτσι, υπήρξε μια παγκόσμια άνοδος του θρησκευτικού εθνικισμού στον απόηχο του τέλους του ψυχρού πολέμου, αλλά και καθώς η μετα-αποικιακή πολιτική (που αντιμετωπίζει σημαντικές αναπτυξιακές προκλήσεις, αλλά και την πραγματικότητα των αποικιοκρατικά καθορισμένων, και ως εκ τούτου κάπως τεχνητών, συνόρων) τέθηκε υπό αμφισβήτηση.

Ο κίνδυνος είναι ότι όταν το κράτος αντλεί πολιτική νομιμοποίηση από την προσήλωση στα θρησκευτικά δόγματα, αυτό μπορεί να αφήσει ένα άνοιγμα σε προφανώς θρησκευτικά στοιχεία, θεσμούς και ηγέτες, καθιστώντας τις επικλήσεις στη θρησκεία πιο "αυθεντικές", φέρνοντας πιο ρητά θεολογικές ερμηνείες στην πολιτική ζωή. Έτσι, η επίκληση της θρησκείας ως δείκτη εθνότητας δημιουργεί ένα άνοιγμα για πιο έντονες και ιδεολογικές ερμηνείες του θρησκευτικού εθνικισμού. Πολλοί εθνοτικοί και πολιτισμικοί εθνικισμοί περιλαμβάνουν θρησκευτικές πτυχές, αλλά ως δείκτη της ταυτότητας της ομάδας και όχι ως εγγενές κίνητρο για εθνικιστικές διεκδικήσεις.[1][2]

Χριστιανικός εθνικισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι χριστιανοί εθνικιστές επικεντρώνονται περισσότερο στην εσωτερική πολιτική, όπως η ψήφιση νόμων που αντικατοπτρίζουν την άποψή τους για τον χριστιανισμό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο χριστιανικός εθνικισμός τείνει να είναι συντηρητικός. Σε χώρες με κρατική εκκλησία, όπως η Ελλάδα, οι χριστιανοί εθνικιστές, επιδιώκουν να διατηρήσουν το καθεστώς ενός χριστιανικού κράτους. Προωθούν ενεργά θρησκευτικούς (χριστιανικούς) σκοπούς σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής, από την πολιτική και την ιστορία μέχρι τον πολιτισμό και την επιστήμη. Διακριτικές ριζοσπαστικοποιημένες μορφές θρησκευτικού εθνικισμού ή κληρικού εθνικισμού (κληρικός εθνικισμός ή κληρικο-εθνικισμός) αναδύθηκαν στην ακροδεξιά του πολιτικού φάσματος σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες ειδικά κατά την περίοδο του μεσοπολέμου στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Κατά τον Μεσαίωνα έγιναν προσπάθειες για την ίδρυση ενός παγχριστιανικού κράτους με την ένωση των χωρών εντός της Χριστιανοσύνης. Ο χριστιανικός εθνικισμός έπαιξε ρόλο σε αυτή την εποχή κατά την οποία οι χριστιανοί αισθάνθηκαν την παρόρμηση να ανακτήσουν τα εδάφη στα οποία άνθισε ο χριστιανισμός. Μετά την άνοδο του Ισλάμ, ορισμένα τμήματα της Βόρειας Αφρικής, της Ανατολικής Ασίας, της Νότιας Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής έχασαν τον χριστιανικό έλεγχο. Στην Πολωνία, ο εθνικισμός χαρακτηριζόταν πάντοτε από πίστη στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ομάδες όπως η Εθνική Αναγέννηση της Πολωνίας χρησιμοποιούν συνθήματα όπως Wielka Polska Katolicka (Μεγάλη Καθολική Πολωνία) και διαμαρτύρονται έντονα κατά της νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλοφίλων και των αμβλώσεων. Συντηρητικές θρησκευτικές ομάδες που συνδέονται με το Radio Maryja κατηγορούνται συχνά ότι υποθάλπουν εθνικιστικές και αντισημιτικές συμπεριφορές.. Ο θρησκευτικός εθνικισμός που χαρακτηρίζεται από την κοινοτική προσκόλληση στην Ανατολική Ορθοδοξία και τις εθνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες συναντάται σε πολλά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και στη Ρωσική Ομοσπονδία.

[3] [4] [5][6][7] [8] [9][10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Xypolia, Ilia (2011). «Cypriot Muslims among Ottomans, Turks and British». Bogazici Journal 25 (2): 109–120. doi:10.21773/boun.25.2.6. http://www.bujournal.boun.edu.tr/docs/13330942935.pdf. Ανακτήθηκε στις 10 November 2012. 
  2. ↑ Juergensmeyer, Mark. "The Worldwide Rise of Religious Nationalism", Journal of International Affairs, Summer 1996, 50, 1.
  3. ↑ Juergensmeyer, Mark. "The Worldwide Rise of Religious Nationalism", Journal of International Affairs, Summer 1996, 50, 1.
  4. ↑ Keyes, Charles (October 2016). «Theravada Buddhism and Buddhist Nationalism: Sri Lanka, Myanmar, Cambodia, and Thailand» (στα αγγλικά). The Review of Faith & International Affairs 14 (4): 41–52. doi:10.1080/15570274.2016.1248497. ISSN 1557-0274. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/15570274.2016.1248497. 
  5. ↑ Bloomberg, Charles (1989). Christian Nationalism and the Rise of the Afrikaner Broederbond in South Africa, 1918-48 (στα Αγγλικά). Springer. σελ. xxiii-11. ISBN 978-1-349-10694-3. 
  6. ↑ Jenkins, Jack (2 Αυγούστου 2019). «Christian leaders condemn Christian nationalism in new letter» (στα Αγγλικά). Religion News Service. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. Christian nationalism demands Christianity be privileged by the State... 
  7. ↑ Kymlicka, Will (19 Απριλίου 2018). «Is there a Christian Pluralist Approach to Immigration?» (στα Αγγλικά). Comment Magazine. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. As against both Christian nationalists who wanted an established church and French-republican-style secular nationalists who wanted a homogenous public square devoid of religion, Dutch pluralists led by Kuyper defended a model of institutional pluralism or "sphere sovereignty." 
  8. ↑ Moleah, Alfred T. (1993). South Africa: Colonialism, Apartheid and African Dispossession (στα Αγγλικά). Disa Press. σελ. 377. ISBN 978-0-913255-02-5. 
  9. ↑ Snyder, Louis L. (1990). Encyclopedia of Nationalism (στα Αγγλικά). St. James Press. σελ. 282. ISBN 978-1-55862-101-5. Major religions in the past, especially Christianity, have attempted to include all their adherents in a large union, but they have not been successful. Throughout most of the Middle Ages in Western Europe, attempts were made again and again to unite all the Christian world into a kind of Pan-Christianity, which would combine all Christians in a secular-religious state as a successor to the Roman Empire. 
  10. ↑ Snyder, Louis Leo (1984). Macro-nationalisms: A History of the Pan-movements (στα Αγγλικά). Greenwood Press. σελ. 129. ISBN 978-0-313-23191-9. Throughout the better part of the Middle Ages, elaborate attempts were made to create what was, in effect, a Pan-Christianity, an effort to unite "all" the Western Christian world into a successor state of the Roman Empire. 
  11. ↑ Parole de l'Orient, Volume 30 (στα Αγγλικά). Université Saint-Esprit. 2005. σελ. 488. 
  12. ↑ Lewis, Bernard Ellis· Churchill, Buntzie Ellis (2008). Islam: The Religion and the People (στα Αγγλικά). Pearson Prentice Hall. σελ. 76. ISBN 978-0-13-271606-2. 
  13. ↑ «Małopolska za życiem!». Nop.org.pl. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2017. 
  14. ↑ «Antisemitism Worldwide 2004 - Poland». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2006. 
  15. ↑ India, a Country Study, United States Library of Congress, Note on Ethnic groups
  16. ↑ «India's model democracy». News.bbc.co.uk. 15 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2017. 
  17. ↑ van der Veer, Peter (1994). Religious nationalism: Hindus and Muslims in India. Berkeley, CA: University of California Press. 
  18. ↑ «Hindutva is not the same as Hinduism said Savarkar». www.telegraphindia.com. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Θρησκευτικός_εθνικισμός&oldid=10076700"