Θεόδωρος Ηπίτης
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Θεόδωρος Ηπίτης | |
|---|---|
 Τσιγκογραφία του Θεόδωρου Ηπίτη από το περιοδικό Ημερολόγιο Σκόκου του 1888 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Θεόδωρος Ηπίτης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1822 Οδησσός |
| Θάνατος | 24 Φεβρουαρίουιουλ. / 8 Μαρτίου 1877γρηγ. Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ελένη Κριεζή |
| Τέκνα | Αντώνιος Ηπίτης |
| Γονείς | Πέτρος Ηπίτης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ανθυπολοχαγός/Ελληνικός Στρατός |
Ο Θεόδωρος Ηπίτης (ρωσικά: Фёдор Петрович Ипитис- Φιόντορ Πετρόβιτς Ηπίτης, 1822-1879) ήταν έλληνας στρατιωτικός με σημαντική ανασυγκροτική δράση στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Γεννήθηκε στην Οδησσό τον Σεπτέμβριο του 1822. Πατέρας του ήταν ο ιατρός Πέτρος Ηπίτης. Σε ηλικία οκτώ χρονών πήγε στη Γενεύη όπου τέλειωσε το σχολείο. Επέστρεψε στην Ελλάδα και γράφτηκε στη Φυσικομαθηματική του Πανεπιστημίου. Έφυγε όμως για τη Ρωσία, όπου εξακολούθησε τα μαθήματα στα Πανεπιστήμια του Χάρκοφκ και Κρεμεντσούκ, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και Μετς, όπου επιδόθηκε στις στρατιωτικές σπουδές, τις οποίες ολοκλήρωσε στη Στρατιωτική Σχολή της Πετρούπολης. Κατατάχτηκε ως αξιωματικός στον Ρωσικό στρατό. Παραιτήθηκε το 1849 και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου κατατάχτηκε ως ανθυπολοχαγός του μηχανικού στον ελληνικό στρατό. Παντρεύτηκε την πρωτότοκη θυγατέρα του προέδρου του υπουργικού συμβουλίου Αντώνιου Κριεζή. Διετέλεσε καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων μέχρι το 1852. Ακολούθως του ανατέθηκε η διοργάνωση του πυροσβεστικού σώματος που μόλις είχε συσταθεί. Υπηρέτησε ξανά στη Διεύθυνση του Μηχανικού και του ανατέθηκε πάλι η διδασκαλία μέχρι το 1868. Προσλήφθηκε ως λοχαγός α' τάξης στο σώμα των Γενικών Επιτελών, και έγινε αρχηγός του επιτελείου του κατά τα μεθόρια στρατού. Του ανατέθηκε η κατασκευή λεπτομερούς τοπογραφικού χάρτη της Στερεάς Ελλάδας, η μελέτη της χώρας από ιστορική και στρατιωτική έποψη και η σχεδίαση ολόκληρου συστήματος οδοποιίας. Περιέπεσε σε δυσμένεια και γι' αυτό ζήτησε την αποστράτευσή του το 1879. Αργότερα επέστρεψε ως ιδιώτης στη διεύθυνση του τμήματος του πυροβολικού στο Υπουργείο των Ναυτικών. Απεβίωσε στις 24 Φεβρουαρίου 1887. Γιοι του ήταν οι στρατιωτικοί Αντώνιος Ηπίτης και Ιωάννης Ηπίτης.
Μελέτες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μελέτη της πρώτης οροθετικής γραμμής
- Έρευνα του εδάφους και των στρατιωτικών θέσεων
- Προσδιορισμός των αμυντικών σημείων
- Επιθεώρηση των βιομηχανικών έργων των Μεταλλουργείων του Λαυρίου
- Σχεδίαση της διακλαδώσεως των υδραγωγικών σωλήνων της πόλης Αθηνών
- Μελέτη των λιμενικών έργων Πειραιώς, Πατρών, Ύδρας
- Διευθέτηση της κοίτης του χιμάρου Καρπενησίου
- Μελέτη και σχεδιαγράφηση της αποξηράνσεως της Κωπαΐδος
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ανώνυμος (1888). Κωνσταντίνος Σκόκος, επιμ. Ημερολόγιον Σκόκου. Εν Αθήναις: Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδου. σελίδες 334–336.