Θεωρία των μορφών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η θεωρία των μορφών, η θεωρία των ιδεών, ο πλατωνικός ιδεαλισμός ή ο πλατωνικός ρεαλισμός είναι μια φιλοσοφική θεωρία της μεταφυσικής, που αποδίδεται στον Κλασικό Έλληνα φιλόσοφο Πλάτωνα. Η θεωρία προτείνει ότι ο φυσικός κόσμος δεν είναι τόσο πραγματικός ή αληθινός όσο οι ιδέες, οι οποίες είναι διαχρονικές, απόλυτες και αμετάβλητες. Οι ιδέες σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, που χρησιμοποιούνται συμβατικά με κεφαλαία και μεταφράζονται ως "Ιδέες" ή "Μορφές", είναι οι μη-φυσικές ουσίες όλων των πραγμάτων, των οποίων τα αντικείμενα και η ύλη στον φυσικό κόσμο είναι απλώς απομιμήσεις. Ο Πλάτωνας μιλά για αυτές τις οντότητες μόνο μέσω των χαρακτήρων (κυρίως του Σωκράτη) των διαλόγων του που μερικές φορές προτείνουν ότι αυτές οι Μορφές είναι τα μόνα αντικείμενα μελέτης που μπορούν να προσφέρουν γνώση. Η ίδια η θεωρία αμφισβητείται μέσα από τους διαλόγους του Πλάτωνα και είναι ένα γενικό σημείο διαμάχης στη φιλοσοφία.

Η πρώιμη ελληνική έννοια της μορφής προηγείται της πιστοποιημένης φιλοσοφικής χρήσης και αντιπροσωπεύεται από έναν αριθμό λέξεων που έχουν να κάνουν κυρίως με την όραση και την εμφάνιση. Ο Πλάτων χρησιμοποιεί αυτές τις όψεις της όρασης και της εμφάνισης από την πρώιμη ελληνική έννοια της μορφής στους διαλόγους του για να εξηγήσει τις Μορφές και το Καλό.