Η εξανθήσασα ράβδος του Ιωσήφ
Η εξανθήσασα ράβδος του Ιωσήφ είναι εικονογραφικό θέμα της χριστιανικής τέχνης σύμφωνα με το οποίο ο Ιωσήφ κρατάει ράβδο η οποία έχει βλαστήσει.
Προέλευση θέματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με το Πρωτευάγγελιον μετά από αγγελική υπόδειξη προσκλήθηκαν με κήρυκα οι χηρεύοντες του λαού. Ο κάθε ένας από αυτούς θα έπρεπε να προσκομίζει μία ράβδο η οποία μετά από σχετική θεοσημεία θα καταδεικνυόταν ποιανού σύζυγος ήταν η Παναγία. Ο αρχιερέας συγκέντρωσε τις ράβδους στο Ιερό και αφού προσευχήθηκε ζήτησε θεοσημία. Από την ράβδο του Ιωσήφ εξήλθε περιστέρι το οποίο έκατσε στο κεφάλι του Ιωσήφ, οπότε εκληρώθη η Παρθενος στον Ιωσήφ. Η αναγωγή του θέματος εντοπίζεται στην βλαστήσασα ράβδο του Ααρών, η οποία λειτουργεί ως προεικόνιση της Παναγίας.[1]
Διάδοση θέματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην Αγία Σοφία του Κιέβου τον 11ο αι. εντοπίζεται η σκηνή με τους χηρεύοντες και τις ράβδους τους, στο Ιερό με τον Ζαχαρία, ενώ ανθεί μόνο η ράβδος του Ιωσήφ, την οποία προσφέρει η Παναγία στον Ιωσήφ.[2] Στην Δύση συναντάται το θέμα από τον 14ο αι.Γνωστή είναι η τοιχογραφία του Τζόττο στην Αρένα της Πάδοβας. Τον 15ο αι.έχουμε απεικόνιση στο καταπέτασμα της Notre Dame της Beaune με σκηνές από τον βίο της Παναγίας. Εδώ η εξανθίσασα ράβδος έχει μεταβληθεί σε κρίνο. Την εξανθίσασα ράβδο έχουμε τον 17ο αι.και ανάμεσα στα γλυπτά του χορού της Παναγίας των Παρισίων[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Κωνσταντίνος Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν ανατολής και δύσεως, εκδ.Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, 1972, σελ.109
- ↑ Κωνσταντίνος Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν ανατολής και δύσεως, εκδ.Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, 1972, σελ.109
- ↑ Κωνσταντίνος Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν ανατολής και δύσεως, εκδ.Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, 1972, σελ.111
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κωνσταντίνος Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν ανατολής και δύσεως, εκδ.Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, 1972