Επισιτιστική αυτάρκεια
Σταδιακά, σήμερα, οι σπόροι που χρησιμοποιούνται για την καλλιέργεια της γης δεν είναι πια ελεύθεροι. Δεσμεύονται από πνευματικά δικαιώματα, εθνικές ή παγκόσμιες νομοθεσίες και έλεγχο των αγροτικών καλλιεργειών μέσω των επιδοτήσεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάνονται σιγά-σιγά οι τοπικές ποικιλίες και να κινδυνεύει η επισιτιστική αυτάρκεια. Οι αγρότες από καλλιεργητές της γης μετασχηματίσθηκαν σε «…καταναλωτές εισροών».[1] Όλοι οι σπόροι αποτελούν συνήθως υβρίδια ή ποικιλίες που όμως δεν παράγονται στον τόπο καλλιέργειάς τους.
Περιγραφή του προβλήματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα παλαιότερα χρόνια, οι αγρότες έπαιρναν από τα «γερά φυτά» τον σπόρο και τον διατηρούσαν για την επόμενη χρονιά. Τώρα τον αγοράζουν. Ο λόγος είναι ότι είτε ο σπόρος δεν μπορεί να διατηρηθεί και να χρησιμοποιηθεί πάνω από 2-3 φορές, είτε οι αγρότες θεωρούν μεγαλύτερη ευκολία να τον αγοράσουν.[1]
Δυστυχώς, το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους αγρότες. Μέσω του ελέγχου των αγροτικών καλλιεργειών, ελέγχεται τόσο η διανομή της τροφής σε ορισμένες τιμές όσο και η παραγωγή βιοκαυσίμων. Πρόκειται για ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι[2] όπου εμπλέκονται τράπεζες, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία, κρατικοί φορείς καθώς και πολυεθνικοί όμιλοι.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Κανελλοπούλου, Β. (2015), «Προστασία φυτο-γενετικών πόρων, επισιτιστική αυτάρκεια», Ευημερία χωρίς ανάπτυξη. Προτάσεις για έναν άλλο κόσμο από κοινού, Αθήνα: Ελεύθερες Εκδόσεις Ηλιόσποροι, σελ. 42-48.
- ↑ «Επιστροφή στην διατροφική αυτάρκεια | Foreign Affairs - Hellenic Edition». www.foreignaffairs.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2023.
- ↑ Ρίτσος, Π. (2012), «Επιστροφή στην διατροφική αυτάρκεια: Οι επισιτιστικές κρίσεις αποκαλύπτουν τι πρέπει να κάνουν χώρες όπως η Ελλάδα», Foreign Affairs – The Hellenic Edition (02/10/2012)».