Εξέγερση στο Σινά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Τα γεγονότα ή τα δεδομένα που περιγράφει το λήμμα έχουν μεταβληθεί και χρειάζεται ενημέρωση με πιο πρόσφατες πληροφορίες.
Παρακαλούμε βελτιώστε το λήμμα ενημερώνοντάς το, μη ξεχνώντας να αναφέρετε και αξιόπιστες πηγές.
Εξέγερση στο Σινά
Χάρτης της χερσονήσου του Σινά
Χρονολογία5 Φεβουαρίου 2011 – σήμερα
ΤόποςΧερσόνησος του Σινά, Αίγυπτος
ΚατάστασηΣε εξέλιξη
Αντιμαχόμενοι

Αίγυπτος

  • Αιγυπτιακές Ένοπλες Δυνάμεις
  • Κεντρικά Σώματα Ασφαλείας
  • Αιγυπτιακή Εθνική Αστυνομία

Ισλαμιστές:

  • Ανσάρ-Μπάιτ αλ-Μαγκντίς[1] (μέχρι τα τέλη του 2014)
  • Φυλές Βεδουίνων[2]
  • Τζουντ αλ Ισλάμ[3]
  • Λαϊκό Κίνημα Αντίστασης [4]
  • Ανσάρ αλ-Σαρία [5] (από το 2012)
  • Συμβούλιο Μουτζαχεντίν Σούρα[6] ((από το 2012)
  • Στρατός του Ισλάμ [7]
  • Ταξιαρχίες Αμπντουλάχ Αζζάμ[8]
  • Αλ Κάιντα στη χερσόνησο του Σινά[9] (από τα τέλη του 2011)
  • Ταξιαρχίες Αλ Φούργκαν[10]
  • Στρατιώτες της Αιγύπτου[11] (από το 2013)

Η εξέγερση στο Σινά είναι μια συνεχιζόμενη σύγκρουση στη χερσόνησο του Σινά της Αιγύπτου μεταξύ Ισλαμιστών μαχητών και αιγυπτιακών δυνάμεων ασφαλείας, η οποία περιλαμβάνει επιθέσεις εναντίον αμάχων.[12] Η εξέγερση άρχισε μετά την έναρξη της αιγυπτιακής κρίσης, κατά την οποία ανάπηκε ο επί σειρά ετών πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ στην Αιγυπτιακή Επανάσταση του 2011.[13]

Η εξέγερση στο Σινά αρχικά αποτελούνταν από μαχητές, σε μεγάλο βαθμό αποτελούμενους από ντόπιες φυλές Βεδουίνων, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τη χαοτική κατάσταση στην Αίγυπτο και αποδυνάμωσαν την κεντρική εξουσία για να εξαπολύσουν μια σειρά επιθέσεων κατά των κυβερνητικών δυνάμεων στο Σινά. Το 2014, μέλη της ομάδας Ανσάρ Μπάιτ αλ-Μαγκντίς ορκίστηκαν πίστη στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΣΙΣ) και αυτοανακηρύχθηκαν ως επαρχία του Σινά και μέρος του ΙΣΙΣ. Αξιωματούχοι ασφαλείας αναφέρουν ότι μαχητές που εδρεύουν στη Λιβύη έχουν δημιουργήσει δεσμούς με την ομάδα της επαρχίας Σινά[14] και έχουν κατηγορήσει την παραβίαση των συνόρων και τον συνεχιζόμενο εμφύλιο πόλεμο για την αύξηση των εξελιγμένων όπλων που διατίθενται στις ισλαμιστικές ομάδες.[15]

Οι αιγυπτιακές αρχές προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την παρουσία τους στο Σινά με πολιτικά και στρατιωτικά μέτρα.[16] Η Αίγυπτος ξεκίνησε δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις, γνωστές ως Επιχείρηση Αετός στα μέσα του 2011 και στη συνέχεια ως Επιχείρηση Σινά στα μέσα του 2012. Τον Μάιο του 2013, μετά από μια απαγωγή Αιγυπτίων αξιωματικών, η βία στο Σινά αυξήθηκε για άλλη μια φορά. Μετά το αιγυπτιακό πραξικόπημα του 2013, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του Αιγύπτιου προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι, σημειώθηκαν "πρωτοφανείς συγκρούσεις".[17]

Οι συνέπειες που υπέστησαν οι ντόπιοι ως αποτέλεσμα της εξέγερσης στο Σινά ποικίλλουν από ανταρτικές επιχειρήσεις και κατάσταση ανασφάλειας έως εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις και την κατεδάφιση εκατοντάδων σπιτιών και την εκκένωση χιλιάδων κατοίκων, καθώς τα αιγυπτιακά στρατεύματα πίεζαν να χτίσουν μια ζώνη ασφαλείας προκειμένου να σταματήσει το λαθρεμπόριο όπλων και μαχητών από και προς τη Λωρίδα της Γάζας. Μια έκθεση, που συντάχθηκε από μια αντιπροσωπεία του κρατικά χρηματοδοτούμενου Εθνικού Συμβουλίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (NCHR), ανέφερε ότι οι περισσότερες από τις εκτοπισμένες οικογένειες μοιράζονται τα ίδια παράπονα για πραγματική κυβερνητική αμέλεια, τη μη διαθεσιμότητα κοντινών σχολείων για τα παιδιά τους και την έλλειψη υπηρεσιών υγείας.[18] Από την έναρξη της σύγκρουσης, δεκάδες πολίτες σκοτώθηκαν είτε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις είτε απήχθησαν και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκαν από ισλαμιστές μαχητές. Τον Νοέμβριο του 2017, περισσότεροι από 300 πιστοί σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 100 τραυματίστηκαν σε τρομοκρατική επίθεση σε τζαμί δυτικά της πόλης του Αλ-Αρίς.[12]

Υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο σουφισμός ήταν προηγουμένως κυρίαρχος στην περιοχή πριν αρχίσουν να επικρατούν οι τζιχαντιστικές ιδέες.[19] Η χερσόνησος του Σινά είναι από καιρό γνωστή για την ανομία της, καθώς ιστορικά χρησίμευε ως οδός λαθρεμπορίου όπλων και προμηθειών. Οι διατάξεις ασφαλείας στη συνθήκη ειρήνης Αιγύπτου-Ισραήλ του 1979 έχουν επιβάλει μια μειωμένη παρουσία ασφαλείας στην περιοχή, επιτρέποντας στους μαχητές να λειτουργούν πιο ελεύθερα. Επιπλέον, οι περιορισμένες επενδύσεις και ανάπτυξη που κατευθύνονται από την κυβέρνηση στο Σινά έχουν κάνει διακρίσεις σε βάρος του τοπικού πληθυσμού των Βεδουίνων, ενός πληθυσμού που εκτιμά τη φυλετική πίστη πάνω από όλα. Ο συνδυασμός του σκληρού εδάφους του Σινά και της έλλειψης πόρων έχουν κρατήσει την περιοχή φτωχή και ως εκ τούτου έτοιμη για ανταρτικές δυνάμεις.[20]

Μετά την εξέγερση του Ιανουαρίου του 2011 που ανέτρεψε το καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ, η χώρα αποσταθεροποιήθηκε ολοένα και περισσότερο, δημιουργώντας ένα κενό ασφαλείας στη χερσόνησο του Σινά. Τα ριζοσπαστικά ισλαμικά στοιχεία στο Σινά εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία, χρησιμοποιώντας το μοναδικό περιβάλλον, εξαπολύοντας διάφορα κύματα επιθέσεων σε αιγυπτιακές στρατιωτικές και εμπορικές εγκαταστάσεις.

Σύμφωνα με τον Economist, η σύγκρουση περιλαμβάνει επίσης ντόπιους ένοπλους Βεδουίνους "που έχουν μακροχρόνια παράπονα κατά της κεντρικής κυβέρνησης στο Κάιρο" και ότι "τους απαγορεύεται να ενταχθούν στον στρατό ή την αστυνομία, καθώς δυσκολεύονται να βρουν δουλειά στον τουρισμό και παραπονιούνται ότι τους έχουν αφαιρεθεί πολλά εδάφη".[2]

Χρονοδιάγραμμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

2011–2012[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την εξέγερση του 2011 κατά του καθεστώτος Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, παρατηρείται αυξανόμενη αστάθεια στη χερσόνησο του Σινά. Επιπλέον, η κατάρρευση του λιβυκού καθεστώτος αύξησε την ποσότητα και την πολυπλοκότητα των όπλων που διοχετεύονταν λαθραία στην περιοχή.[16] Η κατάσταση έδωσε στους ντόπιους Βεδουίνους την ευκαιρία να διεκδικήσουν την εξουσία τους, οδηγώντας σε συγκρούσεις με τις αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας, αλλά η αιτία της βίας σύντομα μετατράπηκε προς τον σαλαφικό τζιχαντισμό.

Οι σκληροπυρηνικοί μαχητές μουσουλμάνοι χρησιμοποίησαν το Σινά ως σημείο για επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ και επίσης στράφηκαν προς το αιγυπτιακό κράτος,[16] εστιάζοντας στο κατεστημένο ασφαλείας της Αιγύπτου και στον αραβικό αγωγό αερίου του Σινά.[21]

Επιχείρηση Αετός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Επιχείρηση Αετός

Τον Αύγουστο του 2011, η Αίγυπτος ξεκίνησε την Επιχείρηση Αετός σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη, διώχνοντας ισλαμιστές αντάρτες και εγκληματικές συμμορίες από τα αστικά κέντρα του Βόρειου Σινά,[22] και να προσπαθήσει να διακόψει τη σύνδεση μεταξύ μαχητών στο Σινά και τη Γάζα, αυξάνοντας τον έλεγχό τους στο συνοριακό πέρασμα της Γάζας.[16]

Η επιχείρηση είχε περιορισμένη επιτυχία και μια εβδομάδα μετά την επιχείρηση, οι Σαλαφίτες τζιχαντιστές πραγματοποίησαν τις μεγαλύτερες διασυνοριακές επίθεσεις στο Ισραήλ στην περίοδο μετά τον Μουμπάρακ.

Επιχείρηση Σινά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Επιχείρηση Σινά (2012)

Στις 5 Αυγούστου 2012, μια επίθεση στο στρατόπεδο της Ράφα συγκλόνισε τον αιγυπτιακό στρατό και τον πληθυσμό. Μόλις ένα μήνα μετά τη θητεία του, ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι απέλυσε τον μακροχρόνιο υπουργό Άμυνας και προήγαγε τον στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι στη θέση του, ο οποίος ξεκίνησε την επιχείρηση Σινά, με στόχο την εξάλειψη των ένοπλων ισλαμιστικών ομάδων, την προστασία της διώρυγας του Σουέζ και την καταστροφή του δικτύου σηράγγων που συνδέει το Σινά με τη Λωρίδα της Γάζας.[16][23] Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, 32 μαχητές και ύποπτοι σκοτώθηκαν και 38 συνελήφθησαν, ενώ 2 πολίτες σκοτώθηκαν μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου 2012.[24]

2013–2014[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το πραξικόπημα του Ιουλίου 2013 κατά του προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι, ενός ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ο αιγυπτιακός στρατός και οι υπηρεσίες ασφαλείας ειδικότερα έγιναν στόχος ισλαμιστικών ομάδων με έδρα το Σινά. Σε μια αύξηση της βίας, οι δυνάμεις ασφαλείας δέχθηκαν σχεδόν καθημερινή επίθεση από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο του 2013.

Το 2013, οι νέες αρχές υιοθέτησαν μια πιο επιθετική στρατηγική, που οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις και σκληρά μέτρα ασφαλείας.[16] Στους λίγους μήνες που οδήγησαν στο 2014, ο αιγυπτιακός στρατός απέκτησε το πάνω χέρι στη μάχη ενάντια στις πολιτοφυλακές που είχαν βρει ασφαλές καταφύγιο στη χερσόνησο. Αφού απομόνωσε και εκκαθάρισε σε μεγάλο βαθμό το κατοικημένο βορειοανατολικό Σινά, ο στρατός έθεσε εκτός μάχης πολλές ανταρτικές φατρίες, με πιο αξιοσημείωτη την Ανσάρ Μπάιτ αλ-Μαγκντίς. Ωστόσο, χίλιοι ένοπλοι πολιτοφύλακες εξακολουθούσαν να βρίσκονται καταφύγιο στο κύριο οχυρό στο Τζαμπάλ Χαλάλ, καθώς και στην περιοχή Τζαμπάλ Αμέρ.[25]

Τον Νοέμβριο του 2014, η κατάσταση στο Σινά ήρθε στο προσκήνιο με την πιο θανατηφόρα επίθεση στις δυνάμεις ασφαλείας από το 2011 και η αρμόδια φατρία Ανσάρ Μπάιτ αλ-Μαγκντίς ορκίστηκε πίστη στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΣΙΣ) της Επαρχίας του Σινά. Στον απόηχο της επίθεσης στις δυνάμεις ασφαλείας, η κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας και καθιέρωσε ζώνη ασφαλείας στη συνοριακή περιοχή του Σινά με τη Γάζα.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Perpetrators of second Rafah massacre arrested». Daily News Egypt. 1 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «Egypt's Sinai desert: A haven for malcontents». The Economist. 13 July 2013. https://www.economist.com/news/middle-east-and-africa/21581782-wake-muhammad-morsis-fall-sinai-becoming-even-more-dangerous-haven. Ανακτήθηκε στις 17 July 2013. 
  3. ↑ «Jund al Islam claims credit for Sinai suicide car bomb attacks». The Long War Journal. 12 September 2013. http://www.longwarjournal.org/archives/2013/09/jund_al_islam_claims.php. Ανακτήθηκε στις 9 October 2013. 
  4. ↑ «(Allied) Popular Resistance Movement». Tahrir Institute for Middle East Policy. 
  5. ↑ «Ansar al Sharia Egypt in the Sinai». Long War Journal. 6 Ιουλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2014. 
  6. ↑ Bill Roggio, Mujahideen Shura Council denies involvement in Sinai assault, Long War Journal (Foundation for the Defense of Democracies) 06-08-2012 Αρχειοθετήθηκε 15 August 2014 στο Wayback Machine.
  7. ↑ «Jaysh al-Islam». Tahrir Institute for Middle East Policy. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2016. 
  8. ↑ «Deadly attacks in Sinai highlight the region's growing instability». American Enterprise Institute. 23 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2016. 
  9. ↑ «Jihadists attack international peacekeeper base in Egypt's Sinai | FDD's Long War Journal». 15 Σεπτεμβρίου 2012. 
  10. ↑ «Al Furqan Brigades». Terrorism Research & Analysis Consortium. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2016. 
  11. ↑ «Ajnad Misr». Terrorism Research & Analysis Consortium. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2016. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Egypt launches air strikes after deadly mosque attack
  13. ↑ Awad, Marwa. «Egypt army operation nets militants in Sinai-sources». AF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-09-12. https://web.archive.org/web/20170912144455/https://af.reuters.com/article/commoditiesNews/idAFL5E7JG1SE20110816. Ανακτήθηκε στις 12 September 2017. 
  14. ↑ The Age, 16 February 2015: Egypt strikes back at Islamic State militants after beheading video, killing dozens Αρχειοθετήθηκε 19 February 2015 στο Wayback Machine.
  15. ↑ Mazel, Zvi (21 February 2017). «ISIS in Sinai: the Libyan connection». The Jerusalem Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 June 2017. https://web.archive.org/web/20170616004200/http://www.jpost.com/Middle-East/ISIS-in-Sinai-the-Libyan-connection-482149. Ανακτήθηκε στις 17 July 2017. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 «Sinai Peninsula – from Buffer Zone to Battlefield». February 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 April 2015. https://web.archive.org/web/20150418131034/http://www.css.ethz.ch/publications/pdfs/CSSAnalyse168-EN.pdf. Ανακτήθηκε στις 4 April 2016. 
  17. ↑ «Clashes in Sinai over Morsi removal». Ahram Online. 5 Ιουλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2013. 
  18. ↑ «Sinai population still striving for basic rights as unrest continues: Report». Ahram Online. 12 March 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 March 2015. https://web.archive.org/web/20150316000406/http://english.ahram.org.eg/NewsContent/1/64/125077/Egypt/Politics-/Sinai-population-still-striving-for-basic-rights-a.aspx. Ανακτήθηκε στις 12 March 2015. 
  19. ↑ «Mapping jihadi groups in Sinai». Egypt Independent. 10 Αυγούστου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2013. 
  20. ↑ «Analysis: Egypt Tackles Increased Sinai Militancy». Lebanonwire.com. 22 Μαΐου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2013. 
  21. ↑ Awad, Marwa (16 August 2011). «Egypt army operation nets militants in Sinai-sources». Reuters Africa (Cairo). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 September 2012. https://web.archive.org/web/20120927072440/http://af.reuters.com/article/egyptNews/idAFL5E7JG1SE20110816. Ανακτήθηκε στις 19 August 2011. 
  22. ↑ Khaled, Osama (11 Αυγούστου 2011). com/en/node/485461 «Ειδικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν στο Σινά για την αποκατάσταση της ασφάλειας». Almasry Alyoum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2013. https://archive.today/20130116203012/http://www.almasryalyoum. com/en/node/485461. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2011. 
  23. ↑ «UPDATED: Egyptian troops strike hard in North Sinai after multiple attacks». Al Ahram. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2012. 
  24. ↑ «Egypt Army kills 32, arrests 38 more in Sinai offensive». GlobalPost. 8 Σεπτεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2013. 
  25. ↑ «The New Triangle of Egypt, Israel, and Hamas». Washington Institute. 12 Ιανουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2014. 

Επιπλέον ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εξέγερση_στο_Σινά&oldid=10496961"