Εγώ δεν φοβάμαι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 08/06/2015.
Εγώ δεν φοβάμαι
ΣκηνοθεσίαΓαμπριέλε Σαλβατόρες[1][2][3]
ΣενάριοΝικολό Αμανίτι[3] και Φραντσέσκα Μαρτσάνο[3]
ΠρωταγωνιστέςΤζουζέπε Κριστιάνο[4][2][3], Ντίνο Αμπρέσα[4][2][5], Αϊτάνα Σάντσες Γκιχόν[4][5][3], Ντιέγκο Αμπαταντουόνο[4][2][3], Τζόρτζο Καρέτσα[4][2][5], Ρικάρντο Τσίνα[4], Αντονέλα Στεφανούτσι[4], Susi Sánchez[6] και Ματία Ντι Πιέρο[3]
ΜουσικήEzio Bosso[3] και Πέπο Σέρμαν[3]
ΦωτογραφίαΊταλο Πετριτσιόνε[3]
ΜοντάζΜάσιμο Φιόκι[3]
ΕνδυματολόγοςΠατρίτσια Kερικόνι[3] και Florence Emir[3]
Εταιρεία παραγωγήςMedusa Film
Πρώτη προβολή18  Δεκεμβρίου 2003 (Γερμανία)[7] και 2003
Διάρκεια109 λεπτά
ΠροέλευσηΙταλία[3], Ηνωμένο Βασίλειο και Ισπανία
ΓλώσσαΙταλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Η ιταλική ταινία Εγώ δεν Φοβάμαι (ιταλικά: Io non ho paura) είναι δράμα με στοιχεία θρίλερ παραγωγής 2003 σε σκηνοθεσία Γκαμπριέλε Σαλβατόρες. Βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Νικολό Αμανίτι, ο οποίος έγραψε και το σενάριο μαζί με την Φραντσέσκα Μαρτσάνο. Η ταινία έχει κερδίσει το βραβείο Ντάβιντ ντι Ντονατέλο και επελέγη για να εκπροσωπήσει την Ιταλία στα Όσκαρ. Έχει αναγνωριστεί από τη Γενική Διεύθυνση Κινηματογράφου του Ιταλικού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού ως έργο πολιτιστικού ενδιαφέροντος για όλη την Ιταλία, σύμφωνα με την υπουργική απόφαση της 4ης Φεβρουαρίου 2003.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μικέλε Αμιτράνο το 1978 είναι 10 ετών, πάει στην πέμπτη δημοτικού και ζει στην Άκουα Τραβέρσε, ένα μικροσκοπικό χωριό στην περιφέρεια της Μπαζιλικάτα, στη Νότια Ιταλία. Με τη μικρότερη αδερφή του και τους φίλους τους τρέχουν μέσα στα σιτοχώραφα. Στο σπίτι ζούνε η μαμά του, λαντζιέρα σε εστιατόριο, και ο μπαμπάς του, ο Πίνο, ο οποίος λείπει συχνά λόγω της δουλειάς του (είναι φορτηγατζής). Μια μέρα του καλοκαιριού, παίζοντας με τους φίλους τους κυνηγιούνται μέχρι ένα εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο σπίτι μέσα στα χωράφια με το σιτάρι και στο τέλος του παιχνιδιού ο χαμένος πρέπει να μπει τιμωρία. Κανονικά θα έπρεπε να μπει ο Μικέλε, ο οποίος κατέφθασε τελευταίος, επειδή βοηθούσε την αδερφή του, που είχε μείνει πίσω, αλλά γίνεται ψηφοφορία και ο κλήρος πέφτει σε μία φίλη τους, την Μπάρμπαρα.  Η τιμωρία είναι να κατεβάσει το εσώρουχό της μπροστά στους άλλους. Την τελευταία στιγμή ο Μικέλε σώζει το κορίτσι από αυτή τη σεξουαλική πράξη και αποφασίζει να υποστεί αυτός την τιμωρία σκαρφαλώνοντας στους τοίχους του σπιτιού. Όταν όλη η παρέα επιστρέφει σπίτι, ο Μικέλε συνειδητοποιεί ότι έχει ξεχάσει τα γυαλιά της αδερφής του στο εγκαταλελειμμένο σπίτι, οπότε γυρνάει πίσω, τα παίρνει και εκεί ανακαλύπτει τυχαία ένα κομμάτι λαμαρίνας. Το σηκώνει από περιέργεια και βλέπει ένα πηγάδι, στο βάθος του οποίου φαίνεται να βγαίνει από μια κουβέρτα ένα πόδι. Μετά την αρχική τρομάρα, τις επόμενες μέρες επιστρέφει στο ίδιο σημείο και ανακαλύπτει ότι εκείνο το πόδι ανήκει σε ένα παιδί, σαν αυτόν, ξανθό και λεπτεπίλεπτο, σχεδόν τυφλό από το σκοτάδι, που έχει γίνει σαν αγρίμι. Στις επόμενες επισκέψεις τού φέρνει φαΐ, του μιλάει, του ξαναδίνει ελπίδα. Ένα βράδυ, στις ειδήσεις λένε για την εξαφάνιση του μικρού Φιλίπο Καρντούτσι, που απήχθη στο Μιλάνο, προφανώς επειδή οι απαγωγείς ήθελαν να ζητήσουν λύτρα από την πλούσια μητέρα του. Ο Μικέλε, από τη φωτογραφία που δείχνει η τηλεόραση, καταλαβαίνει ότι αυτός ο Φιλίπο είναι ακριβώς το παιδί με το οποίο έγινε φίλος.

Στο σπίτι του έρχεται, ως φίλος του φορτηγατζή πατέρα του, ο Σέρτζο από το Μιλάνο, ένας άνδρας βίαιος και επικίνδυνος, αρχηγός της συμμορίας των απαγωγέων του παιδιού, η οποία συμμορία αποτελείται από όλους τους άνδρες του μικρού χωριού, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του Μικέλε. Ο Μικέλε το καταλαβαίνει όταν τους βλέπει να μιλάνε στα κρυφά, την ώρα που είχε σκοπό να μιλήσει στον πατέρα του σχετικά με το παιδί για να του πει να το σώσουν την επόμενη μέρα, μη γνωρίζοντας ακόμη ότι ο πατέρας του ήταν ένας από τους απαγωγείς. Ο Φιλίπο, χάρη στο φίλο του, αρχίζει να ανακτά δυνάμεις και να ξαναβλέπει κανονικά. Ο Μικέλε εμπιστεύεται αυτό το μυστικό στον ξάδερφο και φίλο του, Σαλβατόρε, ο οποίος από αφέλεια το λέει στον απαγωγέα-θείο του. Ο πατέρας του Μικέλε, τότε, του απαγορεύει να ξαναδεί τον Φιλίπο και το παιδί δείχνει να κρατάει την υπόσχεσή του, για τον πρόσθετο λόγο ότι η μαμά του, καλόψυχη όπως είναι, δεν θέλει να σκοτωθούν αυτός και ο Φιλίπο. Καθώς περνούν οι μέρες, ο κλοιός των ερευνών σχετικά με την απαγωγή σφίγγει σε όλη την Ιταλία και τα ελικόπτερα της αστυνομίας αρχίζουν να ψάχνουν εξονυχιστικά και την περιοχή της Άκουα Τραβέρσε. Πανικός καταλαμβάνει τους απαγωγείς, οι οποίοι, κατόπιν διαταγής του αρχηγού Σέρτζο αποφασίζουν να σκοτώσουν τον μικρό Φιλίπο, τον οποίο έχουν μεταφέρει σε έναν εξωτερικό χώρο, σε μια καλά ασφαλισμένη περίφραξη του ερειπωμένου σπιτιού. Ο Μικέλε, αθετώντας πλέον την υπόσχεσή του, πηγαίνει τρέχοντας μέχρι το σπίτι για να ελευθερώσει τον Φιλίπο: καταφέρνει και τον βγάζει και τον σέρνει έξω στα χωράφια στην προσπάθεια να τον κάνει να διαφύγει, αλλά ο ίδιος ο Μικέλε, μη φοβούμενος πλέον τις συνέπειες, παραμένει μόνος του, παγιδευμένος μέσα στην περίφραξη.

Στο μεταξύ, οι μεγάλοι αποφασίζουν ποιος πρέπει να σκοτώσει τον Φιλίπο. Επιλέγεται τελικά ο πατέρας του Μικέλε και, μόλις ανοίγει την πόρτα, βγαίνει τρέχοντας ο Μικέλε φωνάζοντας «μπαμπά» και ο πατέρας του, νομίζοντας ότι είναι ο Φιλίπο, πυροβολεί και πετυχαίνει στο πόδι τον Μικέλε, ο οποίος πέφτει κάτω λιπόθυμος. Ο Πίνο βγαίνει έξω με τον γιο του στην αγκαλιά, και με ένα σπαρακτικό κλάμα του φωνάζει να συνέλθει. Στο μεταξύ επιστρέφει ο Φιλίπο, για να δει τον Μικέλε και ο Σέρτζο κάνει να τον σκοτώσει, αλλά καταφτάνουν τα ελικόπτερα της αστυνομίας και τον συλλαμβάνουν μαζί με τον Πίνο και τους άλλους απαγωγείς. Ο Μικέλε συνέρχεται, ενώ στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο Μικέλε και ο Φιλίπο, τον οποίο έχουν πλέον σώσει οι αστυνομικοί, δίνουν τα χέρια. Δεν ξέρουμε αν ο Μικέλε πεθαίνει, καθώς μεταφέρεται στο νοσοκομείο με το ελικόπτερο μαζί με τον Φιλίπο, ο οποίος επιστρέφει στο Μιλάνο και ούτε ξέρουμε αν οι δύο μικροί φίλοι θα ξαναειδωθούν κάποια μέρα.

Διανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Τζουζέπε Κριστιάνο         -Μικέλε Αμιτράνο
  • Ματία ντι Πιέρο                -Φιλίπο Καρντούτσι
  • Ντίνο Αμπρέσα                 -Πίνο Αμιτράνο
  • Αϊτάνα Σάντσες Γκιχόν     -Άννα Αμιτράνο
  • Ντιέγκο Αμπαταντουόνο  -Σέρτζο
  • Φάμπιο Τέτα       -Αντόνιο Νατάλε
  • Τζόρτζο Καρέτσα       -Φελίτσε
  • Ρικάρντο Τσίνα       -Πιέτρο
  • Αντονέλα Στεφανούτσι    -Ασούντα
  • Τζούλια Ματούρο       -Μαρία Αμιτράνο
  • Φάμπιο Αντονάτσι       -Ρέμο
  • Αντριάνα Κονσέρβα       -Μπάρμπαρα
  • Στέφανο Μπιάζε       -Σαλβατόρε
  • Μικέλε Βάσκα       -Καντέλα
  • Σούζι Σάντσες         -μαμά του Φιλίπο

Διαφορές ανάμεσα στο μυθιστόρημα και την ταινία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Στο μυθιστόρημα ο Μικέλε και ο Φιλίπο είναι εννέα ετών και πάνε τετάρτη Δημοτικού, ενώ στο φιλμ είναι δέκα ετών και πάνε πέμπτη.  
  • Στο μυθιστόρημα ο Μικέλε, επιστρέφοντας σπίτι από την τρύπα, όπου κρατούνταν όμηρος ο Φιλίπο, περνάει την κατηφόρα της γειτονιάς, ενώ στην ταινία περνάει από το αγρόκτημα του Μελικέτι. 
  • Στο μυθιστόρημα η μητέρα του Μικέλε και της Μαρίας λέγεται Τερέζα, ενώ στην ταινία Άννα.
  • Στο μυθιστόρημα οι γονείς επιστρέφουν και δίνουν στον Μικέλε να δοκιμάσει καινούρια παπούτσια, στην ταινία δεν επιστρέφουν. 
  • Στο μυθιστόρημα ο Σαλβατόρε δίνει στον Μικέλε τη χειρότερη ομάδα του στο ποδοσφαιράκι Subbuteo για να μάθει, ως αντάλλαγμα, το μυστικό σχετικά με τον Φιλίπο, ενώ στην ταινία, το «εμπόρευμα» που ανταλλάσσεται είναι ένα αυτοκινητάκι (βανάκι). 
  • Στο μυθιστόρημα ο Σαλβατόρε παίζει κάθε μέρα πιάνο, ενώ στην ταινία δεν αναφέρεται αυτή η κλίση του προς τη μουσική.
  • Στο μυθιστόρημα η Μπάρμπαρα θέλει να αρραβωνιαστεί τον Μικέλε, ενώ στην ταινία έχουν μόνο φιλική σχέση.
  • Στο μυθιστόρημα ο Σέρτζο είναι από τη Ρώμη, ενώ στην ταινία από το Μιλάνο.
  • Στο μυθιστόρημα ο Φιλίπο δεν επιστρέφει στην παγίδα του μετά την απελευθέρωσή του, αντίθετα απ’ ότι γίνεται στην ταινία.

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα μικρό χωριό της περιφέρειας της Μπαζιλικάτα και γυρίστηκε κατά κύριο λόγο στο Μέλφι αλλά και σε περιοχές της Απουλίας.

Βραβεία και Υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 2004 - Ντάβιντ ντι Ντονατέλο
    • Καλύτερης φωτογραφίας: Ίταλο Πετριτσόνε
    • Νεανικό Βραβείο Ντάβιντ: Γκαμπριέλε Σαλβατόρες
    • Υποψηφιότητα Καλύτερης Ταινίας: Μαουρίτσιο Τότσι, Ρικάρντο Τότσι και Γκαμπριέλε Σαλβατόρες
    • Υποψηφιότητα Β’ Αντρικού Ρόλου: Ντιέγκο Αμπαταντουόνο
    • Υποψηφιότητα Καλύτερου Σάουντρακ:  Έτσιο Μπόσο
    • Υποψηφιότητα Καλύτερου Ήχου: Μάουρο Λάτσαρο
  • 2003 – Nastro d’ argento
    • Σκηνοθέτη Καλύτερης Ταινίας: Γκαμπριέλε Σαλβατόρες
    • Β΄Αντρικού Ρόλου: Ντιέγκο Αμπαταντουόνο
    • Καλύτερης Φωτογραφίας: Ίταλο Πετριτσόνε
    • Υποψηφιότητα Καλύτερης Παραγωγής: Ripley’s Game
    • Υποψηφιότητα Καλύτερου Σεναρίου: Νικολό Αμανίτι και Φραντσέσκα
    • Υποψηφιότητα Καλύτερου Σάουντρακ: Μάουρο Λάτσαρο
    • Υποψηφιότητα Μίξης Ήχου: Έτσιο Μπόσο και Πέπο Σκέρμαν
  • 2003 -  Χρυσές Σφαίρες Ιταλίας
    • Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Γκαμπριέλε Σαλβατόρες
  • 2003 -  Ciak d’ oro
    • Β’ Αντρικού Ρόλου: Ντιέγκο Αμπαταντουόνο
    • Καλύτερου Σεναρίου: Νικολό Αμανίτι και Φραντσέσκα Μαρτσάνο
    • Καλύτερης Φωτογραφίας: Ίταλο Πετριτσόνε
    • Καλύτερης Αφίσας
  • 2003 - Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου
    • Υποψηφιότητα Καλύτερης Φωτογραφίας: Ίταλο Πετριτσόνε
  • 2003 -  Βραβεία Φλαϊάνο
    • Καλύτερου Σεναρίου: Νικολό Αμανίτι και Φραντσέσκα Μαρτσάνο
    • Καλύτερου Σάουντρακ: Έτσιο Μπόσο
    • Καλύτερου Ηθοποιού- Βραβείο Κοινού: Τζουζέπε Κριστιάνο
Καθιερωμένοι όροι
  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0326977/. Ανακτήθηκε στις 11  Ιουλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 bbfc.co.uk/releases/io-non-ho-paura-im-not-scared-0. Ανακτήθηκε στις 11  Ιουλίου 2016.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 europeanfilmawards.eu. 5827. Ανακτήθηκε στις 9  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 www.imdb.com/title/tt0326977/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 11  Ιουλίου 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 www.metacritic.com/movie/im-not-scared. Ανακτήθηκε στις 11  Ιουλίου 2016.
  6. ↑ (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  7. ↑ www.kinokalender.com/film4362_ich-habe-keine-angst.html. Ανακτήθηκε στις 2  Ιανουαρίου 2018.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εγώ_δεν_φοβάμαι&oldid=9761741"