Γκουστάβα Άιγκνερ
| Γκουστάβα Κάλερ (Άιγκνερ) | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Gustava Aigner (Γερμανικά) |
| Γέννηση | 29 Απριλίου 1906 Σάλτσμπουργκ |
| Θάνατος | 22 Μαρτίου 1987 (80 ετών) Σανκτ Βάιτ αν ντερ Γκλαν |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυστρία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά[1] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Γκρατς |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | παλαιοντολόγος γεωλόγος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φραντς Κάλερ |
| Τέκνα | 3 κόρες |
| Γονείς | Γκούσταφ Άιγκνερ Μαίρη Μέλμπλερ |
Η Γκουστάβα Κάλερ, το γένος Άιγκνερ, (γερμανικά: Gustava Kahler Aigner) ήταν μια Αυστριακή γεωλόγος και παλαιοντολόγος. Ήταν ιδιαίτερα γνωστή για την εργασία της δίπλα στον Φραντς Χερίτς, καθώς και στον σύζυγό της, Φραντς Κάλερ. Σε αναγνώριση της ανακάλυψης που έκανε για τους γραπτόλιθους στην βόρεια Ζώνη Γκρεϊγουάκι, η πρώην συμφοιτήτριά της, Ίντα Πέλτσμαν, ονόμασε δύο είδη προς τιμήν της.[2]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Γκουστάβα Άιγκνερ γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1906 στο Σάλτσμπουργκ. Γονείς της ήταν ο Γκούσταφ Άιγκνερ, νομικός, και η Μαίρη Μέλμπλερ.[2] Εκπαιδεύτηκε σε μεταρρυθμιστικό σχολείο θηλέων και στη συνέχεια σπούδασε γεωλογία, παλαιοντολογία, ορυκτολογία και πετρογραφία στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς. Ήταν μόλις η δεύτερη γυναίκα που σπούδαζε γεωλογία σε αυστριακό πανεπιστήμιο.[2] Κέρδισε το διδακτορικό της, τον Ιούλιο του 1929, όταν ήταν μόλις 23 ετών, με διατριβή η οποία είχε τίτλο "Die Productiden des Karbons von Nötsch im Gailtal".[2] Η διατριβή της ήταν η πρώτη που αντικατόπτριζε μια ανακατεύθυνση μελέτης στο πεδίο μακρυά από την ορυκτολογία και κρυσταλλογραφία, αλλά αντίθετα προς τη στρωματογραφία και την παλαιοντολογία.[2]
Στη συνέχεια δίδαξε για πέντε χρόνια σε γυμνάσιο θηλέων στο Σάλτσμπουργκ. Παρότι αρχικά σχεδίαζε να μελετήσει την επιστήμη της βοτανικής, το ενδιαφέρον της για τη γεωλογία πυροδοτήθηκε από τον Φραντς Χερίτς. Το 1935 παντρεύτηκε τον τραπεζίτη Φραντς Κάλερ, ένα συμφοιτητή γεωλογίας του Χερίτς, ο οποίος είχε ολοκληρώσει το διδακτορικό του το 1931. Ο Κάλερ εργάστηκε ως γεωλόγος στο Κλάγκενφουρτ της Νορβηγίας και, τέλος, στην Καρινθία, όπου διορίστηκε ως κρατικός γεωλόγος το 1947.[2] Η Γκουστάβα Άιγκνερ προχώρησε στη συγγραφή πολλών εργασιών τόσο με τον Χερίτς, όσο και με τον σύζυγό της, τον οποίο βοήθησε στη συστηματική μελέτη της Φουσουλινίδας. Η μελέτη και οι δημοσιεύσεις τους κάλυψαν την Ύστερη Παλαιοζωική στρωματογραφία των Καρνικών Άλπεων.[2][3] Το 1937, Άιγκνερ και Κάλερ υποδιαίρεσαν το γένος «Ψευδοσβαζερίνα» σε πέντε υποομάδες. Στη συνέχεια πρότειναν το όνομα υποκατηγορίας όνομα «Ζέλια» για μία από τις ομάδες.[4] Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, εκείνη και ο άντρας της επανεκκίνησαν την καριέρα τους και δημιούργησαν διεθνείς δεσμούς.[2]
Τον Ιούνιο του 1979, το Πανεπιστήμιο του Γκρατς ανανέωσε το διδακτορικό της και της απένειμε το βραβείο της τιμής της Ένωσης Ακαδημαϊκών.[2] Τον Ιούνιο του 1980 τιμήθηκε από τον Verband der Akademikerinnen (Σύλλογο Γυναικών Διανοούμενων). Σε αναγνώριση του έργου της για την ανακάλυψη των γραπτόλιθων στην βόρεια Ζώνη Γκρεϊγουάκι, η πρώην συμφοιτήτριά της, Ίντα Πέλτσμαν, ονόμασε δύο είδη προς τιμήν της.[2]
Η Γκουστάβα Κάλερ-Άιγκνερ απέκτησε τρεις κόρες. Απεβίωσε στις 22 Μαρτίου 1987, μετά από μια μακρά ασθένεια.[2]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2020.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Flügel, Helmut W. «Gustava Kahler-Aigner (1906–1987)» (PDF). Naturwissenschaftlicher Verein für Kärnten, Oberösterreichisches Landesmuseum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 5 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2013.
- ↑ Jongmans, W. J. Compte Rendu. Deuxieme Congres pour l'avancement des etudes de stratigraphie Carbonifere. Heerlen, Septembre 1935. Tome 1. Alexander Doweld. σελ. 483. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2013.
- ↑ Japanese Journal of Geology and Geography. Science Council of Japan. 1939. σελ. 72. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2013.
|