Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βάιολετ Όκλεϊ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βάιολετ Όκλεϊ
Γέννηση10  Ιουνίου 1874[1][2][3]
Νιου Τζέρσεϊ
Θάνατος25  Φεβρουαρίου 1961[1][2][3] και 26  Φεβρουαρίου 1960[4]
Φιλαδέλφεια[5]
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Γκριν Γουντ (40°38′57″ s. š., 73°59′8″ z. d.)
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΣύνδεσμος Σπουδαστών Τέχνης της Νέας Υόρκης, Ακαδημία των Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια και Πανεπιστήμιο Ντρέξελ
Ιδιότηταεικονογράφος, ζωγράφος[4], συγγραφέας και καλλιτέχνης[6]
ΣύντροφοςEdith Emerson
ΓονείςArthur Edmund Oakley και Cornelia Swain Oakley
ΚίνημαΠροραφαηλίτες
Καλλιτεχνικά ρεύματαΠροραφαηλίτες
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Βάιολετ Όκλεϊ (10 Ιουνίου 1874 – 25 Φεβρουαρίου 1961) ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που της ανετέθη να φιλοτεχνήσει τοιχογραφία με δημόσια χορηγία. Κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα ήταν γνωστή ως πρωτοπόρος στην διακόσμηση τοιχογραφίας, σε έναν τομέα που ασκείτο αποκλειστικά από άνδρες. Η Όκλεϊ διακρίθηκε σε τοιχογραφίες και βιτρό σχέδια που αντλούσαν θέματα από την ιστορία και τη λογοτεχνία αναβιώνοντας το Αναγεννησιακό στυλ.

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λιθογραφία της Όκλεϊ για τη The Lotos Library (1896)

Η Όκλεϊ γεννήθηκε στο Μπέργκεν Χάιτς (μια περιοχή του Τζέρσεϊ Σίτι), του Νιου Τζέρσεϊ, σε καλλιτεχνική οικογένεια. Οι γονείς της ήταν ο Άρθουρ Έντμοντ Όκλεϊ και η Κορνίλια Σγουέιν. Και οι δύο παππούδες της ήταν μέλη της Εθνικής Ακαδημίας Σχεδίου.[7] Το 1892, σπούδασε στο Art Students League της Νέας Υόρκης. Ένα χρόνο αργότερα, σπούδασε στην Αγγλία και τη Γαλλία, με καθηγητές τον Ραφαέλ Κόλιν και άλλους. Μετά την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1896, σπούδασε για λίγο στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια πριν φοιτήσει στη διάσημη τάξη εικονογράφησης του Χάουαρντ Πάυλ στο Ινστιτούτο Drexel. Γνώρισε σύντομα την επιτυχία ως δημοφιλής εικονογράφος για περιοδικά όπως το The Century Magazine, το Collier's Weekly, το St. Nicholas Magazine και το Woman's Home Companion.[8] Το ύφος των εικόνων της και των βιτρό της αντικατοπτρίζουν την εξομοίωση της με το Αγγλικό Προ-Raphaelites στυλ. Η αφοσίωση της Όκλεϊ στη Βικτοριανή αισθητική κατά την έλευση του Μοντερνισμού οδήγησε στην παρακμή της φήμης της από τα μέσα του εικοστού αιώνα και μετά.

Η Όκλεϊ ήταν μέλος της οργάνωσης The Plastic Club της Φιλαδέλφειας, που ιδρύθηκε για την προώθηση της «τέχνης για το καλό της τέχνης». Άλλα μέλη περιελάμβαναν την Έλενορ Άμποτ, την Τζέσι Ουίλκοξ Σμιθ και Ελίζαμπεθ Σίπεν Γκριν.[9] Πολλές από τις γυναίκες που ίδρυσαν την οργάνωση ήταν μαθήτριες του Χάουαρντ Πάυλ. Σκοπός της ίδρυσης της οργάνωσης ήταν για να παρέχουν ένα μέσο ώστε να ενθαρρύνουν η μια την άλλη επαγγελματικά και για να δημιουργήσουν ευκαιρίες για να πωλούν τα έργα τέχνης τους.[9][10]

Το πανδοχείο Ρεντ Ρόουζ

Η Όκλεϊ έγινε στενή και δια βίου φίλη με την Γκριν και την Σμιθ. Ζούσαν αρχικά μαζί στο ξενοδοχείο Red Rose Inn (αποκαλούνταν τα Κορίτσια του Red Rose από τον Πάυλ) και αργότερα στο Cogslea, το σπίτι τους στη γειτονιά Mount Airy της Φιλαδέλφεια.[11]

Νέα Γυναίκα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Βίολετ Όκλεϊ, η Τζέσι Ουίλκοξ Σμιθ, Η Ελίζαμπεθ Σίπεν Γκριν και η Χενριέτα Κούζενς

Καθώς οι ευκαιρίες για εκπαίδευση έγιναν πιο προσβάσιμες τον 19ο αιώνα, οι γυναίκες καλλιτέχνες έγινε μέρος των επαγγελματικών επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένων των δικών τους ιδρυτικών συλλόγων τέχνης. Τα έργα τέχνης που είχαν φιλοτεχνηθεί από γυναίκες θεωρούνταν κατώτερα και για να βοηθήσουν να ξεπεραστεί αυτό το στερεότυπο οι γυναίκες "άρθρωναν όλο και περισσότερο λόγο και παράστημα" ώστε να προωθήσουν τη δουλειά των γυναικών και έτσι έγινε μέρος της αναδυόμενης εικόνας της μορφωμένης, σύγχρονης και πιο ελεύθερης "Νέας Γυναίκας".[12] Οι καλλιτέχνες «έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην εκπροσώπηση της Νέας Γυναίκα, τόσο με την δημιουργία εικόνων της φιγούρας της και του παραδειγματικού αυτού αναδυόμενου τύπου γυναίκας μέσα από τη δική τους ζωή." Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, περίπου το 88% των συνδρομητών των 11.000 περιοδικών ήταν γυναίκες. Καθώς οι γυναίκες εισήλθαν στην καλλιτέχνη κοινότητα, οι εκδότες άρχισαν να τις προσλαμβάνουν για να δημιουργήσουν εικόνες που απεικόνιζε τον κόσμο μέσα από την προοπτική μιας γυναίκας. Άλλες επιτυχημένες εικονογράφοι ήταν η Τζένι Αουγκούστα Μπραουνσκόμπ, η Τζέσι Ουίλκοξ Σμιθ, η Ρόζι Ο'Νιλ και η Ελίζαμπεθ Σίπεν Γκριν.[13]

Γκαλερί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Τοιχογραφία στη Γερουσία, Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια.
    Τοιχογραφία στη Γερουσία, Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια.
  • Τοιχογραφία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια.
    Τοιχογραφία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια.
  • Τοιχογραφία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια.
    Τοιχογραφία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6ht2rz5. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 10067778. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Oakley, Violet» 13  Δεκεμβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 (Ολλανδικά) RKDartists. 60173. Ανακτήθηκε στις 21  Μαρτίου 2023.
  5. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 16  Αυγούστου 2008. 500003148. Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2021.
  6. ↑ Eleanor Tufts: «American Women Artists, Past and Present» 1984. ISBN-10 0-8240-9070-5.
  7. ↑ «Violet Oakley papers». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2016. 
  8. ↑ «Violet Oakley (1875-1961), Pennsylvania Capitol Preservation Committee». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2016. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Jill P. May; Robert E. May; Howard Pyle. Howard Pyle: Imagining an American School of Art. University of Illinois Press; 2011. ISBN 978-0-252-03626-2. p. 89.
  10. ↑ The Plastic Club. The Historical Society of Pennsylvania. Retrieved 4 Μαρτίου, 2014.
  11. ↑ Violet Oakley Historic Marker. Explore PA History. Retrieved 8 Μαρτίου, 2015.
  12. ↑ Laura R. Prieto. At Home in the Studio: The Professionalization of Women Artists in America. Harvard University Press; 2001. ISBN 978-0-674-00486-3. pp. 145–146.
  13. ↑ Laura R. Prieto. At Home in the Studio: The Professionalization of Women Artists in America. Harvard University Press; 2001. ISBN 978-0-674-00486-3. p. 160–161.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Patricia Likos Ricci: “Violet Oakley, American Renaissance Woman”, The Pennsylvania Magazine of History and Biography, Vol. cxxvi, No.2 (April 2002).
  • Rowland Elzea and Elizabeth H. Hawkes: A Small School of Art: The Students of Howard Pyle, Wilmington: Delaware Art Museum (1980)
  • Carter, Alice A. (2000). The Red Rose Girls: An Uncommon Story of Art and LoveΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. New York: H. N. Abrams. ISBN 978-0-8109-4437-4. 
  • Van Hook, Bailey (2016). Violet Oakley: An Artist's Life. Newark DE: University of Delaware Press. ISBN 1611495857. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βάιολετ_Όκλεϊ&oldid=10316996"