Αυτοεγχυτής επινεφρίνης
Ο αυτοεγχυτής επινεφρίνης, αλλιώς επίσης γνωστός ως αυτοένεση επινεφρίνης ή αδρεναλίνης (παγκοσμίως γνωστός με την εμπορική ονομασία, EpiPen) είναι ειδική ιατρική συσκευή για την έγχυση μετρημένης δόσης ή δόσεων αδρεναλίνης (συν. επινεφρίνης) μέσω τεχνολογίας αυτόματης έγχυσης. Χρησιμοποιείται εκτεταμένα για την άμεση αντιμετώπιση της αναφυλαξίας. Η πρώτη αυτόματη έγχυση επινεφρίνης κυκλοφόρησε στην παγκόσμια αγορά το 1983.
.jpg)
Οι αυτόματες εγχύσεις επινεφρίνης είναι συσκευές χειρός που μεταφέρονται από άτομα που έχουν σοβαρές αλλεργίες, επικίνδυνες για τη ζωή. Η επινεφρίνη που χορηγείται από τη συσκευή είναι μια κατεπείγουσα, επιθετική θεραπεία για την αναφυλαξία.[1][2]
Όταν υπάρχει υποψία αναφυλαξίας, θα πρέπει να χορηγείται το συντομότερο δυνατό διάλυμα επινεφρίνης ως ενδομυϊκή ένεση, στο μέσο της εξωτερικής πλευράς του μηρού, που αντιστοιχεί στη θέση του πλαγιοειδούς μυός.[3]
Η ένεση μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε 10-15 λεπτά εάν δεν υπάρχει επαρκής ανταπόκριση του πάσχοντος.[4] Μια δεύτερη δόση απαιτείται στο 16-35% των επεισοδίων με περισσότερες από δύο δόσεις να είναι πολύ σπάνιες.
Στο 80% περίπου των περιπτώσεων που χορηγείται δεύτερη δόση, αυτή είναι από επαγγελματία ιατρό.[4] Δεν είναι σαφές ποια είναι τα άτομα που μπορεί να χρειαστούν μια δεύτερη ένεση εξ αρχής.[4] Η ενδομυϊκή οδός προτιμάται έναντι της υποδόριας χορήγησης γιατί η τελευταία μπορεί να έχει καθυστερημένη απορρόφηση.[4][5] Μικρές ανεπιθύμητες ενέργειες από την επινεφρίνη περιλαμβάνουν αίσθημα πανικού, άγχος, πονοκεφάλους και ταχυπαλμία.[4]
Η επινεφρίνη στις συσκευές λήγει μετά από ένα έτος.[6] Μια μελέτη - έρευνα σε κουνέλια έδειξε ότι η ενδομυϊκή επινεφρίνη έχει μειωμένη αποτελεσματικότητα μετά τη λήξη της. Αυτή η μελέτη συνέστησε επίσης ότι εάν το φάρμακο σε μια συσκευή που έχει λήξει δεν έχει αρχίσει να κατακρημνίζεται (εάν το διάλυμα δεν είναι θολό και δεν περιέχει σωματίδια) η χρήση της ληγμένης συσκευής είναι καλύτερη από την καθόλου ένεση σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.[7]
Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων διεξήγαγε μια ανασκόπηση της ασφάλειας των συσκευών που κυκλοφορούσαν στην αγορά και βρήκε αρκετούς παράγοντες που καθορίζουν εάν οι συσκευές διοχετεύουν με επιτυχία το φάρμακο στους μύες, όπως το "μήκος της βελόνας, το πάχος του λίπους κάτω από το δέρμα, ο τρόπος με τον οποίο η αυτόματη έγχυση λειτουργεί (π.χ., εάν έχει ελατήριο ή όχι), η γωνία με την οποία η συσκευή τοποθετείται στο δέρμα και η δύναμη που χρησιμοποιείται για την ενεργοποίηση της συσκευής καθώς και πόσο καλά ακολουθεί ο χρήστης τις οδηγίες για την ένεση." [8]
Διαπίστωσε ότι το πόσο καλά εκπαιδεύτηκε ο χρήστης ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας που καθορίζει την επιτυχή εκτέλεση και ζήτησε από τις εταιρείες να αναπτύξουν καλύτερο εκπαιδευτικό υλικό για γιατρούς και άτομα στα οποία έχουν συνταγογραφηθεί οι συσκευές.[8]
Ο πρώτος σύγχρονος αυτόματος εγχυτήρας επινεφρίνης, το EpiPen, εφευρέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 στο Ινστιτούτο Survival Technology στην πόλη Βηθεσδά, ΗΠΑ από τον ερευνητή Sheldon Kaplan[9] και εγκρίθηκε για πρώτη φορά για κυκλοφορία από τον FDA το 1987.[10]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Anaphylaxis». National Institute of Allergy and Infectious Diseases. 23 Απριλίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ Dinakar, C (December 2012). «Anaphylaxis in children: current understanding and key issues in diagnosis and treatment.». Current Allergy and Asthma Reports 12 (6): 641–9. doi:. PMID 22815131.
- ↑ «Epinephrine Injection». MedlinePlus. Last revised 03/15/2017
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Muraro, AΣφάλμα έκφρασης: Μη αναγνωρισμένη λέξη "etal" (August 2014). «Anaphylaxis: guidelines from the European Academy of Allergy and Clinical Immunology.». Allergy 69 (8): 1026–45. doi:. PMID 24909803.
- ↑ Simons, KJ; Simons, FE (August 2010). «Epinephrine and its use in anaphylaxis: current issues». Current Opinion in Allergy and Clinical Immunology 10 (4): 354–61. doi:. PMID 20543673.
- ↑ Dinakar, C (December 2012). «Anaphylaxis in children: current understanding and key issues in diagnosis and treatment.». Current Allergy and Asthma Reports 12 (6): 641–9. doi:. PMID 22815131.Dinakar, C (December 2012). "Anaphylaxis in children: current understanding and key issues in diagnosis and treatment". Current Allergy and Asthma Reports. 12 (6): 641–9. doi:10.1007/s11882-012-0284-1. PMC 3492692. PMID 22815131.
- ↑ Song, TT; Worm, M; Lieberman, P (August 2014). «Anaphylaxis treatment: current barriers to adrenaline auto-injector use.». Allergy 69 (8): 983–91. doi:. PMID 24835773.
- ↑ 8,0 8,1 European Medicines Agency (June 26, 2015). «Better training tools recommended to support patients using adrenaline auto-injectors». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-09-10. https://web.archive.org/web/20160910052959/http://www.ema.europa.eu/ema/index.jsp?curl=pages/news_and_events/news/2015/06/news_detail_002351.jsp&mid=WC0b01ac058004d5c1. Ανακτήθηκε στις 2024-02-05.
- ↑ Smetana, Kevin (24 Σεπτεμβρίου 2009). «EpiPen inventor helped millions and died in obscurity». St. Petersburg Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2010.
- ↑ FDA Approval history for NDA 019430 - EpiPen Page accessed Aug 30, 2016
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Fromer, L (20 August 2016). «Prevention of anaphylaxis: the role of the epinephrine auto-injector.». The American Journal of Medicine 129 (12): 1244–1250. doi:. PMID 27555092. http://www.amjmed.com/article/S0002-9343(16)30795-1/pdf. (Review paper funded by Mylan, maker of the EpiPen product)
- Frew, AJ (January 2011). «What are the 'ideal' features of an adrenaline (epinephrine) auto-injector in the treatment of anaphylaxis?». Allergy 66 (1): 15–24. doi:. PMID 20716315. (Review paper funded by ALK, maker of the Jext product)