Αντρές Χιμένο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντρές Χιμένο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Andrés Gimeno (Ισπανικά)
Γέννηση3  Αυγούστου 1937[1][2][3]
Βαρκελώνη[1][2][3]
Θάνατος9  Οκτωβρίου 2019[4]
Βαρκελώνη[5]
Αιτία θανάτουκαρκίνος[6]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
ΚατοικίαΒαρκελώνη[2][3]
Χώρα πολιτογράφησηςΙσπανία
Ύψος185 cm Edit this on Wikidata
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΚαταλανικά
Ισπανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααντισφαιριστής (από 1960)[1][2][3]
Περίοδος ακμής1960
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΔιεθνής Αίθουσα Φήμης της Αντισφαίρισης
Χρυσό Μετάλλιο του Βασιλικού Τάγματος Αθλητικής Αξίας (2009)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αντρές Χιμένο (Andrés Gimeno Tolaguera, Βαρκελώνη 3 Αυγούστου 1937 – 9 Οκτωβρίου 2019) ήταν Ισπανός πρωταθλητής της αντισφαίρισης.

Το μεγαλύτερο του επίτευγμα ήταν το 1972, όταν κέρδισε το Γαλλικό Όπεν[7]. Κέρδισε επίσης το 1971 στο Μόναχο και το 1975 στο Shreveport. Ήταν επίσης φιναλίστ στο Αυστραλιανό όπεν το 1968. Κέρδισε το 1960 το "Sunshine Nations Cup" και το Κύπελλο Γκαλέα. Μέλος της ισπανικής ομάδας στο κύπελλο Ντέιβις για 11 χρόνια. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Πανεπιστημιακούς Αγώνες του 1967 στο Τόκιο. Ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά το 1965 σε ηλικία 23 ετών, αφού αποφοίτησε από τη Νομική σχολή του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χιμένο ήταν από οικογένεια που αγαπούσε την αντισφαίριση, ο πατέρας του Εστεβάν ήταν και ο ίδιος αντισφαιριστής κι αργότερα προπονητής στο "Ρεάλ Κλαμπ ντε Τέννις ντε Μπαρσελόνα" και ο πρώτος προπονητής του. Στην ηλικία των δεκαέξι κέρδισε το πρωτάθλημα Ισπανίας κάτω των 18. Το 1954 κέρδισε το πρωτάθλημα της Ισπανίας στο διπλό με συμπαίκτη τον Juan Manuel Couder. Ταυτόχρονα, σταμάτησε να μελετάει για να επικεντρωθεί στην καριέρα του στην αντισφαίριση.

Εκπροσώπησε την Ισπανία σε πολλά τουρνουά, επίσης έπαιξε με την εθνική ομάδα στο Κύπελλο Γκαλέα, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κάτω των 21, και το κέρδισε το 1956 και το 1957 και φιναλίστ το 1958. Μετά από αυτό, αποφάσισε να πάει στην Αυστραλία για να προπονηθεί με τον άνθρωπο ο οποίος θεωρήθηκε ο καλύτερος προπονητής του τένις στον κόσμο, τον Χάρι Χόπμαν.

Το 1960 επέστρεψε στην Ισπανία, όπου έκανε την καλύτερη του χρονιά ως ερασιτέχνης, κερδίζοντας τους τίτλους της Βαρκελώνης, του Καράκας, και του Μόντε Κάρλο. Στη Βαρκελώνη, έγινε ο πρώτος Ισπανός παίκτης που κέρδισε το Torneo Conde de Godó, νικώντας τον Ιταλό παίκτη Γκιουζέπε Μέρλο. Την ίδια χρονιά έφτασε και στον τελικό του διπλού, αλλά απέτυχε να κερδίσει στον τελικό. Μετά εντάχθηκε στην επαγγελματική ομάδα "“World Championship Tennis” (WCT)"[8], όπου ο Τζακ Κράμερ του προσέφερε 50.000 δολάρια για τρία χρόνια και περισσότερα χρήματα για κάθε νίκη. Ο Χιμένο κέρδισε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της WCT το 1966, κερδίζοντας τον Ροντ Λαβέρ σε πέντε σετ και το ίδιο τουρνουά στο διπλό[9].] Κέρδισε επίσης το Ολλανδικό Όπεν, το Πρωτάθλημα του Μάντισον σκουέαρ γκάρντεν το 1969, το Ντακάρ και το Αμβούργο το 1971.

Το 1969 έχασε στον τελικό του Αυστραλιανού όπεν[10] από τον Λαβέρ σε τρία σετ[11]. Το 1972 ήταν φιναλίστ στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι και κέρδισε στο Λος Άντζελες, στο Ίστμπουρν[12] στο Gstaad και στο Γαλλικό Όπεν. Στο Γαλλικό όπεν στον τελικό, κέρδισε τον γάλλο παίκτη Patrick Proisy σε τέσσερα σετ (4-6, 6-3, 6-1, 6-1). Επιπλέον, έφτασε στα ημιτελικά του Γουίμπλεντον[13]. Το 1973 έφτασε στον τελικό στο Χίλφερσουμ, όπου ο Τομ Όκκερ τον νίκησε σε πέντε σετ.

Στο κύπελλο Ντέιβις είχε ρεκόρ 18-5 στο απλό και 5-5 στο διπλό[14]. Το ντεμπούτο του ήταν στον αγώνα που η Ισπανία έπαιξε εναντίον της Αιγύπτου με συμπαίκτη τον Μανόλο Σαντάνα. Δεν μπορούσε να παίξει τον αγώνα ενώ ήταν μέλος της επαγγελματικής ομάδας, αλλά συμμετείχε ως προπονητής το 1966. Το 1973 τραυμάτισε στον μηνίσκο του και αποφάσισε να σταματήσει να παίζει αντισφαίριση. Έγινε προπονητής τένις στην Ισπανική ομοσπονδία αντισφαίρισης και στη συνέχεια στην Ελβετική ομοσπονδία[15]. Ήταν No. 6 στον κόσμο για το 1961 από την "L'Équipe", Νο 4 για το 1964 από τον Joe McCauley και Νο 3 για το 1962, 1963, 1966 και 1967 από τον Károly Mazák στις συνδυασμένες ερασιτεχνικές βαθμολογίες του[16].

Μετά την επαγγελματική του σταδιοδρομία και την αποχώρηση του συμμετείχε σε τουρνουά παλαιμάχων. Επίσης, ίδρυσε έναν σύλλογο αντισφαίρισης το 1974 με τίτλο "Club de Tenis Andres Gimeno" στο Castelldefels της Βαρκελώνης[17]. Εργάστηκε επίσης ως σχολιαστής αντισφαίρισης στο τηλεοπτικό κανάλι "Espanola" και στην "Telecinco", και οι δύο ισπανικές τηλεοράσεις.

Εκλέχτηκε στην Διεθνή αίθουσα της φήμης το 2009[18][19]. Παντρεύτηκε την Κριστίνα Κορόλα το 1962 και μαζί έχουν τρία παιδιά: τον Alejo Gimeno, τον Αντρές Χιμένο και την Κριστίνα Χιμένο[20]. Το 2011 πτώχευσε και μερικοί από τους καλύτερους ισπανικούς παίκτες όπως ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο Τόμι Ρομπρέντο, ο Φελιθιάνο Λόπεθ και ο Ντέιβιντ Φέρερ διοργάνωσαν κι έπαιξαν ένα τουρνουά τένις στο Παλάου Μπαουγκράνα για να συγκεντρώσουν χρήματα για αυτόν[21][22][23].

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Bud Collins: «The Bud Collins History of Tennis» (Αγγλικά) New Chapter Press. Νέα Υόρκη. 2010. σελ. 580. ISBN-13 978-0-942257-70-0.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 ATP website.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 ITF website.
  4. ↑ «Muere Andrés Gimeno tras una larga enfermedad». (Ισπανικά)
  5. ↑ «Muere Andrés Gimeno tras una larga enfermedad». 9  Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2019.
  6. ↑ www.elespanol.com/deportes/tenis/20191009/tenis-espanol-fallecimiento-andres-gimeno-reacciones-muerte/435457306_0.html.
  7. ↑ Dorish, Joe (8 May 2013). «Youngest and Oldest Men to win the French Open in Tennis». Yahoo. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 July 2013. https://web.archive.org/web/20130702164310/http://voices.yahoo.com/youngest-oldest-men-win-french-open-in-12126070.html?cat=37. 
  8. ↑ «Andres Gimeno Inked by Kramer for Pro Circuit». The Montreal Gazette. 13 July 1960. https://news.google.com/newspapers?id=DootAAAAIBAJ&sjid=1pwFAAAAIBAJ&pg=4744%2C1934154. 
  9. ↑ «Andres Gimeno Master en tenis» (στα Ισπανικά). ABC newspaper. 12 December 2011. http://www.abc.es/20111212/deportes/abcp-andres-gimeno-master-tenis-20111212.html. 
  10. ↑ EFE (28 January 2009). «Verdasco bate al gigante Tsonga y alcanza su primera semifinal de Grand Slam» (στα Ισπανικά). ABC newspaper. http://www.abc.es/hemeroteca/historico-28-01-2009/abc/Deportes/verdasco-bate-al-gigante-tsonga-y-alcanza-su-primera-semifinal-en-un-grand-slam_912752942583.html. 
  11. ↑ Serras, Manel (22 October 2011). «Andres es uno de los grandes» (στα Ισπανικά). El País. http://deportes.elpais.com/deportes/2011/10/22/actualidad/1319268119_850215.html. 
  12. ↑ «Nadal, primer español en 36 años que gana un torneo jugado en hierba» (στα Ισπανικά). ABC newspaper. 16 June 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-06-16. https://archive.today/20130616121955/http://www.abcdesevilla.es/hemeroteca/historico-16-06-2008/sevilla/Deportes/nadal-primer-espa%C3%B1ol-en-36-a%C3%B1os-que-gana-un-torneo-jugado-en-hierba_1641936216989.html. Ανακτήθηκε στις 2022-07-07. 
  13. ↑ «Gimeno wins first major tennis title». The Sydney Morning Herald. 6 June 1972. https://news.google.com/newspapers?nid=1301&dat=19720606&id=X8pQAAAAIBAJ&sjid=f-UDAAAAIBAJ&pg=4491,2165409. 
  14. ↑ Grasso, John (2011). Historical Dictionary of Tennis. Maryland: Scarecrow Press. σελ. 117. ISBN 9780810872370. 
  15. ↑ Serras, Manel (6 December 2000). «El pacto de Gimeno y la Federación Española» (στα Ισπανικά). El País. http://elpais.com/diario/2000/12/06/deportes/976057223_850215.html. 
  16. ↑ Mazák, Károly (2010). The Concise History of Tennis, p. 90-95.
  17. ↑ «Andres Gimeno Tennis Club» (στα Ισπανικά). Castelldefells Tourisme. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2014. 
  18. ↑ «Spanish tennis legends Arantxa Sanchez-Vicario,». tennisfame.com. International Tennis Hall of Fame. 
  19. ↑ «Arantxa Sánchez Vicario, Manolo Santana y Andrés Gimeno recibirán el anillo de oro del 'Hall of Fame' en el Conde de Godó» (στα Ισπανιικά). Marca. 23 March 2011. http://www.marca.com/2011/03/23/tenis/1300885617.html. 
  20. ↑ Perez de Rozas, Emilio (22 April 2013). «La escalofriante vida de Andres Gimeno» (στα Ισπανικά). Sport. http://www.sport.es/es/noticias/emilio-perez-de-rozas/escalofriante-vida-andres-gimeno-2369728. 
  21. ↑ Escorcia, Dagoberto (5 October 2011). «Andres Gimeno:"Solo quiero tener para pagar la luz."» (στα Ισπανικά). La Vanguardia. http://www.lavanguardia.com/deportes/20111005/54225686784/andres-gimeno-solo-quiero-tener-para-pagar-la-luz.html. 
  22. ↑ «El tenista Andrés Gimeno confiesa su precaria situación económica» (στα Ισπανικά). El Diario Montañés. 8 Οκτωβρίου 2011. 
  23. ↑ «Gimeno recibe el apoyo de la familia del tenis» (στα Ισπανικά). ABC newspaper. 22 October 2011. http://www.abc.es/videos-deportes/20111022/gimeno-recibe-apoyo-familia-1232731913001.html. 


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντρές_Χιμένο&oldid=9557852"