Αλεξάντρ Μπεκ
| Αλεξάντρ Μπεκ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 21 Δεκεμβρίου 1902ιουλ. / 3 Ιανουαρίου 1903γρηγ.[1] Σαράτοφ[2] |
| Θάνατος | 2 Νοεμβρίου 1972[1][3][4] Μόσχα |
| Τόπος ταφής | Golovinskoye Cemetery |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[5][6][7] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας δημοσιογράφος βιογράφος πεζογράφος[8] |
| Περίοδος ακμής | 1939 |
Ο Αλεξάντρ Αλφρέντοβιτς Μπεκ (ρωσικά: Александр Альфредович Бек, 3 Ιανουαρίου 1903, Σαράτοφ, Ρωσική Αυτοκρατορία - 2 Νοεμβρίου 1972, Μόσχα, ΡΣΟΣΔ, ΕΣΣΔ) ήταν Σοβιετικός συγγραφέας και πολεμικός ανταποκριτής.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μπεκ γεννήθηκε στην οικογένεια ενός στρατηγού της ιατρικής υπηρεσίας, αρχίατρου ενός στρατιωτικού νοσοκομείου, Αλφρέντ Βλαντίμιροβιτς Μπεκ.
Το 1919 εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου υπηρέτησε στο Ανατολικό Μέτωπο κοντά στο Ουράλσκ και τραυματίστηκε. Τράβηξε την προσοχή του αρχισυντάκτη της τμηματικής εφημερίδας, έγραψε αρκετές αναφορές κατά παραγγελία του, από τις οποίες ξεκίνησε η λογοτεχνική του δραστηριότητα. Μετά από αυτό, έγινε ο πρώτος εκδότης της εφημερίδας «Κόκκινη Μαύρη Θάλασσα»[9].
Άρχισε να γράφει δοκίμια και κριτικές για τις εφημερίδες Κομσομόλσκαγια Πράβντα και Ιζβέστια. Από το 1931 εργάστηκε στις εκδόσεις «Ιστορία των εργοστασίων» και «Άνθρωποι δύο πενταετιών», μέλη του δημιουργημένου με πρωτοβουλία του Μ. Γκόρκι «Υπουργείου απομνημονευμάτων».
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εντάχθηκε στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή της Μόσχας, στη Μεραρχία Τυφεκίων Κρασνοπρεσνένσκαγια. Συμμετείχε στις μάχες κοντά στη Βιάζμα ως πολεμικός ανταποκριτής. Έφτασε ως το Βερολίνο, όπου και συνάντησε την Ημέρα της Νίκης.
Το 1956 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της ανθολογίας Λογοτεχνική Μόσχα.
Τάφηκε στη Μόσχα, στο νεκροταφείο Γκολοβίνσκι.[10][11]
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Σύζυγος του ήταν η συγγραφέας και αρχιτέκτονας Νατάλια Βσεβολόντοβνα Λόικο (1908-1987).
- Υιοθέτησε[12] τον μετέπειτα επιφανή Ρώσο οικονομολόγο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπεκ (1940-2018).
- Κόρη του ήταν η ποιήτρια και κριτικός λογοτεχνίας Τατιάνα Αλεξάντροβνα Μπεκ (1949-2005).
Έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το πρώτο μυθιστόρημα του Μπεκ "Κουράκο" γράφτηκε το 1935 με βάση τις εντυπώσεις από ένα ταξίδι σε ένα νέο κτίριο στην πόλη Νοβοκουζνέτσκ.
Το πιο διάσημο έργο του Μπεκ, Λεωφόρος Βολοκολάμσκι, γράφτηκε το 1942-1943. Έγινε το αγαπημένο έργο του Φιντέλ Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα. Ο κύριος χαρακτήρας της ιστορίας ήταν ο Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης διοικητής τάγματος, ανώτερος υπολοχαγός (αργότερα συνταγματάρχης φρουράς, διοικητής τμήματος) Μπαουιρζάν Μομίς-Ουλί. Συνέχεια αυτού του μυθιστορήματος αποτέλεσαν τα γραμμένα το 1960 μυθιστορήματα "Λίγες μέρες" και "Εφεδρεία του στρατηγού Πανφίλοφ".
Μετά τον πόλεμο, ο Μπεκ έγραψε μια σειρά από δοκίμια για τη Μαντζουρία, το Χαρμπίν και το Πορτ-Αρτούρ. Μια σειρά από έργα του είναι αφιερωμένα σε μεταλλουργούς (η συλλογή «Εργάτες υψικαμίνου», η σειρά μυθιστορημάτων «Νέο προφίλ», το μυθιστόρημα «Νέοι»).
Το πρωτότυπο του πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος "Ταλέντο (Η ζωή του Μπερεζκόφ)" που γράφτηκε το 1956 ήταν ο μεγαλύτερος σχεδιαστής κινητήρων αεροσκαφών Α. Α. Μικούλιν.
Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος «Νέα ανάθεση» που γράφτηκε το 1965 ήταν ο Ι. Φ. Τεβοσιάν, ο οποίος κατείχε τη θέση του Υπουργού Μεταλλουργικής Βιομηχανίας και Σιδηρουργίας υπό τον Ι. Β. Στάλιν. Το μυθιστόρημα δεν περιείχε αντιφρονητικές απόψεις, ωστόσο αποσύρθηκε από το τεύχος αφού ανακοινώθηκε για δημοσίευση στο περιοδικό Νέος Κόσμος. Κάποιο ρόλο στην απαγόρευση του μυθιστορήματος έπαιξε η χήρα του Τεβοσιάν Ο. Α. Χβαλέμπνοβα[13], η οποία αποφάσισε ότι η «Νέα ανάθεση» αποκαλύπτει περιττές λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής του εκλιπόντος συζύγου της. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1972 και στην ΕΣΣΔ μόλις το 1986.
Το ημιτελές μυθιστόρημα «Μια άλλη μέρα» (1967-1970), που πρωτοκυκλοφόρησε το 1989 (στο περιοδικό «Φιλία των Λαών», 1989 Αρ. 8-9), είναι αφιερωμένο στα νεανικά χρόνια του Ι. Β. Στάλιν.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12103124m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ (Αγγλικά) SNAC. w69c7p7g. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. bek-alexander-alfredowitsch.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12103124m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990210095. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 111702115.
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /69517. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Рубрика «Наша история», «Новороссийский рабочий»: Первым редактором газеты был назначен Александр Бек, впоследствии известный советский писатель.
- ↑ «Бек Александр Альфредович». Могилы знаменитостей. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2020.
- ↑ Памятник работы скульптора Пекарева А. В.
- ↑ ««Вспоминая Татьяну Бек», Леонид Бахнов». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «Би-би-си | Россия | «Звезды» в стране «винтиков»: «застой»». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2012.