Αλάτι Ιμαλαΐων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλάτι Ιμαλαΐων
Γενικά
Ορυκτολογικά χαρακτηριστικά
ΧρώμαΠοικίλλει
ΚρύσταλλοιΠρισματικοί ή ρομβοεδρικοί σε πυραμιδοειδές σχήμα.
ΥφήΕυδιάκριτοι κρύσταλλοι. Σε πολλές περιπτώσεις και υπό μορφή νεφών
ΛάμψηΥαλώδης, κηρώδης σε κρυπτοκρυσταλλικές μορφές
ΔιαφάνειαΑδιαφανές, ημιδιαφανής
ΠαρατηρήσειςΕμφανίζει διπλοθλαστικότητα και πιεζοηλεκτρισμό
ΑνευρίσκεταιΠακιστάν στους πρόποδες του Salt Range
Κόκκινο ορυκτό αλάτι από το Πακιστάν
Κρύσταλλοι από αλάτι Ιμαλαΐων

Το αλάτι Ιμαλαΐων είναι ένας όρος για το ορυκτό άλας (κοινώς γνωστό ως ορυκτό αλάτι) από το Πακιστάν, το οποίο διάφορες εταιρείες στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία άρχισαν να πωλούν στις αρχές του 21ου αιώνα. Εξορύσσεται στην Khewra Salt Mine, το δεύτερο μεγαλύτερο ορυχείο αλατιού στον κόσμο, που βρίσκεται στην Khewra, Jhelum District, Punjab και στο Πακιστάν στους πρόποδες του Salt Range, περίπου 300 χλμ από τα Ιμαλάια, και 160 χιλιόμετρα από το Ισλαμαμπάντ, και 260 χλμ από τη Λαχώρη. Το άλας μερικές φορές παρουσιάζεται σε ένα κοκκινωπό ή ροζ χρώμα, με ορισμένους κρυστάλλους να έχουν ένα υπόλευκο προς διαφανές χρώμα.

Σύνθεση ορυκτού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2003 η Βαυαρική υπηρεσία προστασίας των καταναλωτών Bayerisches Landesamt für Gesundheit und Lebensmittelsicherheit (η Βαυαρική Κρατική Υπηρεσία για την Υγεία και την Ασφάλεια των Τροφίμων), ανέλυσε 15 δείγματα από αλάτι Ιμαλαΐων που πωλούνται στη Γερμανία και μπόρεσε να ανιχνεύσει τουλάχιστον δέκα διαφορετικά ορυκτά, εκτός από το χλωριούχο νάτριο (98% ). Το πρακτορείο ανέφερε ότι τα άλατα προέρχονται από το Πακιστάν και μπορεί, όπως και όλα τα άλατα, να προκαλέσουν υπέρταση (υψηλή αρτηριακή πίεση), αν υπερκαταναλωθούν.

Η χημική σύνθεση του άλατος Ιμαλαΐων περιλαμβάνει 95-96% χλωριούχο νάτριο, εμπλουτισμένο με 2-3% και μικρές ποσότητες από δέκα άλλα ορυκτά.[1][2] Το ροζ χρώμα οφείλεται στο οξείδιο του σιδήρου.[2]

Χρήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνήθως χρησιμοποιείται στη μαγειρική, στη θέση των κλασικών επιτραπέζιων αλατιών, σε άλμη, και προϊόντα μπάνιου, όπως άλατα μπάνιου.[3] Τα μπλοκ του αλατιού που χρησιμοποιείται, επίσης, για το σερβίρισμα και την προετοιμασία των τροφίμων. Ψάρια και ορισμένα κρέατα μπορούν να διατηρηθούν για χρήση σε ορισμένα πιάτα, και τα μπλοκ του άλατος μπορεί να θερμανθεί βραδέως σε θερμοκρασία περίπου 400 βαθμούς Φαρενάιτ και χρησιμοποιήθηκε ως επιφάνεια ψησίματος στη συνέχεια.

Λάμπες από αλάτι Ιμαλαΐων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεγάλες πέτρες κρύσταλλο, που εξορύσσεται στην Ευρώπη και την Ασία, χρησιμοποιούνται επίσης ως λάμπες αλατιού. Μια λάμπα από αλάτι είναι μια λάμπα σκαλισμένη από ένα μεγαλύτερο κομμάτι κρυστάλλου αλατιού, συχνά χρωματισμένο, με μια λάμπα πυρακτώσεως ή ένα κερί στο εσωτερικό. Οι λαμπτήρες δίνουν μια ελκυστική λάμψη και είναι κατάλληλο για χρήση ως φώτα της νύχτας ή για το φωτισμό του περιβάλλοντος για διάθεση. Όταν φωτίζονται, οι κρύσταλλοι άλατος εκπέμπει ένα απαλό λαμπερό φως. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η θέρμανση των κρυστάλλων αλατιού εκπέμπουν αρνητικά ιόντα και θετική ενέργεια κύματα στον αέρα.[4] Δεν υπάρχει, ωστόσο, καμία επιστημονική απόδειξη ότι λαμπτήρες αλατιών πραγματικά δίνουν ένα μετρήσιμο ποσό των "αρνητικών ιόντων", ούτε υπάρχει κάποια ένδειξη που να οφέλη για την υγεία από τις λάμπες.[5]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Alles nur Kochsalz - LGL nimmt 'Himalayasalz' genauer unter die Lupe Bayerisches Landesamt für Gesundheit und Lebensmittelsicherheit. 11. August 2003
  2. 2,0 2,1 Freeman, Shanna. «How Salt Works». HowStuffWorks. InfoSpace LLC. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2014. 
  3. «Himalayan Bath Salts – True Health Benefits or Marketing Hype?». OrganicSkinHerbsOnline.com. 13 Οκτωβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2013. 
  4. Neil Nedley, Depression: The Way Out (Ardmore, OK: Nedley Publishing, 2002)
  5. Lisa Berger. «Salt Lamps - Is it a Scam?». Today in Alternative Medicine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2012.